Πήγαμε, είδαμε την Μαργαρίτα Ζορμπαλά και την Μαρία Παπαγεωργίου στο Άλσος

Αφιέρωμα στις γυναίκες – δημιουργούς...

Του Γιώργου Μυζάλη

Βρέθηκα, Κυριακή βράδυ (3/11), στην πρεμιέρα της Μαργαρίτας Ζορμπαλά και της Μαρίας Παπαγεωργίου στο χειμερινό Άλσος. Σε μια παράσταση αφιερωμένη στις δημιουργίες γυναικών (στιχουργών, συνθετριών και τραγουδοποιών), όπως τις σταχυολόγησαν δυο γυναίκες διαφορετικής γενιάς, αλλά κοινής – όπως προέκυψε κατά την ακρόαση – αισθητικής και αντίληψης.

Όσοι είχαμε την τύχη να παραβρεθούμε στο κατάμεστο, σπιτικό χειμερινό Άλσος, νιώσαμε μια ζεστασιά, μια παράξενη θαλπωρή, αλλά και ένα κάπως σαν προνόμιο που ήμασταν εκεί. Και αυτό γιατί δεν ακούσαμε τα τετριμμένα, τα αναμενόμενα. Ακούσαμε τραγούδια που έγραψαν γυναίκες, είτε σε συνεργασία με άνδρες ομότεχνούς τους, είτε εξ ολοκλήρου. Τραγούδια εμβληματικών προσωπικοτήτων του ελληνικού πενταγράμμου (σ.σ. Ελένη Καραΐνδρου, Ελένη Βιτάλη, Χάρις Αλεξίου κ.α.), αλλά και τραγούδια – διαμαντάκια Ελληνίδων δημιουργών που διακριτικά κόσμησαν και συνεχίζουν να κοσμούν την καλλιτεχνική ζωή αυτής της χώρας (Λένα Πλάτωνος, Δανάη Παναγιωτοπούλου κ.α.).

Είχε μέτρο η παράσταση. Ήταν ταυτόχρονα συγκινητική, όσο και εκπληκτική. Ήταν καλοπαιγμένη, όσο και δουλεμένη. Ήταν ξεχωριστή, όσο και αναγνωρίσιμη. Προσωπικά, ξεχώρισα δυο στιγμές, μία από κάθε τραγουδίστρια: το «Ένα γύρο το φεγγάρι» (μουσική -στίχοι: Δανάη Παναγιωτοπούλου) από τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά και το «Δάκρυσαν τα σεντόνια μου» (μουσική: Μίκης Θεοδωράκης – στίχοι: Αγγελική Ελευθερίου) από τη Μαρία Παπαγεωργίου.

Στα συν της βραδιάς, οι ενορχηστρώσεις του Ευριπίδη Ζεμενίδη και τα παιξίματα της μπάντας, που αξίζει αναφοράς και μνείας: Τύμπανα: Θάνος Μιχαηλίδης, Synths, bass: Γιώργος Θεοδωρόπουλος, Βιολί: Μιχάλης Βρέττας, Κοντραμπάσο και μπάσο ηλεκτρικό: Δημήτρης Τσεκούρας.

Δεν ξέρω αν θα κάνει sold out η παράσταση, αν θα γραφτούν εγκώμια για εκείνη και αν θα τη μνημονεύουμε στα επόμενα χρόνια. Γνωρίζω, όμως, ότι παραστάσεις σαν κι αυτή είναι απολύτως απαραίτητες και αναγκαίες. Όχι μόνο για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, αλλά περισσότερο για να ζωντανεύουν και να «παίρνουν χώρο» αξιόλογα τραγούδια που παραγκωνίζονται από τα ραδιόφωνα, αλλά και τα «μεγάλα προγράμματα» του εντέχνου.

Υ.Γ. Παρατηρούσα τον σεβασμό και την συγκίνηση στα μάτια της Μαρίας Παπαγεωργίου την ώρα του live, δίπλα στη Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Και ενίσχυε το δικό μου σεβασμό προς εκείνη και τη συγκίνησή μου για την παράσταση συνολικά.