Πήγαμε, είδαμε Ulcerate στο Κύτταρο

High concept extreme metal

του Δημήτρη Σταματίου

Συναυλίες όπως αυτή της περασμένης Δευτέρας, όπου οι Νεοζηλανδοί Ulcerate καθήλωσαν επί περίπου 80 λεπτά το κατάμεστο Κύτταρο, έχουν το ρόλο και ενός είδους κάθαρσης: ακόμα κι αν ο ήχος τους δεν σου αρέσει, μετά το τέλος του live αντιλαμβάνεσαι ότι είδες κάτι πολύ μεγάλο, έστω κι αν δεν μπορείς ακριβώς να συλλάβεις το μέγεθός του.

Οι Ulcerate – Paul Kelland στο μπάσο και τα ουρλιαχτά, Michael Hoggard στην κιθάρα και Jamie Saint Merat στα ντραμς – εδώ και πάνω από 20 χρόνια έχουν «κάψει» τον δικό τους, μοναδικό και μοναχικό δρόμο στον κόσμο της extreme μουσικής. Αν και η βάση τους είναι το death metal, τα κομμάτια τους μοιάζουν με δείγματα εξωγήινης, ας πούμε, ακουστικής γλυπτικής, όπου διάφορα είδη (από thrash metal μέχρι ambient) συνδέονται με έναν τρόπο που κανονικά δεν θα έπρεπε να λειτουργεί, χτίζοντας ηχητικούς μονόλιθους ακραίας μουσικής.

Αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό από τη συναυλία στο Κύτταρο αυτό είναι η απίστευτη ατμόσφαιρα που το συγκρότημα κατόρθωσε να χτίσει με τα τραγούδια του: μια ατμόσφαιρα ζόφου, σκοταδιού και απόγνωσης, που ανάβλυζε από κάθε riff, από κάθε διπλοκασιά του Saint Merat, από κάθε κραυγή του Kelland. Και το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι η ατμόσφαιρα αυτή διατηρούταν ακόμα και στις πιο βίαιες στιγμές του live, όταν το συγκρότημα επικεντρωνόταν αποκλειστικά στο θόρυβο και την ταχύτητα.

Με μόλις 9 κομμάτια σε 80 λεπτά, εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι το καθένα από αυτά απλωνόταν κάμποσο, επιτρέποντας στο συγκρότημα να κινείται από τη μελωδία στο θόρυβο και πάλι πίσω, σχεδόν προσκαλώντας το κοινό να βιώσει – και όχι απλά να ακούσει – το κάθε τραγούδι. Το εντυπωσιακό, δε, είναι ότι για τόσο πυκνή και τεχνικά δύσκολη μουσική, η μπάντα καταφέρνει να διατηρεί αρμονικά μοτίβα και μελωδίες και το κάθε κομμάτι να ακούγεται σαν μια μικρή σουίτα και όχι σαν μια συρραφή από riffs.

Από το πιο μαύρο κι από μαύρη τρύπα «To Flow Through Ashen Hearts» μέχρι το ιστορικό «Everything Is Fire» οι Ulcerate μας οδήγησαν μέσα από τον τρομακτικό και υπέροχο κόσμο της avant garde μουσικής τους. Μια συναυλία εμπειρία, που πραγματικά αξίζει να δούμε και να ξαναδούμε στο μέλλον.

Υ.Γ.: Δυστυχώς, τους Prometheus που άνοιξαν τη συναυλία τους προλάβαμε τσίμα-τσίμα, οπότε δεν μπορέσαμε να σχηματίσουμε μια ολοκληρωμένη άποψη.