Πήγαμε-είδαμε τον Μιχάλη Ρακιντζή στην Τεχνόπολη, οι boomers ξέρουν το password

Καμία ένοχη απόλαυση!

Του Γιάννη Ψαράκη

Τα σχολικά reunion ανέκαθεν μου προκαλούσαν τρόμο, ειδικά από μία ηλικία και ύστερα. Μπορεί να έδιναν τροφή για μπόλικο κουτσομπολιό για τον «τάδε που άσπρισε» και την δείνα που «έχει τρία παιδιά και έχει εγκαταλείψει την άστατη ζωή», όμως -μιλώντας, εμμέσως, εκ πείρας- μπορεί να έχουν εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα από αυτά για τα οποία γίνονται και να προκύψουν ανεπανόρθωτες… ζημιές.

Από την άλλη τα μουσικά reunion, ειδικά όταν πρόκειται για την αγαπημένη εποχή των ‘80ς και ολίγη από ‘90ς, μου ξεσήκωσαν μνήμες από το… ένδοξο παρελθόν, τότε που χορεύαμε δίχως ενοχές στις Disco με τα «κορίτσια που ξενυχτάνε με ένα μυστικό» και αγκαλιάζαμε τις παρτενέρ μας σιγοψιθυρίζοντας «μωρό μου φάλτσο» στο αυτί τους.

Κάπως έτσι νιώσαμε οι πάνω κάτω 2 χιλιάδες boomers που βρεθήκαμε κάτω από την «πανσέληνο του καλαμποκιού» (τα παράπονά σας σε αυτόν που βγάζει χαρακτηρισμούς στις πανσελήνους) στην Τεχνόπολη για να μπούμε στη μηχανή του χρόνου και να λικνιστούμε στους ήχους του Μιχάλη Ρακιντζή και για μία… τζούρα του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου τραγουδώντας «μη μου μιλάς για καλοκαίρια», γελώντας με το «είσαι σαν κουνέλι» και χορεύοντας σαν να είμαστε «lost in the night».

Η βραδιά που οργάνωσε η Μinos EMI ουσιαστικά για να προμοτάρει τις επικείμενες εμφανίσεις Ρακιντζή και Χαριτοδιπλωμένου στο «Γυάλινο μουσικό θέατρο» κάθε Σάββατο βράδυ για τρίτη συνεχόμενη σεζόν, δεν ήταν τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από αυτό που περίμεναν οι φαν των δύο τραγουδοποιών. Όποιος βρέθηκε κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι για να ακούσει… Ντίλαν ή Μικ Τζάγκερ ατύχησε. Οι δύο περφόρμερ ουδέποτε ήταν αυτό που λέμε «φωνάρες». Απλά έφτιαχναν πιασάρικα για την εποχή τραγουδάκια (ή και χαζοτράγουδα αν προτιμάτε) με ανάλαφρους στίχους που έπαιζαν συνεχώς στα ραδιόφωνα της εποχής. Από τον «Πουφ» και το «Προκαλείς» μέχρι το «Μωρό μου φάλτσο» με το οποίο άνοιξε η βραδιά και τον Ρακιντζή να φοράει όπως αποκάλυψε 22 χρόνια μετά τη βραδιά της Eurovision μία μαύρη μπλούζα με το S.A.G.A.P.O. γραμμένο με άσπρα γράμματα και ένα army παντελόνι με σφιχτή ζώνη που μύριζε «ειτίλα» από χιλιόμετρα μακριά.

Ο Ρακιντζής έπαιξε τα δικά του best of, τόσο της ‘80ς-’90ς καριέρας του (από τη Νανά και το Δεν πάμε καλά μέχρι το Κουνέλι και 14 Φλεβάρη) όσο και κάποια μεταγενέστερα μαζί και το ολόφρεσκο «Το κορίτσι μου». Όλα αυτά με background ένα προσεγμένο τεχνικά αλλά κάποιες φορές όχι και τόσο σχετικό με τα τραγούδια video wall, με τα εξαιρετικά είναι η αλήθεια γραφικά της Κωνσταντίνας Στεφανοπούλου.

Στο… ημίχρονο ο φορτσάτος guest Κώστας Χαριτοδιπλωμένος με τη βοήθεια της Δάφνης Νικολάου (σε ρόλο… Αλέξια) όργωσε τη σκηνή. Μπορεί η φωνή να μην έβγαινε όμως την ίδρωσε τη φανέλα σε μία τίμια εμφάνιση που ξεκίνησε με το σουξέ του στα ‘80ς Lost in the night, συνεχίστηκε με Ζηλεύω, Κίνδυνος θάνατος, Βραδινό μπανάκι, τη διασκευή του Nothing gona stop us now (των Starship) ή αν προτιμάτε «Κανένας δεν μας σταματά» και ολοκληρώθηκε με ένα -σχεδόν- medley από δικά του τραγούδια που έκανε επιτυχίες η Αλέξια όπως το Ορκίσου, Τα Κορίτσια ξενυχτάνε, Το ξέρω κ.α.

Η βραδιά έκλεισε όπως περίμεναν οι φαν του Ρακιντζή (που επιστράτευσαν από παραδοσιακά 80ς καπνογόνα και κόρνες γηπέδου) δηλαδή με τον… ύμνο του S.A.G.A.P.O. και εκατοντάδες κινητά να καταγράφουν τη βουτιά στο παρελθόν. Ναι, τότε, το 2002, που ο Ρακιντζής είχε ακούσει όσα δεν άκουσε σε όλη του την καριέρα επειδή τόλμησε να… κλείσει το μάτι στην κάμερα τραγουδώντας με στολή ρόμποκόπ το τραγούδι που τότε είχε επικριθεί από το ελληνικό κοινό όσο λίγα στην ιστορία του χαζοδιαγωνισμού τραγουδιού (επειδή είχε καταλάβει την 17η θέση) που είχε λάβει χώρα στο Ταλίν. Λίγοι βέβαια θυμούνται (ή κάνουν ότι δεν θυμούνται) πως το ίδιο καλοκαίρι αλλά και κάθε ένα από τα 22 επόμενα το «ες ει τζι ει πι όου» και το «γκιβ δε πάσγουορντ» τραγουδήθηκε από τουλάχιστον δύο διαφορετικές γενιές και συνεχίζει να ξυπνά ξεχωριστές μνήμες.