Πήγαμε, είδαμε (και τρελαθήκαμε) την Taylor Swift στη Βαρσοβία

Στις 3 Αυγούστου

Του Γιάννη Ψαράκη

(που τάχα συνοδεύει την κόρη του σε συναυλίες στο εξωτερικό αλλά στην ουσία τις απολαμβάνει εξίσου και ο ίδιος)

Σύμφωνα με τους επιστήμονες τα πιο «επικίνδυνα» όντα στον πλανήτη είναι μια αράχνη στην Αυστραλία και τα δηλητηριώδη φίδια. Θα πρότεινα πάντως στους ειδικούς να προστεθεί ένα ακόμη είδος. Οι swifties γιατί, για να το πω πολύ απλά, «δεν μπλέκεις».

Την Taylor Swift ομολογώ μέχρι πριν από περίπου ένα χρόνο αγνοούσα και την ύπαρξή της. Δεν συγκαταλεγόταν στο είδος μουσικής που ακούω, ούτε καν, ηλικιακά, στις επιρροές μου. Ας όψεται η 16χρονη κόρη μου που μου την έμαθε (μετά τον Χαρίλαο, aka Harry Styles) τον οποίο είδαμε live πέρυσι στη Μαδρίτη. Ήθελα και τα… έπαθα θα πει κανείς αφού μετά το πρώην μέλος των One Direction που τρελαίνει τις κορασίδες εδώ και μια δεκαετία δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει το hype του κάτι λιγότερο από τη βασίλισσα της ποπ, την 35χρονη από την Πενσυλβάνια. Αυτή που έχει καταρρίψει όλα τα ρεκόρ σε οτιδήποτε αφορά στη μουσική βιομηχανία. Όχι τώρα, διαχρονικά. Στην ιστορία της μουσικής.

Δεν είμαι εδώ όμως για να σας αραδιάσω τα επιτεύγματά της, για αυτό υπάρχει η wiki και η google για όσους δεν γνωρίζουν να μπουν μέσα και να μάθουν. Και να ζαλιστούν από τους αριθμούς. Και μόνο το γεγονός ότι η Τέιλορ έγινε η πρώτη δισεκατομμυριούχος που επαγγέλλεται μουσικός αρκεί.

Τέτοιο καιρό ένα χρόνο πριν λοιπόν δόθηκε η πρώτη μάχη. Αυτό που τα μέλη της #taylornation αποκαλούν Great War. Και χάρη στην παλιοσειρά των συναυλιών (μαθημένος από τις δυσκολίες του να βρεις εισιτήρια για τις συναυλίες του «αφεντικού» Bruce Springsteen, αδερφικό φίλο Νίκο Παπαδογιάννη τα κατάφερα να εξασφαλίσω δύο υπερπολύτιμα εισιτήρια για μία από τις τρεις συναυλίες της Τέιλορ στη Βαρσοβία. Εκεί μου «έκατσε» (οι προσπάθειες για Μιλάνο, Αμστερνταμ, Αμβούργο, Βιέννη, Λονδίνο στέφθηκαν με απόλυτη αποτυχία..) και δεν μας χάλασε. Ένα εισιτήριο για την κόρη ένα για μένα. Και ας μην γνώριζα τον τίτλο ούτε από ένα τραγούδι της. Ένα χρόνο αργότερα είχα γίνει ξεφτέρι (λέμε τώρα..) και δεν μετάνιωσα ούτε δευτερόλεπτο ούτε για την 10ωρη «ταλαιπωρία» αναμονής στην ουρά εισόδου μαζί με τις σκληροπυρηνικές swifties συν το 3,5ωρο μοναδικό σόου στο Ολυμπιακό Στάδιο της πρωτεύουσας της Πολωνίας, την 3η και τελευταία sold out συναυλία το τριήμερο 1-3 Αυγούστου.

Ναι, δεν ντρέπομαι να το πω το έλιωσα το spotify και άλλες πλατφόρμες μουσικής για να μπω στο πετσί του ρόλου που είχα αποφασίσει να «παίξω». Εντάξει, στην ηλικία μου και που έμαθα τα sos ήταν επιτυχία. Που είναι οι εποχές που μαθαίναμε όλο το Hotel California σε μια ωρίτσα. Για να μάθω το bridge (τη γέφυρα σύνδεσης κουπλε-ρεφρέν δηλαδή για τους αδαείς) του Cruel Summer έκανα δεκάδες πρόβες. Αν δεν γκαρίξεις μαζί με τον/την συνοδό σου τραβώντας σέλφι βίντεο την ώρα της συναυλίας είναι σαν να μην πήγες καν. Ξηγημένοι;

Η προετοιμασία φυσικά δεν περιορίστηκε στο καθαρά μουσικό/καλλιτεχνικό κομμάτι. Customized t-shirts φτιάχτηκαν για την περίσταση, ευτυχώς τα βραχιολάκια που είναι παράδοση να ανταλλάζουν οι swifties πριν και μετά τη συναυλία τα ανέλαβε η κόρη. Χάντρες που αναγράφουν είτε τίτλους τραγουδιών, είτε τις περιβόητες eras (περιόδους, δηλαδή) που αντιπροσωπεύει κάθε ένας από τους 9 στούντιο δίσκους της.Hint Νο2: Αν είναι να πάτε σε Eras Tour χωρίς βραχιόλια καλύτερα καθίστε σπίτι σας...

Το πρώτο σοκ του τι εστί taylornation ήρθε στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Όπου η πτήση αποτελείτο σχεδόν αποκλειστικά από swifties. Κοριτσάκια από 8-9 έως έφηβες με συνοδεία από μανάδες (κυρίως) και ελάχιστους πατεράδες σαν του λόγου μου που είχαμε γίνει… αξιοθέατο. «Συγγνώμη μπορώ να τραβήξω μια φωτογραφία τη μπλούζα σας» μου ζήτησε ευγενικά μία νεαρά που ήθελε να απαθανατίσει το «Who’s Taylor Swift anyway, ew» στάμπα που αναγράφεται σε κάποια από τις μπλούζες που φοράει η Taylor στα τραγούδια της Red Era. Μια άλλη τραβούσε βίντεο και όλοι δεν αργήσαμε να γίνουμε μια παρέα. «Μην με κοιτάτε έτσι. Εγώ απλά συνοδεύω στη συναυλία τον swiftie πατέρα μου» αποκρίθηκε με «Ψαράκειο» χιούμορ το βλαστάρι μου σε μια παρέα από τρεις νεαρές και δύο κυρίες συνοδούς στην ηλικία μου. My girl. Μία άλλη κυρία είχε βγάλει… σκονάκι με τις παραδόσεις των swifties κατά τη διάρκεια συγκεκριμένων τραγουδιών και έκανε εντατικά μαθήματα ώστε να είναι έτοιμη την ώρα της κρίσης. Είπαμε, οι swifties είναι άγρια κάστα δεν συμβιβάζονται με ημίμετρα. Αν θες να παραστείς στην Eras Tour πρέπει να είσαι πιστός στρατιώτης. Κομάντο έτοιμο για όλα!

Το δεύτερο σοκ, συνεχόμενο και επαναλαμβανόμενο μάλιστα, ήρθε στη Βαρσοβία που ζούσε και ανέπνεε στους ρυθμούς των συναυλιών. Έχοντας γίνει μέλος γκρουπ στο Facebook ειδικά για αυτές τις συναυλίες μαζί με πάνω από 20.000 άλλα μέλη (!) είχα πάρει μία πρώτη γεύση του τι θα ακολουθούσε. Κάτι το γεγονός ότι τα εισιτήρια συγκριτικά με άλλες πόλεις ήταν φτηνά (για παράδειγμα αρένα στη Βαρσοβία στοίχισε 120 ευρώ και το αντίστοιχο στο Λονδίνο σχεδόν… τριπλάσια τιμή), κάτι η Βαρσοβία ως φτηνός προορισμός (παρότι ξενοδοχεία και δωμάτια σχεδόν το… ξεφτίλισαν ανεβάζοντας τις τιμές σε 20πλάσια από το κανονικό επίπεδα και φυσικά τους έμειναν αμανάτι) ώθησε χιλιάδες swifties να αρπάξουν την ευκαιρία. «Έρχομαι με την κόρη μου από το Σιατλ». «Θα βρεθούμε στο στάδιο από το Τέξας οικογενειακώς». «Ταξιδεύω από τη Νότια Αφρική». «Θα πάρω τρεις πτήσεις για πάνω από 24 ώρες από το Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας». Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου όλα αυτά. Τα είδα με τα ίδια μου τα μάτια και ήταν μοναχά ελάχιστα παραδείγματα για την τρέλα των swifties να ζήσουν έστω μία φορά στη ζωή τους από κοντά την εμπειρία της Eras Tour.

Τα μαγαζιά στη Stare Miasto δηλαδή την παλιά πόλη της Βαρσοβίας έπαιζαν σχεδόν υποχρεωτικά νυχθημερόν τραγούδια της λεγάμενης. Στα μεγάλα στέκια της πόλης διοργανώνονταν κάθε βράδυ events. Από πάρτι και καραόκε μέχρι προβολή της ταινίας Eras Tour που προκάλεσε πανικό τον χειμώνα του 2024 και μετέτρεψε τις κινηματογραφικές αίθουσες σε συναυλιακούς χώρους! Το πάρτι είχε αρχίσει ώρες, μέρες πριν τη συναυλία μία πρώτη γεύση της οποίας πήραμε όταν την προηγούμενη της δικής μας πήγαμε για να αγοράσουμε merch. Merchandise δηλαδή, αυθεντικά με τη σφραγίδα της Τέιλορ. Από t-shirt και φούτερ μέχρι παγούρια και τσάντες. Με τιμές εφάμιλλες των εισιτηρίων για να μη νομίζει κανείς ότι τα έσοδα για συναυλίες τύπου Erasέρχονται μόνο από τα εισιτήρια.

Στον περιβάλλοντα χώρο του PGE Narodowy όπως είναι η ονομασία του γηπέδου της Τέιλορ δεκάδες, εκατοντάδες swifties που δεν είχαν βρει εισιτήριο περίμεναν να πάρουν μία «τζούρα» έστω από μακριά της εμπειρίας. Για να πω την αμαρτία μου όταν ξεκίνησε η συναυλία τις λυπήθηκε η ψυχή μου. Ήθελαν να τραγουδήσουν αλλά ήταν τόση η στεναχώρια τους που δεν βρίσκονταν μέσα που νόμιζες ότι θα ξεκινούσαν το κάπνισμα εκείνη τη στιγμή. Βέβαια όσο περνούσε η ώρα συμβιβάζονταν με την κατάσταση και στο τέλος της συναυλίας γίνονταν ένα με όσους έβγαιναν και έκαναν τη δική τους «παρέλαση» πιασμένες χέρι-χέρι στους δρόμους γύρω από το στάδιο κρατώντας πυρσούς και τραγουδώντας τραγούδια της Σουίφτ.

Η μέρα της συναυλίας ξεκίνησε από νωρίς με τοποθέτηση… στρασακίων στην καράφλα (μου), άνετα παπούτσια, μπόλικα νερά, μπάρες δημητριακών για να παίρνουμε δυνάμεις στην ουρά και γύρω στη μία το μεσημέρι βρεθήκαμε στο «σαλιγκάρι». Μπροστά μας είχαμε περί τις 2.000 swifties οι πρώτες εκ των οποίων είχαν ξεκινήσει την «ουρά» στις 04.30. Τα ξημερώματα φυσικά. Η οργάνωση των Πολωνών (συγκριτικά με την περσινή των Ισπανών στη Μαδρίτη για τον Styles) άγγιξε το τέλειο. Μέχρι και υδροφόρες είχαν για να προσφέρουν δωρεάν νερό ενώ οι ουρές είχαν δημιουργηθεί δίπλα σε δέντρα για έξτρα σκιά. Δύο ώρες και αρκετά αλλαγμένα βραχιόλια μετά μπήκαμε στο γήπεδο με τη συγκίνηση να χτυπάει κόκκινο και την κόρη μου να μην μπορεί να πιστέψει ότι το ζει. Τη φώναζα με το όνομά της και «απαντούσε» με βογγητά, μουγκρητά, άναρθρες κραυγές και ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

Στην αναμονή στο… πάτωμα του σταδίου συνεχίστηκε η ανταλλαγή βραχιολιών εκτός από μία κοπελιά γύρω στα 30 που ξαφνικά με πλησίασε και μου προσέφερε ένα βραχιόλι που έγραφε «Karma is the guy on the chiefs» και αφορούσε φυσικά τον παραφρασμένο στίχο από το Karma, αφιέρωση της Τέιλορ στο αγόρι της, τον Tight End των Kansas CityChiefs, πρωταθλητών του NFL φέτος, Τράβις Κέλσι. Ομολογώ ακόμη δεν ξεπέρασα το σοκ και τη συγκίνηση από αυτή την κίνηση της άγνωστης δεσποινίδος που μου είπε ότι ενθουσιάστηκε που με είδε να ζω την εμπειρία της Eras Tour χωρίς να φοβάμαι να «τσαλακωθώ» μαζί με την κόρη μου.

Η ώρα είχε φτάσει πια λίγο πριν τις 7.30 το απόγευμα και μετά από το τίμιο σετ των Paramore (συμπαθητικοί, την ίδρωσαν τη φανέλα, ειδικά χάρη στη frontwoman τους, την αεικίνητη Hayley Williams) είχε έρθει η ώρα για το απόλυτο σόου. Τίποτα από τη στιγμή που ακούστηκε από τα μεγάφωνα το Applause της Lady Gaga και για λίγο το You don’t own me της Lesley Gore δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει για τον ανεμοστρόβιλο που θα ακολουθούσε. Στη θέα της δίλεπτης αντίστροφης μέτρησης στην i-max τεράστια οθόνη οι στριγγλιές τρύπησαν το δέρμα. Στο άκουσμα του “it’s been a long time coming” από τα χείλη της Taylor στο εναρκτήριο Miss Americana and the Heartbreak Prince οι πρώτες λιποθυμίες. Κλάματα με λυγμούς από τις χιλιάδες swifties που δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ζουν το όνειρό τους. Όταν, δε, τα πελώρια «φτερά» των χορευτών που έκρυβαν την Taylor σηκώθηκαν ψηλά και αποκάλυψαν τη σιλουέτα της μέσα σε ένα απαστράπτον bodysuit και άγιος να ήσουν θα ενέδιδες. Να τα λέμε όλα…

Η Taylor Swift για τις επόμενες 3,5 (ολογράφως τρεισήμισι) ώρες έδωσε ένα ανεπανάληπτο, ένα αδιανόητο σόου. «That’s entertainment» σχολίασε ένας φίλος που συνάντησα τυχαία στην αναμονή στην ουρά έξω από το γήπεδο. Ναι, αυτό ήταν διασκέδαση, αυτό ήταν ένα άκρως επαγγελματικό και άρτιο σε όλα του σόου. Η Τέιλορ που συνθέτει, γράφει, τραγουδάει, χορεύει υποστηρίζει ακόμη και με πρόζα όλα της τα τραγούδια δίχως ίχνος υπερβολής είναι μία καλλιτέχνης χαμαιλέων το δε σόου ότι πιο πλήρες και ξεχωριστό μπορεί να δει κανείς εκεί έξω. Η Αμερικανίδα, από τα 17-18 της στην μουσική βιομηχανία και με ήδη 6 τουρνέ στο βιογραφικό της, από το Fearless στα τέλη της προ-προηγούμενης δεκαετίας (2009-10) μέχρι τώρα στις τελευταίες μέρες της Eras Tour που ολοκληρώνεται τον Νοέμβριο στις ΗΠΑ ξέρει να μανιπουλάρει τα πλήθη και να «πουλάει» τον εαυτό της. Θεάρα που ξέρει να αναστατώνει τα πλήθη στη Lover Era με το Cruel Summer και τη γερή δόση του ξεσηκωτικού You need to calm down. Γήινη και ερωτική στη Fearless era να κάνει τα κορτσούδια να ξεσπάνε σε κλάματα με το Love Story περιμένοντας τον δικό τους Romeo να τους πει «marry me Juliet you’ll never have to bealone, I love you and that’s all I really know». Παινχιδιάρικη φορώντας ένα απλό t-shirt στη Red era να προσφέρει την πιο ευτυχισμένη στιγμή σε μια πιτσιρίκα στην οποία κατά παράδοση δίνει το «καπέλο του 22» όπου «22» το ομώνυμο τραγούδι της που λέει πως όσο και αν μεγαλώσεις πάντα θα αισθάνεσαι 22. Προς το φινάλε της αυτής της era ήρθαν τα πρώτα σημάδια κούρασης (μου) από το δεκάλεπτο (ναι, 10λεπτο) αυτοβιογραφικό All to well αλλά παράλληλα και το πρώτο μεγάλο σοκ όπου παραπάνω από τους/τις μισούς που βρέθηκαν στο γήπεδο ήξεραν απ’ έξω όλους τους στίχους του. Μα όλους!

Είναι τόσο επαγγελματίας η Τέιλορ που για τη Speak Now era και για ένα μόνο τραγούδι, το γλυκίτατο Enchanted έβαλε μία τουαλέτα σαν να βγήκε από το παραμύθι της Σταχτοπούτας και την έβγαλε μετά από λίγα λεπτά. Είδες καλή μου Taylor που κουράστηκες έξτρα για μόνον ένα τραγούδι; Ενώ αν δεν έβγαζες από τη setlist το πολυαγαπημένο μου Long Live θα έπιανε τόπο (τέλος από το προσωπικό σχόλιο..)

Από την άμαξα που θα γινόταν κολοκύθα η Σουίφτ σε ένα λεπτό και ενώ η μουσική δεν σταματούσε δευτερόλεπτο από την πολυμελή της μπάντα (προεξέχοντος της… σειράς μου, του κιθαρίστα φύλακα άγγελου της Paul Sidoti) μετατράπηκε σε δολοφονικό φίδι. Στο άκουσμα από τα τακούνια της μπότας να χτυπάνε τη σκηνή στο intro του Ready for it από τη Reputation (ή απλά Rep) era όλοι μας βάλαμε τα dance shoes μας έτοιμοι για χορό και αν μην είχαμε ούτε εκατοστό ελεύθερο όντας ο ένας πάνω στον άλλο. Γιατί αμέλησα να σας πω ότι ο μπάρμπας έφτασε μέχρι και 7-8 μέτρα από τη σκηνή. Τι τα έχουμε τα γαλόνια δεκαετιών ροκ συναυλιών κυρίες και κύριοι; Για μόστρα; Όχι φυσικά.

Την καταιγίδα που ολοκληρώθηκε με το επίσης αυτοβιογραφικό Look What you made me do (“Τhe old Taylor can’t come to the phone right now. Why? Cause she’sdead” λέει στο bridge θάβοντας το προσωπείο του «καλού κοριτσιού» που είχε μέχρι τότε μεταμορφώνοντας τον εαυτό της σε… bitch) ακολούθησε η ηρεμία των Folklore (κυρίως) και Evermore eras. Ειδικά η πρώτη με τραγούδια που έγραψε κατά την διάρκεια της πανδημίας είναι η αγαπημένη της. Και αυτό βγήκε προς τα έξω αφού ήταν η στιγμή στη συναυλία που έδειξε συγκινημένη, τρυφερή, προσιτή και γήινη φορώντας ένα εντυπωσιακό κατακίτρινο φόρεμα. Το Betty το απογείωσε, στο Ilicit affairs οι τσιρίδες των swifties στο «don’t call me kid, don’t call me baby» πρέπει να ακούστηκαν χιλιόμετρα μακριά), μετά το Marjorie η Taylor έπαιξε με το κοινό και τις φωνές του ενώ στα πορτοκαλί και κίτρινα μπαλόνια των φανζ στο Willow έκλεισε ειδικά η Evermore era για να επιστρέψουμε στον χορό.

Ντυμένη σαν ουράνιο τόξο με το παιχνιδιάρικο μίνι της η πολύχρωμη Τέιλορ μας ξεσήκωσε ξανά με Style (Χαρίλαε είσαι εδώ;), Shake it off, Bad Blood και φυσικά μία από τις πιο εμπορικές της επιτυχίες το Blank Space. Η πιο θεατράλε era ήταν φυσικά αυτή που αφορούσε τον τελευταίο της δίσκο, το The Tortured Poets Department όπου οι ερμηνεία της στο Who’s afraid of little old me και κυρίως στο σπαρακτικό The smallest man who ever lived (για το οποίο οι απόψεις διίστανται όσον αφορά για ποιον από τους πρώην της το έγραψε).

Sorry δηλαδή αλλά δεν θα ήθελα επ ουδενί να είχε γραφτεί το παρακάτω για πάρτη μου.

«Were you sent by someone who wanted me dead? Did you sleep with a gun underneath our bed?
Were you writing a book? Were you a sleeper cell spy? In fifty years, will all this be declassified?
And you'll confess why you did it. And I'll say, "Good riddance"»

Άουτς…

Πλησιάζοντας προς το φινάλε η surprise song session αποζημίωσε τους σκληροπυρηνικούς swifties με το Today was a fairytale και I think he knows στην κιθάρα και (κυρίως) το «ζευγάρι» από το συγκλονιστικό Black dog μαζί με το Εxile στο πιάνο. Το πάρτι, δε, ολοκληρώθηκε με μία ακόμη δυνατή δόση χορού από τη Midnights era και κυρίως τα Anti-Hero, Mastermind και φυσικά το Karma (is the guy on the Chiefs).

Τρεισήμισι ώρες απόλυτου σόου που δεν αφήνουν να πάρεις ανάσα. Αρτιότητα. Επαγγελματισμός. Διασκέδαση στο μέγιστο. Φεύγεις από το γήπεδο νιώθοντας ότι άξιζε κάθε δευτερόλεπτο, ξεχνάς την κούραση και την έλλειψη νερού (απαγορεύονται τα μπουκάλια εντός σταδίου), δεν σε νοιάζει που δεν σε βαστάνε τα πόδια σου και σπεύδεις να θυμηθείς μέσα από τα βίντεο που τράβηξες με το κινητό ανάμεσα σε χιλιάδες απλωμένα χέρια κάθε στιγμή της Eras Tour. Ξανά και ξανά. Μέχρι την επόμενη φορά που θα ακούσεις την Τέιλορ να του ψιθυρίζει «it’s been a long time coming».