Είδαμε live τον Teddy Swims στο Άμστερνταμ

…και θυμηθήκαμε γιατί πρέπει πάντα να σχηματίζουμε άποψη για έναν καλλιτέχνη συγκεκριμένου μουσικού είδους αφού πρώτα τον έχουμε δει και live

Του Ανδρέα Αλυσανδράτου

Αρχικά να σημειώσω, για να είμαι καθόλα σωστός, πως δεν είμαι ιδιαίτερα fan του Teddy Swims δισκογραφικά. Αντιλαμβάνομαι, και αναγνωρίζω, τη δυναμική του αλλά μέχρι εκεί. Αυτό που έζησα στο live αλλάζει κάπως τη γνώμη μου ως προς αυτόν χωρίς να αλλάζει όμως εντελώς και την εξ’ αποστάσεως σχέση που έχω κρατήσει μαζί του.

Ο Teddy Swims στο live είναι ξεκάθαρα ένας old school live καλλιτέχνης. Όσο και αν το styling είναι το σωστά updated,όσο και αν η παραγωγή συνολικά είναι υψηλότατου σύγχρονου επιπέδου, ο ίδιος στέκεται σε συναυλιακές νόρμες παλαιού τύπου με μία- δύο προσθήκες μοντερνιάς.

Τα φωνητικά του μέρη είναι εξαιρετικά, νόμιζα πως άκουγα απευθείας από βινύλιο, η μπάντα του σφιχτοδεμένα δυναμική και εξόχως παρούσα παντού, το storytelling του το basic που κάθε old school καλλιτέχνης συνηθίζει να έχει εν αντιθέσει με τους νεότερους που το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο, συνολικά η αίσθηση που σου μένει είναι πως μαζευτήκαμε εδώ για να ακούσουμε ξεκάθαρα μουσική. Από country και r’n’b έως hard rock και pop. Σα να έχεις φτιάξει σε μία σύγχρονη μοντέρνα streaming πλατφόρμα, με όλα τα σημερινά καινούργια online εργαλεία, μία παλαιομοδίτικη playlist.

Σημειώνω τα παραπάνω στα πολύ θετικά, όπως σημειώνω και το γεγονός πως ένας καλλιτέχνης τέτοιας κατεύθυνσης δεν εξαφανίστηκε μπροστά σε 17.000 (sold-out) εκπαιδευμένους στο σύγχρονο μοτίβο θεατές. Αντιθέτως, θριάμβευσε. Ίσως από τις λίγες φορές που το παλιό κερδίζει το νέο. Μπορεί να μην άλλαξε η γνώμη μου για την δισκογραφική του παρουσία, αλλά σίγουρα άλλαξε για όσα ο ίδιος μέσω μουσικής πρεσβεύει. Και ναι, αν πρέπει να ορίσουμε εκ νέου σήμερα το live ως live performance με μουσικά και μόνο κριτήρια (φωνή – μπάντα – ρεπερτόριο) και όχι ως pop culture γεγονός, ο Teddy Swims είναι ψηλά. Αρκετά ψηλά.