Πήγαμε, είδαμε Korn στο ΟΑΚΑ

Ποιο είναι το καλύτερο κοινό είπαμε; Του heavy metal; Είστε σίγουροι; Μήπως κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτή η μανιέρα;

Του Τάσου Παπαϊωάννου

Δε δηλώνω μεγάλος φαν ούτε του Heavy, ούτε του Νu, έχοντας όμως άμεσες τις συγκρίσεις της προχθεσινής βραδιάς με τους Judas Priest και της χθεσινής με τους Korn, δηλώνω υπεύθυνα έχοντας πλήρη επίγνωση των λεγομένων μου ότι η διαφορά δεν είναι μικρή, είναι τεράστια!

Και δεν υπήρξα ποτέ και μεγάλος fan των πιονέρων της nu metal σκηνής γιατί όταν το 1994 (30 χρόνια πριν!) ξεκίναγαν τη μακρά, όπως αποδείχθηκε, πορεία τους, υπήρχαν οι Nine inch Nails και το The Downward Spiral, υπήρχαν οι Faith No More που είχαν βγάλει λίγο πριν το Angel Dust και λίγο μετά το King For A Day… Fool For A Lifetime, που με τον επίσης σκληρό ήχο τους δεν άφηναν και πολλές χαραμάδες για να εισχωρήσεις εύκολα σε αυτό το παρακλάδι της μέταλ σκηνής.

Με αυτές τις σκέψεις στο κεφάλι λοιπόν, οι απαιτήσεις για το live των Korn δεν ήταν και τόσο μεγάλες. Πόσο λάθος έκανα…

Τι είδαμε λοιπόν χθες βράδυ; Ένα ροκ σόου που δεν άφηνε κανένα να πάρει ανάσα. Και για εισαγωγή είχαμε: ένα τοίχο με μεταλλικές ράβδους που χτίστηκε στο μπροστινό μέρος της σκηνής για να συγκρατεί, προσωρινά όπως αποδείχθηκε, τον Jonathan Davis και την αγριεμένη παρέα του και από κάτω το λάκκο με τα θηρία. Στην κυριολεξία όμως.

Είχαμε λοιπόν το εναρκτήριο Rotting In Vain και για την επόμενη μιάμιση ώρα έγινε το απόλυτο συναυλιακό «μακελειό». Το mosh pit ξεκίνησε και δε σταμάτησε ποτέ, δεν υπήρξε χέρι που να μη σηκώθηκε, στίχος που να μην τραγουδήθηκε, κεφάλι που να μην χτυπήθηκε. Και όλα αυτά από ένα «φρέσκο» κοινό, περίπου 7-8 χιλιάδων, που ήξερε πολύ καλά για ποιο λόγο ήταν εκεί.

Ένα κοινό τόσο φρέσκο, τόσο διψασμένο και πεινασμένο, που θα νόμιζε κανείς πως το συγκρότημα που έσπερνε πανικό από τη σκηνή δεν έχει 30 χρόνια πορείας στην πλάτη του, αλλά είναι συνομήλικοί τους και η μουσική τους επίσης είναι κάτι νέο που έχει καταφέρει και τους έχει συνεπάρει.

Μιάμιση ώρα κράτησε λοιπόν αυτός χαμός και η πρώτη ώρα πέρασε με όλες οι μεγάλες επιτυχίες να προξενούν φρενίτιδα (A.D.I.D.A.S , Blind, Clown, Coming Undone, με snippet We Will Rock You, Start The Healing, Somebody Someone).

Και για encore είχαμε ακόμα 25 λεπτά που μόνο διεκπεραιωτικά δεν ήταν. Εισαγωγή με τον Davis να επιστρέφει στη σκηνή παρέα με μια… γκάιντα, πριν περάσει σε μια οργιώδη εκτέλεση του Shoots And Ladders με snippet το ΟΝΕ των Metallica. Νομίζω πως ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι έγινε από κάτω. Και για συνέχεια: Twist, Did My Time, Freak On Leash και δε χρειαζόταν κάτι άλλο. Και μπορεί ο Davis από σκηνής να μην το είπε αλλά ξεκάθαρα το υπονόησε: «πάρτε τα πόδια σας και όσες δυνάμεις σας έμειναν και άντε να ξεκουραστείτε».

Μιάμιση ώρα κράτησε λοιπόν αυτός ο μουσικός χαμός και αν κάποιος πιστεύει ότι ο χρόνος είναι λίγος, θα πω ότι όλα ήταν τόσο συμπυκνωμένα και massive που μιάμιση ώρα μετά ένιωθες απόλυτη πληρότητα. Σου είχαν καλύψει και είχες ευχαριστηθεί τα πάντα.

Εν κατακλείδι, μερικές φορές τα πιο ωραία πράγματα έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις. Και ακριβώς αυτό συνέβη χθες το βράδυ. Είδαμε μια από τις καλύτερες φετινές συναυλίες από ένα γκρουπ που ξέρει πολύ καλά πως να τις προσφέρει. Και το μόνο που θα ευχηθώ είναι εις το επανιδείν και σύντομα.