Πήγαμε, είδαμε Judas Priest, Bruce Dickinson, Accept και Saturday Night Satan

Μία επική ημέρα του Release Athens

Του Γιώργου Σταύρακα

Η ζέστη ανυπόφορη αλλά οι απανταχού μεταλλάδες δεν θα μπορούσαν να λείπουν από την προτελευταία αμιγώς μέταλ μέρα του Release Athens καθώς σε αυτήν είχαμε την τύχη να δούμε κάποιους από τους στυλοβάτες του αγαπημένου μας μουσικού ιδιώματος.

Saturday Night Satan

Επιφορτισμένοι με το δύσκολο έργο να βγουν στην σκηνή πριν από μεγαθήρια της μέταλ ήταν οι «δικοί μας» Saturday Night Satan. Παρά την αφόρητη ζέστη και κάποια μικρά προβλήματα στον ήχο κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό και να κάνουν κάτι παραπάνω από μια αξιοπρεπή εμφάνιση μετά από την οποία σίγουρα κέρδισαν αρκετούς επιπλέον ακροατές. Όσοι δεν τους είχαμε ακούσει ευχόμαστε να τους ξαναδούμε σύντομα σε κάποιο δικό τους live με μεγαλύτερο setlist ώστε να τους απολαύσουμε όπως πραγματικά τους αξίζει.

Accept

Tην σκυτάλη πήραν οι αγαπημένοι του κοινού, Accept. Η προσέλευση την ώρα που εμφανίστηκαν οι Γερμανοί metallers ήταν στο peak της. O Wolf Hoffman,o μόνος από το original line up, και η παρέα του κάνουν την εμφάνιση τους σκηνή ξεκινώντας με κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο τους “Humanoid” με την παρεμβολή του κλασσικού Restless and wild. Από εκεί και μετά ξεκινάει ένα σερί ύμνων από την δισκογραφία τους, κομμάτια όπως τα “Princess of the Dawn”,”Fast as a Shark”, “Metal heart” αλλά και κλασσικά από την νεότερη ιστορία τους “Teutonic terror” και “Pandemic” ήταν αρκετά όχι απλά να ξεσηκώσουν το κοινό αλλά να το πορώσουν όσο δεν πάει και να το ζεστάνουν για αυτό που έρχονταν.

Bruce Dickinson

Μετά το απαραίτητο για όλους διάλειμμα έρχεται η ώρα για τον αγαπημένο μας Bruce Dickinson. Ο frontman των λατρεμένων μας Iron Maiden έχει μια μπερδεμένη σχέση με το ελληνικό κοινό, ειδικά μετά την τελευταία εμφάνισή τους στην χώρα μας κατά την οποία εκφράστηκε με ατυχείς χαρακτηρισμούς κατά μερίδας που άναβε καπνογόνα. Ήμασταν σίγουροι λοιπόν ότι μετά από αυτό θα έκανε το κάτι παραπάνω ώστε να «καλοπιάσει» τους Έλληνες. Αυτό και έγινε, η εμφάνισή του με τη βοήθεια του αψεγάδιαστου ήχου μας υπενθύμισε γιατί θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους frontmen της μεταλ μουσικής, αν όχι ο μεγαλύτερος. Ξεκίνησε η εμφάνιση με το σαρωτικό Accident of birth πράγμα το οποίο ήταν αρκετό ώστε το κοινό να παραληρεί από την αρχή. Η συνέχεια ισοπεδωτική με τραγούδια από τους μεγαλύτερους δίσκους της σόλο καριέρας του Chemical Wedding και Accident of birth καθώς επίσης και από το τελευταίο του πόνημα Mandrake Project. Και εδώ έρχεται και η έκπληξη της βραδιάς, κάτι για το οποίο παρακαλούν οι Έλληνες οπαδοί των Iron Maiden και που κανείς δεν περίμενε, το προαναφερθέν καλόπιασμα περιλάμβανε αυτό τον διακαή πόθο μας να ακούσουμε το Alexander The Great. Όλη η μπάντα του Bruce Dickinson φόρεσε τις περικεφαλαίες της και έπαιξε μια short version. Το κοινό δεν το περίμενε προφανώς και δεν ήταν προετοιμασμένο για αυτό με αποτέλεσμα η ανταπόκριση να μην είναι η αναμενόμενη. Όπως και να έχει ευχάριστη έκπληξη που μας αφήνει ελπίδα για μια full version του τραγουδιού. Η καλύτερη εμφάνιση της βραδιάς κατά τη γνώμη της συντριπτική πλειοψηφίας των παρευρισκομένων.

Judas Priest

Ήρθε η ώρα λοιπόν για το κυρίως πιάτο της προτελευταίας μεταλ βραδιάς του Release. Οι λατρεμένοι Judas Priest κάνουν την εμφάνιση τους στην σκηνή με το φρέσκο Panic Attack από τον τελευταίο δίσκο τους Invisible Shield. Ο ήχος ήταν στην καλύτερη περίπτωση κακός, η φωνή του Rob Halford απλά δεν ακούγονταν, όχι από άποψη ποιότητας αλλά από άποψη έντασης. Πράγμα το οποίο διορθώθηκε 3-4 τραγούδια μετά. Εδώ λοιπόν πρέπει να γίνει μία παρένθεση, ο Rob Halford είναι ένας μύθος της μουσικής γενικότερα και όχι μόνο της Metal. Ένας άνθρωπος που 50 χρόνια δίνει τα πάντα στην σκηνή και έχει γράψει την δική του ιστορία. Χθες ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές ότι πλέον ζορίζεται να αποδώσει όπως κάποτε. Σίγουρα στα 72 του δεν μπορεί να είναι όπως πριν 20-30 χρόνια πριν, και δεν περιμενουμε και κάτι τέτοιο για να είμαστε ειλικρινείς. Μεγάλη μερίδα του κοινού εξέφρασε παράπονα για την απόδοση αυτή, κατά την ταπεινή μου γνώμη θα πρέπει να είμαστε πιο επιεικείς μαζί του(όπως και με τους υπόλοιπους συνομήλικους του στυλοβάτες της αγαπημένης μας μουσικής) και να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε τυχεροί που τους είδαμε γιατί κακά τα ψέματα δεν είναι πολύς ο καιρός κατά τον οποίο θα είναι ενεργοί. Μετά από αυτή την ομολογουμένως μεγάλη παρένθεση πάμε ξανα στα της εμφάνισης. Το κιθαριστικό δίδυμο Richie Faulkner και Andy Sneap απέδωσε άριστα τους ύμνους των Judas Priest. Στο ρυθμικό μέρος της μπάντας, ο Ian Hill βιδωμένος στην θέση του χωρίς υπερβολές έκανε διακριτικά αυτό που κάνει και το έκανε καλά. Ο Scott Travis από την άλλη πιο επικοινωνιακός απέδειξε για ακόμα μία φορά ότι είναι ένας από τους καλύτερους drummer της γενιάς του.
Εν κατακλείδι μπορώ να πω ότι η εμφάνιση των Priest μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Το setlist ήταν κατώτερο της μεγαλειώδους εμφάνισης του 2022, ο ήχος κατά πολύ χειρότερος και η φθορά ενός κορυφαίου frontman παραπάνω από εμφανής. Στα θετικά, τους απολαύσαμε για ακόμα μία φορά και περάσαμε καλά, πράγμα το οποίο εν τέλει είναι και το σημαντικότερο.