Ξαναείδαμε τον Bruce Springsteen, αυτή τη φορά στη Στοκχόλμη

Και είδαμε και μια σχεδόν πολιτική συναυλία, με τον τρόπο της, με το δικό της ύφος από τον μεγαλύτερο Αμερικανό τραγουδοποιό…

Του Τάσου Παπαϊωάννου

«May your strength give us strength / May your faith give us faith / May your hope give us hope / May your love bring us love…»

Οι παραπάνω στίχοι είναι από το Into Τhe Fire, ένα τραγούδι φόρος τιμής στους πρώτους που ανταποκρίθηκαν την 11η Σεπτεμβρίου και ήταν το εναρκτήριο τραγούδι του Springsteen στη συναυλία του στο Friends Arena της Στοκχόλμης. Και ήταν και η πρώτη «έμμεση δήλωσή του» πριν ακολουθήσουν και οι επόμενες

Δευτέρα απόγευμα λοιπόν, 60 χιλιάδες φανς στη νκατάμεστη και κλειστή Friends Arena και άπαντες γνώριζαν το γεγονός την απόπειρα δολοφονίας του Donald Trump. Και παρόλο που ο Springsteen δεν έκανε κανένα άμεσο σχόλιο για το θέμα, όλοι γνωρίζαμε ότι θα είχε το δικό του, έμμεσο τρόπο για να μιλήσει. Αυτή τη φορά λοιπόν δεν είχαμε εισαγωγή με Lonesome Day, δεν ακούσαμε Glory Days, δεν είχε Waitin‘ On A Sunny Day, δεν ακούσαμε… Born In The USA.

Ναι, δεν ήθελε να πει το Born In The USA γιατί πολύ πιθανό να μην ένιωθε και τόσο περήφανος που ήταν Αμερικανός τη συγκεκριμένη μέρα. Αντιθέτως προλόγισε το τραγούδι που μπήκε στη θέση του Βorn Ιn Τhe USA. Το Land Of Hope And Dreams, λες και έπρεπε να ξορκίσει από πάνω του αυτή την ημέρα ντροπής για τους Αμερικάνους. Και είναι πραγματικά σπάνιο να ακούσει κάποιος τον Bruce να προλογίζει τραγούδι του σε συναυλία. Και στη Στοκχόλμη το έκανε 2 φορές. «Τhis is prayer for my country» προλόγισε και έκπληκτοι τον ακούσαμε να ξεκινάει το Long Walk Home.

Τι είχαμε λοιπόν; Ένα αφεντικό, αφενός και εμφανώς αγριεμένο, σκοτεινιασμένο και προβληματισμένο και εμφανώς συναισθηματικά φορτισμένο σε σχέση με προηγούμενες συναυλίες του. Και ίσως λίγο πιο κουρασμένο. Αλλά χωρίς καμία χρονική και συναισθηματική έκπτωση. Έπαιξε 31 τραγούδια, 3 ώρες και δέκα λεπτά, με τα εμβληματικά τραγούδια στην πλειοψηφία τους να είναι στην playlist, με ένα οργισμένο, για ακόμα μια φορά, Reason To Believe, με το derstortion στη φωνή του να γεμίζει την αρένα πριν ξεσπάσει στη φυσαρμόνικα. Είχαμε επίσης το Youngstown, το E Street Shuffle, τραγούδια δηλαδή που δεν τα ακούς και τόσο συχνά στις περιοδείες του αφεντικού.

Και είχαμε και την ιδιαίτερη στιγμή του αφεντικού στο Backstreets με τα μάτια του γεμάτα δάκρυα τραγουδώντας “On The Backstreets Until The End“ λίγο πριν το κοινό ξεσπάσει στο ρεφρέν ουρλιάζοντας επανειλλημένα “Hiding On The Backstreets”

Ιδιαίτερη και μακροχρόνια η σχέση του Springsteen με το σουηδικό κοινό και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι πέρυσι και φέτος έδωσε 5 sold out συναυλίες σε Γκέτεμποργκ και Στοκχόλμη, σε μια χώρα που ο πληθυσμός της είναι αντίστοιχος της Ελλάδας. Μπορείτε να φανταστείτε κάτι αντίστοιχο να συμβαίνει στη χώρα μας; Αδύνατο… Εξάλλου, κάποιες συναυλίες του στη Σουηδία είναι ιστορικές και πιο συγκεκριμένα στο Γκέτεμποργκ. Δεν ήταν τυχαίο εξάλλου πως από το Γκέτεμποργκ ξεκίνησε ειδικά ναυλωμένο τρένο-μόνο για οπαδούς του αφεντικού-που θα επισκέπτονταν τη σουηδική πρωτεύουσα για τη συναυλία.

Στα ιδιαίτερα της συναυλίας: η οροφή στο Friends Arena ήταν κλειστή, δημιουργώντας έτσι συνθήκες νυχτερινές, μιας και στις 8 που ξεκίναγε η συναυλία ήταν σα να ξεκίναγε στις 3 το μεσημέρι. Απαγορεύεται επίσης τα μικρά παιδιά να είναι μπροστά στη σκηνή (σε άλλες πόλεις παρά πολλοί γονείς έχουν τα παιδιά τους μαζί τους μπροστά) για λόγους ασφαλείας και επίσης για λόγους ασφαλείας απαγορεύονται και τα πλακάτ με τα request των fans! Σουηδοί είναι αυτοί …

Όσο για το σουηδικό κοινό; Θερμό, αλλά όχι στο επίπεδο των Ισπανών. Εχοντας δει και στις 2 πόλεις τις συναυλίες από πολύ μπροστά, οι Ισπανοί ήταν ικανοί να περάσουν από πάνω μας για να μπουν μπροστά μας, οι Σουηδοί παραμένουν στο χώρο τους χωρίς να ενοχλούν κανένα. Φυσικά και όλοι χόρευαν και τραγουδούσαν, φυσικά ούρλιαζαν στο Born To Run, στο Badlands, στο Dancing In the Dark, στο No Surrender και σε όλα τα μεγάλα τραγούδια του αφεντικού. Και φυσικά, όλοι έχουν και ένα λόγο για να συγκινηθούν. Όλοι όμως.

Όλοι όσοι έχουν παραβρεθεί, ξέρουν πως αν ρίξουν μια μάτια δίπλα τους, σε οποιοδήποτε τραγούδι του αφεντικού, θα δει κάποιον-κάποια να δακρύζει και ακριβώς αυτή η συναισθηματική φόρτιση είναι το έξτρα καύσιμο που κάνει τις συναυλίες του Springsteen τόσο ιδιαίτερες, μοναδικές, εκρηκτικές και συναισθηματικές ταυτόχρονα. Που δακρύσαμε εμείς; Έλα ντε, να ήταν μόνο ένα…

Και μια ειδική αναφορά στον άγνωστο Άγγλο γίγαντα, που πήρε τη σωστή απόφαση για εμάς και τη λάθος απόφαση γι' αυτόν, να εγκαταλείψει τη θέση του στο κάγκελο για να πάει να πάρει τη μπίρα του τη στιγμή που το αφεντικό αποφάσιζε να κατέβει από τη σκηνή. Τραγούδησε το πρώτο μέρος του Darlington County με 2 κοπέλες από την Ισπανία και για το υπόλοιπο μισό του τραγουδιού θα έρθει και θα κάτσει στο κάγκελο ακριβώς μπροστά μας και κρατώντας μας το χέρι θα το ολοκληρώσει. Να ευχαριστιέται πάντα τις κρύες μπίρες του και πάντα να ακούει το Bobbie Jean και για τους δικούς του, προσωπικούς λόγους να δακρύζει, όπως δάκρυσε όταν το άκουσε στο Friends Arena.