Πήγαμε, είδαμε Duran Duran στο Release Athens Festival

Σε ένα φεστιβάλ ευρωπαϊκών προδιαγραφών...

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Φωτογραφίες: Τάσος Παπαϊωάννου

Ήταν φανερό χθες το βράδυ στην πλατεία Νερού ότι ο κόσμος βρισκόταν εκεί για να χορέψει και να τραγουδήσει, για να περάσει καλά και ξέγνοιαστα για δύο ώρες. Να θυμηθεί τα σχολικά του χρόνια, ειδικά οι γυναίκες να γυρίσουν στα κοριτσίστικα δωμάτια τους με τις αφίσες του Simon Le Bon και του John Taylor στους τοίχους. Και το συγκρότημα, τους (τις) αντάμειψε για τα καλά.

Στη σκηνή χθες υπήρχαν 60αρηδες και στο κοινό 50αρηδες. Μικρότερες ηλικίες σπάνια έβλεπες (εκτός από τα δύο κορίτσια στη φωτογραφία παρακάτω). Αναμενόμενο θα έλεγα. Προσωπικά το live δεν μου άρεσε, δεν είμαι φαν του συγκροτήματος. Αλλά ήταν ένα καλό live και τίμιο. Το πάλευαν οι Duran Duran και ξανάνιωναν on stage όσο περνούσε η ώρα, αλλά σ' εμένα η όλη φάση έμοιαζε περισσότερο με νυχτερινό κέντρο διασκέδασης. Αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι όλη (ΟΛΗ) η παρέα μου περνούσε θαυμάσια και το απολάμβανε με ενθουσιασμό.

Το The Wild Boys το έπαιξαν γρήγορα-γρήγορα, δεύτερο κομμάτι. Και συνέχισαν με τα γνωστά τους, τις πολλές επιτυχίες τους, από το A View to a Kill έως το Notorious και από το The Reflex έως το Girls on Film και τη διασκευή του Psycho Killer στο τέλος. Η μόνη στιγμή που κάπως με κινητοποίησε ήταν το Come Undone. Αλλά, επαναλαμβάνω, η συναυλία ευχαρίστησε όλους όσοι ήταν εκεί.

Χθες ήταν η τελευταία μας ημέρα για το Release - τα «μεταλλικά» ονόματα που απομένουν δεν με ενδιαφέρον. Προς το τέλος της βραδιάς πήγα πιο πίσω, έφυγα από το σταθερό μας meeting point μπροστά δεξιά, «ευθεία στη διπλή κολώνα», και στάθηκα στα μετόπισθεν. Και παρατηρούσα το φεστιβάλ, όλο το χώρο, όλη τη διοργάνωση. Το Release είναι πραγματικά ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Από την αρχή μέχρι το τέλος του.