10 λόγοι που η συναυλία της Τάνιας Τσανακλίδου στο Ηρώδειο θα μας μείνει αξέχαστη

Κυριακή βράδυ στο sold out Ηρώδειο

Της Νατάσας Μαστοράκου

1. Η ερμηνεύτρια (που είχε κάνει και την καλλιτεχνική επιμέλεια) υπηρέτησε απόλυτα τον τίτλο της μουσικής παράστασης. Ξετύλιξε 50 χρόνια καριέρας και μας χάρισε τραγούδια από όλη τη δισκογραφία της.

2. Ακούσαμε για πρώτη φορά ζωντανά -οι περισσότεροι- το τραγούδι «Τσάρλι Τσάπλιν» με το οποίο η Τάνια Τσακακλίδου είχε συμμετάσχει στον διαγωνισμό της Eurovision το 1978.

3. Είδαμε το Ηρώδειο να μετατρέπεται σε πάρτι ηλεκτρονικής μουσικής όταν ο Μιχάλης Δέλτα ανέβηκε στη σκηνή. Στο τραγούδι «Μια αγάπη μικρή» με το ζόρι συγκρατηθήκαμε να μην αρχίσουμε τα χορευτικά.

4. Η Τάνια Τσανακλίδου μιλούσε λιγότερο από ότι συνήθως και μπορεί να στερηθήκαμε κάποιες ιστορίες αλλά χορτάσαμε μουσική.

5. Ο Κώστας Θωμαΐδης, φίλος της από την παιδική τους ηλικία, τραγούδησε μαζί της το «Και ναι αδερφέ μου» του Νίκου Ξυλούρη και οι φωνές τους έσκισαν τον αττικό ουρανό.

6. Γελάσαμε πολύ με τις αναφορές στην καριέρα της. Δεν ήθελε να γίνει τραγουδίστρια, ούτε είχε σκοπό να τραγουδάει 50 χρόνια. Αλλά ευτυχώς για εμάς έγιναν και τα δύο.

7. Η Τσανακλίδου αφιέρωσε όσο χρόνο έπρεπε σε τραγούδια λιγότερο γνωστά. Είπε για πρώτη φορά το αγαπημένο τραγούδι του Γιάννη Σπανού αλλά και το θεατρικό «Τη λένε Εύα» της Λένας Πλάτωνος, η οποία βρέθηκε για «χάρη» της στο Ηρώδειο.

8. Τραγουδήσαμε μαζί της όλα τα αγαπημένα μας κομμάτια. Από το «Πάτωμα» και το «Φίλε», και τις «Μοίρες», τον «Ανθρωπάκο», την «Ζελατίνα», τη «Σουλτάνα τη Φωφώ» και το «Κάθε φορά που θα έρθεις βρέχει».

9. Κλάψαμε στο «Μαμά Γερνάω». Όσο μεγαλώνουμε αυτό το «Και κοίτα, ένα μυστήριο / του κόσμου το κριτήριο / πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες» γίνεται σπαρακτικό. Πόσο μάλλον όταν ο Σταμάτης Κραουνάκης κάθεται στο πιάνο και παίζει τη μαγική μελωδία. Ούτε να σηκώσουμε το κινητό για να τραβήξουμε βίντεο δεν είχαμε το κουράγιο.

10. Το κοινό υποδέχτηκε την Τσανακλίδου στο Ηρώδειο με το πιο θερμό χειροκρότημα. Και δεν σταμάτησε να τη χειροκροτάει σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Όχι μόνο στο τέλος κάθε τραγουδιού, αλλά στις μουσικές γέφυρες, στις ιστορίες της, στις ανάσες της. Όταν ένας καλλιτέχνες είναι τόσο στενά συνδεδεμένος με το κοινό του αυτή η αγάπη είναι διάχυτη στο χώρο από το πρώτο λεπτό. Εκείνη επικαλέστηκε πολλές φορές τους σπουδαίους που έχουν φύγει από τη ζωή αλλά μας συντροφεύουν πάντα στα εύκολα και στα δύσκολα. Ελπίζω χθες να συνειδητοποίησε -για ακόμα μια φορά- ότι η δική της αλήθεια και η φωνή της που πολλές φορές «σπάει» στη σκηνή είναι πολύτιμος σύμμαχος στις δικές μας χαρές αλλά και στα δικά μας σκοτάδια.