10+1 πράγματα για τις συναυλίες του Bruce Springsteen στην Βαρκελώνη

Δύο μαγικές βραδιές στην πόλη που αγαπάει το αφεντικό )διπλής ανάγνωσης).

Του Τάσου Παπαϊωάννου 

Στη Βαρκελώνη λάμβαναν μέρος 2 σημαντικά γεγονότα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε.
Το Spanish Grand Prix της φόρμουλα 1 και η συναυλία του Bruce Springsteen.

Και τι δουλειά είχαν στις 2 το μεσημέρι Σαββάτου 1.200 (!) μεσήλικες έξω από το Ολυμπιακό στάδιο και κάτω από τον καυτό ήλιο της Βαρκελώνης; Ήθελαν να πάρουν θέση στην εκκίνηση για να δούνε από κοντά τη φόρμουλα 1 της ροκ μουσικής.

Και αν έδινες προσοχή στα T-shirts και τα σημειωμένα με μαρκαδόρο χέρια τους, εύκολα θα καταλάβαινες πως πρόκειται για το roll call για τη 2η συναυλία του Bruce στο οποίο βάσει του «νόμου» των fans, θα μπουν πρώτοι πριν ακολουθήσουν άλλοι 60.000.

“Hello Barcelona, com esteu? Com esteu? Com esteu(how are you)? One, two, three, four…“ και το πάρτι ξεκινάει για τις υπόλοιπες τρεις ώρες και 10 λεπτά . Και δεν έχει καμία, μα καμία σημασία, που έχουμε στηθεί από τις 10 το πρωί μέχρι τις 12.15 μετά τα μεσάνυχτα όρθιοι, γιατί αυτό ακριβώς έχουμε έρθει να κάνουμε… Να λιώσουμε στο τραγούδι, στο χορό, στην ορθοστασία και στη ζέστη, να δούμε από κοντά τον παντοτινό μας ήρωα και να καταλήξουμε στα 10+1 πράγματα που μας οδηγούν ξανά και ξανά στις συναυλίες του με κάθε ευκαιρία:

1) Η σχέση του Bruce με την Βαρκελώνη χρονολογείται από το 1981 οταν και πραγματοποίησε την πρώτη του συναυλία . Τότε με τη ιδιότητα του rock star . Και ακολούθησαν άλλες … 17 φορές με την ιδιότητα του super star . Αυτή η σχέση είναι ακλόνητη ανάμεσα στο κοινό της Βαρκελώνης και το αφεντικό.

2) Δύο sold out συναυλίες, σε μισή ώρα και συνολικά 120χιλ. άτομα, στον ίδιο χώρο όπως και πέρυσι, στο Ολυμπιακό στάδιο της Βαρκελώνης. Ποιος θέλει να χάσει το ξέφρενο πάρτι στο Estadi Olympic; Κανείς φυσικά

3) Εξι ώρες και 20 λεπτά ήταν ο συνολικός χρόνος, 62 συνολικά τραγούδια, εκ των οποίων τα 14 δεν ήταν κοινά ανάμεσα στις δύο συναυλίες.

4) Και αν τα 2/3 της Setlist παραμένουν ίδια, η μορφή των 2 συναυλιών ήταν διαφορετική. Η πρώτη συναυλία δομημένη στην διασκέδαση του κοινού, η 2η ήταν για την ευχαρίστηση του κοινού (πάντα!) αλλά και την ανάδειξη των βιρτουόζων μουσικών του, δίνοντας κατά τι μεγαλύτερο αβαντάζ στον Roy Bittan.

5) Στη δεύτερη συναυλία, ο Max Weinberg εγκατέλειψε τα drums του στο Radio Nowhere (έκανε tour debut στη Βερκελωνη) για να δώσει τη θεση του στον…Jay Weinberg, δηλαδή το γιο του, μέχρι πρότινος drummer των Slipknott και νυν των Suicidal Tendencies. Φυσικά και τα έσπασε .

6) Και επειδή μιλάμε για δυο αδιανόητες στο σύνολο τους συναυλίες, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ξεχωρίσεις κάτι, ως highlights. Πέρα από τεράστια τραγούδια που δε λείπουν από καμία playlist του, Θα αναφέρω το Reason To Believe, σε μια αδιανόητη boogie εκτέλεση, με τον Bruce να βγάζει τα πνευμόνια του στη φυσαρμόνικα, το Racing In The Street με το σχεδόν 7λεπτο σόλο του Roy Bitan στο πιάνο και το Atlantic City σε μια επίσης φρενήρη εκτέλεση.

7) Το κοινό; Συγκλονιστικό! Από το τελευταίο κάθισμα στης κερκίδας, μέχρι τη τελευταία σειρά της αρένας, δεν σταμάτησε στιγμή να τραγουδάει και να χορεύει! Βλέποντας τη 2η συναυλία από το κάγκελο της σκηνής, διακρίναμε κάποια στιγμή τον Bruce να γυρίζει προς το μέρος του Stevie van Zant και να του λέει: amazing Steve, amazing.

8) Fans από κάθε γωνία του πλανήτη. Ιδιαίτερα από Αμερική (όπως μας είπαν, ήθελαν να νιώσουν αυτή τη διονυσιακή ατμόσφαιρα που δημιουργείται στα ευρωπαϊκά show του αφεντικού). Πολλοί από την Ιταλία επίσης, μιας και οι 2 συναυλίες του Bruce στο Μιλάνο είχαν αναβληθεί. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι οι σκληροπυρηνικοί fans θέλουν 3 shows. Της Βαρκελώνης, του Μιλάνου και της Σουηδίας (Γκέτεμποργκ ή Στοκχόλμη).

9) Όσο για τον Bruce; Μπορεί από τα 73 στα 74 οι ρυτίδες να έγιναν εμφανώς πιο έντονες αλλά η φυσική κατάσταση του παραμένει ανεξάντλητη. Εξίσου εξαιρετικός ήταν και φωνητικά, με τη φωνή του να γίνεται όλο και καλύτερη όσο πέρναγε η ώρα. Τρεις ώρες και 10 λεπτά μετά το σόου, τον έβλεπες και ένιωθες πως ήταν ικανός να παίξει άλλο τόσο.

10) Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στην περσινές συναυλία της Βαρκελώνης και των φετινών; Δύσκολο να αποφασίσω αλλά νομίζω πως η πλάστιγγα κλείνει προς τις φετινές. Ο λόγος; Οι συναυλίες του έχουν γίνει και πάλι λίγο απρόβλεπτες. Δεν ξέρεις τι θα ακούσεις. Ξέρεις όμως, με σιγουριά μάλιστα, ότι σε αυτές τις τρεις ώρες του κάθε σόου, θα καταφέρει και θα σου πάρει τα πάντα, έχοντας σου προσφέρει και τα πάντα. Ευεργέτης και κλέφτης ολκής.

11) Παραμένει ο μεγαλύτερος περφορμερ στην ιστορία της μουσικής; Αναμφισβήτητα ναι, το δείχνει η διαχρονικότητα του και η αφοσίωση του κόσμου αυτά τα 55 χρόνια που στέκεται στη σκηνή. Και φυσικά η αφοσίωση του αφεντικού απέναντι στο κοινό του. Χωρίς καμία έκπτωση. Όπως λέει και ο ίδιος για τις συναυλίες του, «αν δεν κερδίσουμε όλοι μαζί, δεν έχει κερδίσει κανείς μας».