Πήγαμε, είδαμε και βαρεθήκαμε στον Nick Cave στη Στέγη

Ένας μικρός Θεός επί σκηνής (βέβαια...).

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Ένα πιάνο κι ένα κακόμοιρο μπάσο, αυτό ήταν το σκηνικό στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση τη Δευτέρα το βράδυ, για την παράσταση του Nick Cave, το «Nick Cave Solo» όπως την λέει, αν και δεν είναι solo μια και συμμετέχει και ο Colin Greenwood (το μπάσο, ναι...).

Τρεις sold out παραστάσεις για τον Nick Cave, αναμενόμενο, είναι εξαιρετικά σπάνιο να βλέπεις από απόσταση αναπνοής έναν τόσο σπουδαίο καλλιτέχνη σε έναν μικρό, για το βεληνεκές του, χώρο. Ο ίδιος στο πιάνο, ο Greenwood στο μπάσο (όχι σε όλα τα τραγούδια, σε κάποια χανόταν στο σκοτάδι, στο βάθος) και ακούσαμε τα κομμάτια του, όπως μας έλεγαν, «γυμνά», έτσι όπως τα έγραψε ο Cave πριν τα δουλέψουν με τους Bad Seeds. Ευτυχώς που τα δούλεψαν. 

Και οι συνθήκες ήταν τέλειες, για να πω ότι έφταιγε αυτό. Στην ωραία αίθουσα της Στέγης με τον σούπερ ήχο, καθισμένοι αναπαυτικά και με το ποτό μας μπροστά, ιδανικά για ένα live. Το οποίο ωστόσο με άφησε παγερά αδιάφορο. Δεν λειτούργησε. Δεν βρήκα κανένα νόημα σε όλο αυτό, δεν μου έλεγε τίποτε η ακουστική εκτέλεση του Papa Won't Leave You, Henry παράδειγμα ή του The Mercy Seat. Τα τραγούδια έχαναν τη δύναμή τους.

Αφήστε δε τις ευκολίες ενός τυπικού live, όπως το τραγούδι του εξώστη στο Balcony Man (τι πρωτότυπο να ζητήσει ο καλλιτέχνης να τραγουδάει μόνο ο εξώστης και όχι η πλατεία...) ή το ψιθύρισμα του κόσμου στο Into My Arms, ευτυχώς χωρίς τον Σαββόπουλο.

Θυμόμουν κι εκείνο το απίστευτο live του Nick Cave στο Tae Kwon Do πριν από χρόνια, που πήρε 8 χιλιάδες κόσμο και τους έστειλε άκλαυτους, οπότε μου έμοιαζε ακόμα πιο μέτριο αυτό που έβλεπα.

The Ship Song, Palaces of Montezuma, το Cosmic Dancer των T. Rex (όχι στο τέλος, αλλά στο μέσο του set) και διάφορα άλλα κομμάτια. Δύο γεμάτες ώρες κράτησε το χορταστικό αν μην τι άλλο live. Ο Cave ήταν ένας αληθινός δανδής, ο Greenwood και να έλειπε δεν θα άλλαζε και κάτι, ο κόσμος έδειχνε ευχαριστημένος.

Βαρέθηκα θανάσιμα με αυτό που έβλεπα και άκουγα αλλά, για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενδιέφερε διόλου, μου αρκούσε που είχα μπροστά μου τον Nick Cave.

Φωτό: SACHA LECCA από το site της Στέγης