Πήγαμε, είδαμε τους Rammstein στο ΟΑΚΑ

FEUER ZONE

Του Δημήτρη Σταματίου

Φωτιές. Εκρήξεις. Καπνοί, λευκοί και μαύροι. Light show βγαλμένο από το «Inferno» του γνωστού Φλωρεντίνου βάρδου. Σκηνικό που έμοιαζε με διασταύρωση Isengard, Mordor και βιομηχανικού εφιάλτη. Crowd-surfing πάνω σε φουσκωτές βάρκες. Εκτόξευση αφρού. Βαριά riffs. Εκκωφαντικά ντραμς. Τραγούδια σε επικό μέγεθος. Και ένας τύπος που εξέφερε τα -ούτως ή άλλως «σκληρά» - γερμανικά με τρόπο που ακόμα και «καλημέρα» να σου έλεγε, μάλλον θα σου προκαλούσε ανησυχία.

Καλωσήλθατε στον υπέροχο και τρομακτικό κόσμο των Rammstein, του πεμπτουσιακού συγκροτήματος του Neue Deutsche Härte, ενός μουσικού ιδιώματος σχεδόν αμιγώς «τευτονικού», που συνδυάζει τις πιο βαριές κιθάρες του metal, και σχεδόν μιλιταριστικά ντραμς με στοιχεία από electronica/industrial, φτιάχνοντας έναν απολύτως χαρακτηριστικό ήχο που «σφράγισε» την τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα και την πρώτη του τρέχοντος.

Δεν ξέρω αν τα πανκιά από το Ανατολικό Βερολίνο φαντάζονταν το 1994, όταν έφτιαχναν τους Rammstein, ότι 30 χρόνια μετά θα γέμιζαν στάδια σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά αυτή πλέον είναι οι πραγματικότητα: το σεξτέτο από τη Γερμανία έπαιξε μπροστά (αν υπολογίζουμε καλά) σε 25 με 30 χιλιάδες κόσμου που σχεδόν γέμισε την αρένα του ΟΑΚΑ (οι κερκίδες ήταν πιο άδειες, είναι αλήθεια...) και μας χάρισε δύο ώρες και κάτι ψιλά εντυπωσιακού θεάματος και ακροάματος.

Τι είδαμε σε αυτό το διάστημα; Τον τραγουδιστή Til Lindemann να χειρίζεται φλογοβόλο επί σκηνής, αλλά και να ψεκάζει το κοινό με αφρό από μια συσκευή με... άκρως παρεξηγήσιμο σχήμα (στη διάρκεια του τραγουδιού «Pussy»...). Πυροτεχνήματα, φωτιές και εκρήξεις να ξεπηδούν από διάφορα σημεία της τεράστιας σκηνής και μαύρο καπνό να απλώνεται από τέσσερις πύργους στημένους στην αρένα. Το συγκρότημα να εμφανίζεται και να αποχωρεί με ασανσέρ στημένο σε έναν άλλο πύργο στημένο επί σκηνής, που θύμιζε πολύ τον πύργο του Sauron. Μαύρο και λευκό κονφετί να απλώνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ΟΑΚΑ. Και αυτά είναι μόνο τα βασικά, καθώς είναι πραγματικά αδύνατον να περιγραφεί όλο το σόου.

Το ωραίο, ωστόσο, είναι ότι η μουσική δεν καλύφθηκε από τα εφέ: αντιθέτως, παρά το υπερθέαμα που στήνουν οι Γερμανοί, στο επίκεντρο των πάντως βρίσκονται τα τραγούδια τους, που εδώ και 30 χρόνια έχουν καταφέρει να τους κάνουν πραγματικούς superstars στο χώρο της σκληρής μουσικής. Και τι τραγούδια: και το «Links 2-3-4» (αφιερωμένο στην αριστερά) και το «Zeit» και το «Keine Lust» και το «Rammstein» και το «Du Hast» και το «Deutschland» (σε δύο εκδοχές, η μία ένα εξαιρετικό remix του κιθαρίστα Richard Kruspe) και το «Mein Herz brennt»... το setlist άγγιξε το ιδανικό.

Κορυφαία στιγμή μιας πολύ καλής συναυλίας η ακουστική εκτέλεση του «Engel», με συνοδεία μόνο τα δύο πιάνα των Abélard, δύο κυριών από τη Γαλλία, της Héloïse Hervouët και της Yolande Kouznetsov που άνοιξαν τη συναυλία, με το συγκρότημα να μεταφέρεται στη δεύτερη σκηνή, που βρισκόταν κάτω από έναν πύργο της αρένας και να επιστρέφει στην κεντρική σκηνή μέσα σε φουσκωτές βάρκες που «ταξίδεψαν» πάνω στα χέρια του κοινού.

Με τις τελευταίες νότες του «Adieu» να σβήνουν, ο Til έκλεισε τη συναυλία με γνήσιο... ραμσταϊνικό στίλ: «Athina, efkaristo poly, thank you very much! MALAKA!», πριν το συγκρότημα μπει και πάλι στο ασανσέρ και... εξφανιστεί με μια έκρηξη λίγο πριν την κορυφή. Adieu λοιπόν, αν και πιο ταιριαστό θα ήταν ένα «auf wiedersehen» (με τραβηγμένο το r, για να μην ξεχνάμε και τα χαρακτηριστικά του Neue Deutsche Härte).