Πήγαμε, Είδαμε, τον Τεμπέλη Δράκο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Όνειρο

Του Γιώργου Μυζάλη

Κυριακή βράδυ (12/5) βρέθηκα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για τον «Τεμπέλη Δράκο» του Γιώργου Χατζηπιερή. Από την ώρα που τελείωσε η παράσταση, και μέχρι τώρα, σκέφτομαι ακατάπαυστα το όνειρο. Ναι, καλά διάβασες φίλε αναγνώστη, το όνειρο. Πόσο εύκολο είναι τελικά να ζήσεις σε ένα όνειρο και πόσα εμπόδια βάζεις σε αυτό καθώς μεγαλώνεις; Μιλώ με γρίφους; Θα εξηγηθώ.

Στα τραγούδια του «Τεμπέλη Δράκου», όπως και σε όλα τα καλά παιδικά τραγούδια, φωλιάζει το όνειρο. Τα ακούς και θυμάσαι. Τα ακούς και ελπίζεις. Τα ακούς και ανασαίνεις βαθιά. Ο κόσμος του «Τεμπέλη Δράκου» είναι ο κόσμος όπως θα έπρεπε να είναι. Ο κόσμος που κάποτε, ως παιδί, ονειρεύτηκες και ακόμα και σήμερα προσδοκάς, ακόμα και δίχως να το αντιλαμβάνεσαι. Και αν, στα ενήλικα μάτια σου, πια, οι ελπίδες φαντάζουν φρούδες, τα όμορφα παιδικά τραγούδια είναι εδώ για να σε φροντίσουν.

Συχνά με ρωτούν και τον ίδιο – λόγω μιας κάποιας επίδοσης στο «στίβο» των παιδικών τραγουδιών – τι είναι εκείνο που χρειάζεται για να γράψει κανείς παιδικά τραγούδι. Η απάντηση, νομίζω, είναι μία: αλήθεια. Να προσεγγίσεις, δηλαδή, το τραγούδι δίχως δεύτερες σκέψεις, στοχεύσεις, επιτήδευση και άλλα «ενήλικα συστατικά» του βίου. Εκεί, νομίζω, κρύβεται και η επιτυχία του «Τεμπέλη Δράκου». Στην αλήθεια και στην απλότητα. Στη μεταμφιεσμένη γνώση που παρέχουν τα τραγούδια μέσα από το οξύμωρο και το «λάθος», αλλά και στις γλυκές μελωδίες που ντύνουν το στίχο.

Φαντάζομαι το Γιώργο Χατζηπιερή, πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια, σε ένα δωμάτιο με μια κιθάρα, να νιώθει κάπως αμήχανος, να του φαίνεται «απλό» και το ένα τραγούδι να διαδέχεται το άλλο. Εκεί, σε εκείνο το δωμάτιο, συνέβη το θαύμα, το όνειρο. Εκεί, σε εκείνο το δωμάτιο, ευεργετηθήκαμε όλοι από την παιδική του ψυχή και την αλήθεια του. Και χθες βράδυ, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά (δεκαοχτώ για την ακρίβεια), στο Μέγαρο «ανανεώσαμε όρκους ευγνωμοσύνης».

Και πάλι η απλότητα κυριάρχησε: ενορχηστρώσεις λαμπερές, σκηνοθεσία, σκηνικά και προβολές με αισθητική και μέτρο, ερμηνευτές διακριτικοί και ανοιχτοί και μια παιδική χορωδία πραγματικό αριστούργημα. Από κοντά και το κοινό. Γονείς με τα παιδιά τους. Γονείς ελπιδοφόροι, που αγνόησαν τη μπάλα της Κυριακής ή κάποιο reality της παλιοτηλεόρασης και ξεβολεύτηκαν να φέρουν τα παιδιά τους στο Μέγαρο. Γονείς που, ενδεχομένως, αφορμή ζητούσαν για να (ξανα)τραγουδήσουν «ντουέτο» με τα βλαστάρια τους το «Ελεφαντάκι» ή το «Σκουλουκούιν» και το «Τέρας της κυκλοφορίας». Η δεύτερη πιο ωραία χορωδία της βραδιάς ήταν στην πλατεία και στα θεωρεία.

Δεν μπορώ ακριβώς να αποτυπώσω στο χαρτί τη συγκίνησή μου. Δεν έχει, όμως, και τόση σημασία. Αυτό που έχει σημασία, θαρρώ, είναι να επαναλάβω την σταθερή (επιβεβαιωμένη και από τα χθεσινά) πεποίθησή μου για τη σπουδαιότητα του τραγουδιού στη ζωή και τα όνειρά όλων μας. Το τραγούδι μπορεί να μας σώσει. Αρκεί να είναι τέτοιο τραγούδι, σαν αυτό του «Τεμπέλη Δράκου». Που το ακούς και νιώθεις φωτεινότερος, ελαφρύτερος, πιο αισιόδοξος.

Θέλω να γράψω όλα τα ονόματα των συντελεστών.

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος
Συνεργάτης Σκηνογράφος: Ζήσης Παπαμίχος
Συνεργάτιδες Ενδυματολόγοι: Αγγελική Μάτση, Αλέγια Παπαγεωργίου
Συνεργάτις Χορογράφος: Μαρκέλα Μανωλιάδη
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλης
Σχεδιασμός ήχου: Γιώργος Καρυώτης
διεύθυνση ορχήστρας: Γιάννης Παπαζαχαριάκης
Τραγουδιστές: Ελένη Τσαλιγοπούλου, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ρένα Μόρφη, Γιάννης Διονυσίου και η Παιδική Χορωδία Β’ και Γ’ Δημοτικού Σχολείου Παπάγου υπό τη διεύθυνση του Θωμά Κοντογεώργη
Χορευτές: Φωτεινή Μουχτούρη, Νίκος Γονίδης
Επιμέλεια Παραγωγής: Γιώργος Χατζηπιερής
Διεύθυνση Παραγωγής: Alex Elsabag