Κριτική-παρουσίαση του δίσκου «Μπρανκαλεόνε» που κυκλοφόρησε ο Παύλος Παυλίδης

O Παύλος Παυλίδης έκανε κάτι που σπάνια, πολύ σπάνια, συναντάμε στον χώρο της μουσικής.

Δημήτρης Κανελλόπουλος

★★★★☆

Εβγαλε μετά από τόσες δεκαετίες καριέρας έναν από τους πιο ωραίους δίσκους του. Σπανιότατα κάποιος καλλιτέχνης κυκλοφορεί μετά από τόσα χρόνια πορείας ένα άλμπουμ που συγκαταλέγεται στα καλύτερά του. Εντάξει, το έκανε ο Leonard Cohen. Το έκανε και ο Johnny Cash. Φυσικά και ο Bowie. Δηλαδή μιλάμε για μορφές της μουσικής. Ετσι και ο Παύλος Παυλίδης. Ερχεται ξαφνικά και κυκλοφορεί το «Μπρανκαλεόνε», που είναι ένα άλμπουμ Top 3 στην προσωπική του δισκογραφία. Ισως να είναι και το καλύτερό του, αλλά δεν μπορώ να το πω ακόμα με σιγουριά, χρειάζεται χρόνος.

Περισσότερο ηλεκτρικός, λιγότερο ακουστικός, με τη γνωστή συνταγή στην οποία τα πλήκτρα έχουν πάντα τον καθοριστικό ρόλο έστω και αν δεν είναι στην πρώτη γραμμή. Στιχουργικά ο Παυλίδης παραμένει πάντοτε σε πολύ υψηλό επίπεδο –μου φάνηκαν κάποιες ευκολίες σε ορισμένες περιπτώσεις εδώ, αλλά μετά είδα σε συνεντεύξεις του ότι υπάρχει λόγος. Τι δουλειά έχουν, για παράδειγμα, τα Μπόρα Μπόρα σε έναν στίχο του; Εχουν, και πολύ μάλιστα, αφού εκεί ζει εδώ και χρόνια ένας κολλητός φίλος του και, ας πούμε, τον περιμένει.

Η ανανέωση του Παυλίδη είναι ολοκληρωτική, φάνηκε και στις συναυλίες που έδωσε για την παρουσίαση του δίσκου. Στην αθηναϊκή του εμφάνιση ήταν σαρωτικός, ένας Παυλίδης από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών αλλά στο πιο ώριμο. Μπορεί να έπαιξε ρόλο και η ενασχόλησή του με το έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου.

Ειλικρινά δεν το περίμενα πως θα μπορούσε να βγάλει τώρα τέτοιον δίσκο. Πάει κόντρα στους νόμους της φυσικής. Γι’ αυτό και με ακούτε ενθουσιώδη.