Πήγαμε, είδαμε τους Supersuckers στο Κύτταρο Club

The Best rock’n’roll band in the universe

Του Δημήτρη Σταματίου

Το loaded.gr έγραφε στην ατζέντα του ότι «αν υπήρχε δικαιοσύνη στο σύμπαν, οι Supersuckers θα έπρεπε να είναι το συγκρότημα που ο κάθε δίσκος τους θα γινόταν πολυπλατινένιος από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του».

Μετά και την συναυλία τους την Παρασκευή 22 Μαρτίου στο ιστορικό Κύτταρο Club στην Αθήνα, θα πρέπει να συμπληρώσουμε ότι αν υπήρχε δικαιοσύνη στο σύμπαν, το power trio των Eddie Spaghetti (μπάσο, τραγούδι), «Metal» Marty Chandler (κιθάρα και φωνητικά) και Chris Von Streicher (ντραμς) θα έπρεπε να δίνει sold out συναυλίες στα μεγαλύτερα στάδια του κόσμου, μπροστά σε εκστατικό κοινό που θα προσκυνά στο βωμό του rock’n’roll.

Κι αν αυτά σας φαίνονται υπερβολικά, είναι γιατί δεν βρεθήκατε στο γεμάτο Κύτταρο το βράδυ της Παρασκευής, όπου για σχεδόν 2 ώρες η μπάντα από την Αριζόνα (που μετακόμισε το 1989 στο Σιάτλ, επειδή εκεί, μεταξύ άλλων, τα μέλη της μπορούσαν να φορούν τα δερμάτινα μπουφάν τους και το καλοκαίρι) φρόντισε να μας θυμίσει πόσο ωραία πράγματα μπορεί να κάνει ένα τόσο βασικό ροκ σχήμα, άμα έχει έμπνευση, ταλέντο και διάθεση για την πιο «βρώμικη» εκδοχή του rock’n’roll.

Στηριγμένοι σε μια δισκογραφία που απλώνεται εδώ και 35 χρόνια από τo punk/cowpunk μέχρι το hard rock και το βασικό rock’n’roll (αλλά παιγμένο με… στεροειδή) οι Supersuckers μας έδειξαν πώς γίνεται: από τις πρώτες νότες του «Pretty fucked up» μέχρι το τελευταίο feedback της μισοδιαλυμένης Les Paul του Chandler στο ιστορικό «Born with a tail» το συγκρότημα σανίδωσε το γκάζι και έκανε τους πολυπληθείς fans του να μην σταματήσουν να χορεύουν ούτε δευτερόλεπτο.

Τεράστια riffs, ακόμα πιο μεγάλο attitude, κομμάτια που ευλογούν τον rock’n’roll τρόπο ζωής («τα ήθελα και έγραψα αυτό το κομμάτι επειδή τα ήθελα», είπε ο Eddie εισάγοντας το «I want the drugs», duh…) και τον Σατανά, αλλά πάντα κλείνοντας το μάτι στο κοινό, hooks και ακόμα περισσότερα hooks και ένας frontman που κυριολεκτικά δίνει μαθήματα επαφής με το κοινό (και τσίμπησε και φιλάκι από μια Ασιάτισσα κυρία που ήταν στο κοινό…), οι Supersuckers μπορεί πλέον να διανύουν την 4^η δεκαετία της ύπαρξής τους, ωστόσο δεν δείχνουν καμία διάθεση να σταματήσουν ή να φρενάρουν.

Μας έπαιξαν και το τεράστιο «Creepy Jackalope Eye», και το πρώτο κομμάτι από τον πρώτο δίσκο τους, το εμβληματικό «Coattail rider», και μια εκτέλεση που πρέπει-να-την-ακούσεις-για-να-την-πιστέψεις του «Beer drinkers and Hell raisers» των ZZ Top και αν πλέον η φωνή του Eddie έχει λίγο παραπάνω γρέζι από το παρελθόν (είτε λόγω των χρόνων που έχουν περάσει, είτε επειδή δεν νικάς τον καρκίνο χωρίς κάποιες απώλειες…), δεν πειράζει, αντιθέτως δίνει ακόμα περισσότερο attitude στα κομμάτια.

Κλείνοντας, να πούμε ότι για τους Supersuckers «άνοιξαν» δυο δικά μας συγκροτήματα, οι Green Goblins και οι Liptards, τα οποία έφτιαξαν πολύ το ήδη ζεστό κοινό, με το μάγκικο punk τους, το οποίο μοιάζει να αντλεί ιδέες από παντού, από κλασικό hardcore μέχρι τον ήχο Ντιτρόιτ-περασμένο-από-μπετονιέρα των Hellacopters. Ωραίες μπάντες που αξίζουν την προσοχή μας. Γενικά, δεν υπήρχε την Παρασκευή κάτι που να μην ήταν καλό στο Κύτταρο…