Πήγαμε, είδαμε «The 1975» στο Παρίσι

Μια ευχάριστη έκπληξη.

Του Γιώργου Μυζάλη

Βρέθηκα Παρασκευή βράδυ (1/3) στο φημισμένο (και ενδεχομένως λιγουλάκι κακόφημο από πλευράς περιοχής) Zenith του Παρισίου για να δω live μια μπάντα που μέχρι πριν λίγους μήνες αγνοούσα την ύπαρξή της. Ο λόγος για τους «The 1975» και ο ισχυρισμός μου, εξαρχής, δεν είναι ολότελα αληθής. Για να περιγράψω επακριβώς αυτό που θέλω να πω, οι «The 1975» - για μένα – ήταν μια από εκείνες τις μπάντες που γνωρίζεις χωρίς να γνωρίζεις. Ήξερα, δηλαδή, ένα – δυο τραγούδια τους (εγώ κι όλος ο πλανήτης, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων), αλλά όχι ότι είναι δικά τους – με καταλαβαίνεις, θαρρώ, αγαπητέ μου αναγνώστη.

Κανονίζοντας ένα ταξίδι, πάντοτε αναζητώ συναυλίες που διεξάγονται κατά τη διαμονή μου στον τόπο προορισμού μου. Έτσι, ψάχνοντας προ μηνών, είδα ότι τις μέρες που θα βρισκόμουν στο Παρίσι για τον ημιμαραθώνιο είχαν προγραμματισμένες εμφανίσεις δύο μπάντες (για τη δεύτερη θα με διαβάζεις από βδομάδα). Αλλά ποιοι ήταν αυτοί οι «The 1975» που «κάτι μου θύμιζαν»; Αναζητώντας στο spotify τραγούδια τους βρέθηκα αντιμέτωπος με εκατομμύρια streams και έναν ήχο, αν και όχι από τους πιο αγαπημένους μου, πολύ ιδιαίτερο και θελκτικό. Οπότε, ήθελε και ρώτημα; Κάπως έτσι, τώρα, σου γράφω φίλτατε αναγνώστη για το live – ως ο πλέον αναρμόδιος, αλλά εξ αυτού, ενδεχομένως, και πιο «αντικειμενικός».

Ας ξεκινήσουμε, γρήγορα – γρήγορα, από το «άνευρο» support. Οι «Been Stellar», εξ Αμερικής, δεν έπεισαν κανένα. Νωχελικοί, αδιάφοροι (λυπάμαι), διεκπεραίωσαν το set τους σε 30’ και αντιμετωπίστηκαν μάλλον ευγενικά από το κατάμεστο (10.000 θεατές) Zenith (οι Γάλλοι μπορούν να σε «σκοτώσουν» με ευγένεια).

Και, έτσι, ήρθε η ώρα για τους «The 1975». Μια μικρή παρατήρηση: τις μέρες που οδήγησαν στο live έκανα ένα μικρό «φροντιστήριο» στη μπάντα. Προσπάθησα να ακούσω τις μουσικές τους στο Spotify, να «μπω στο κλίμα». Δεν τα πολυκατάφερα. Τα τραγούδια τους, στις ηχογραφήσεις, με «απωθούσαν». Μου φαίνονταν «εύπεπτα», κλισέ, αναμενόμενα. Όχι κακά, αλλά και τίποτα το ιδιαίτερο. Και μιλάμε για τραγούδια που σε αρκετές περιπτώσεις ξεπερνούσαν τα 700 εκατομμύρια streams. Αντιλαμβάνεσαι, αναγνώστη μου, ότι έφτασα στο Zenith, ντεμί (για να το πάμε αλά γαλλικά).

Οι όποιες επιφυλάξεις μου, ωστόσο, «εξανεμίστηκαν» από το πρώτο κιόλας τραγούδι. Βοήθησε σε αυτό και ο εκπληκτικός συντονισμός του κοινού. Οι ευγενικοί Γάλλοι έγιναν συμμετοχικοί φουλ, τραγουδούσαν εν χορώ όλα τα τραγούδια και η μπάντα (μαζί με τους sessionάδες πάνω στη σκηνή υπήρχαν δέκα (10!) μουσικοί, οι οποίοι μάλιστα έπαιζαν πολλά όργανα ο καθένας ανάλογα με τις απαιτήσεις του εκάστοτε κομματιού) ανταπέδιδε με παιξίματα λαμπερά και ήχο συγκλονιστικό. Ο frontman της, George Daniel, «ακροβατούσε» μεταξύ θεατρικότητας και ερμηνείας: άλλοτε έμοιαζε μεθυσμένο κωλόπαιδο κι άλλοτε ευαίσθητος songwriter που ερμηνεύει με πάθος. Η σκηνή ολόκληρη έμοιαζε με το εσωτερικό ενός σπιτιού, ενώ από τις γιγαντοοθόνες προβάλλονταν μελετημένα – σκηνοθετημένα πλάνα που παρέπεμπαν σε κάποιο ανείπωτο story.

Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό και τα αυτιά «χορτάτα». Και χαιρόμουν ακόμα περισσότερο με το κοινό: τόσο προσηλωμένο, τόσο συμμετοχικό, τόσο χαρούμενο. Βλέπαν όλοι ανεξαιρέτως, προφανώς, την αγαπημένη τους μπάντα.
Δύο ώρες και κάτι λεπτά κράτησε το live. Και ήταν – όσο μπορώ να γνωρίζω – αυτό που λέμε greatest hits. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το κοινό, αυτή τη «γαλλική χορωδία» που χωρίς ακρότητες ακολουθούσε κατά πόδας τη μπάντα. Στα «πιο γνωστά» τραγούδια (Robbers, About You, Somebody Else) το ηχοτοπίο ήταν μαγικό.

Αν δεν σε έχω «ψήσει» ως τώρα φίλτατε αναγνώστη να «ψαχτείς» με τη μπάντα, έχω αποτύχει. Και δύσκολα θα σε πείσω και για το παρακάτω: δεν χρειάζεται πάντα να ξέρεις τα τραγούδια μιας μπάντας για να πας στο live της. Τόλμησε.

Υ.Γ. Εγώ, πάντως, χθες αποφάσισα να τους «ψάξω» παραπάνω τους «The 1975».
Υ.Γ.2. Κάτι ακόμα: καλοί οι δίσκοι, αλλά η «πραγματική μουσική» είναι το live. Στο χειροκρότημα πάντα θα φαίνεται αν είμαστε ακόμα ζωντανοί.