Πήγαμε, είδαμε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στο VOX

«Για να αξιωθείς μια Αρετούσα, πρέπει να γίνεις ο ίδιος Ερωτόκριτος»

Της Αφροδίτης Παπακαλού

Πηγαίνοντας το βράδυ της Κυριακής στο VOX για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, σκεφτόμουν ότι τον φετινό χειμώνα δεν πρόλαβα να δω live όσους καλλιτέχνες θα ήθελα. Το να δω όμως τον Αλκίνοο Ιωαννίδη για άλλη μία φορά στο VOX, το χρωστούσα στον εαυτό μου. Σαν δώρο. Και πρόλαβα κυριολεκτικά στο παρά πέντε καθώς απομένει άλλη μία εμφάνιση στις 10 Μαρτίου.

Αυτή είναι η δεύτερη χρονιά που εμφανίζεται στο VOX παρέα με την εξαιρετική μπάντα του Μιχάλης Καπηλίδης – τύμπανα, Μιλτιάδης Παπαστάμου – βιολί, Σταύρος Λάντσιας – πλήκτρα, Γιώτης Κιουρτσόγλου – ηλεκτρικό μπάσο.

Και αν αναρωτιέστε αν είχε ομοιότητες με το περσινό, η απάντηση πως όχι. Θα έλεγα ότι είναι μια εξαιρετική συνέχεια όσων είχαμε δει και ακούσει πέρυσι με κοινό παρανομαστή τους αυτοσχεδιασμούς των μουσικών.

Δεν θα σταθώ στα τραγούδια που ακούσαμε – όσοι τον ακολουθείτε όλα αυτά τα χρόνια μπορείτε να καταλάβετε-, αλλά σε αυτό που εκπέμπει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή: ευγένεια και καλοσύνη. Ο τρόπος που μοιράζεται τις σκέψεις του μαζί μας, το πώς αφηγείται ιστορίες αλλά και το πώς συνομιλεί με τους θεατές – ακροατές, είναι ξεχωριστός.

Κάθε συναυλία του είναι μια μοναδική εμπειρία, και αυτό ακριβώς συνέβη και το βράδυ της Κυριακής. Σχεδόν τρεις ώρες έπαιξε παρέα με την μπάντα του αλλά και μόνος με την κιθάρα του όπως συνηθίζει άλλωστε λίγο πριν το τέλος του προγράμματος. Ο χώρος παρότι κατάμεστος, είχε μια μαγική ησυχία που έσπαγε από τα χειροκροτήματα, τα γέλια από τα αστεία του και τις παραγγελιές για τραγούδια. Και εννοείται πως ούτε αυτή τη φορά άφησε κάποιον παραπονεμένο.

Όσο για το «για να αξιωθείς μια Αρετούσα, πρέπει να γίνεις ο ίδιος Ερωτόκριτος» που διαβάσατε στο μότο του κειμένου, προέρχεται από την ιστορία που μας διηγήθηκε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και το πώς ένιωσε όταν ο Γιάννης Σπάθας του είχε δώσει τη μελωδία για την «Αρετούσα» που θα τραγουδούσε ο Μανώλης Λιδάκης και του ζήτησε να γράψει στίχους για μια ιστορία αγάπης.

Δεν χωράνε παραπάνω λόγια για όσα ζήσαμε και αυτή τη φορά παρά μόνο δύο λέξεις: συγκίνηση και ευγνωμοσύνη.