Πήγαμε, είδαμε τον Ορέστη Ντάντο στο Caja del Musica

Το επίπεδο του κοινού κατρακυλά ασταμάτητα...

Του Γιώργο Μυζάλη

«Παιδεύω» αυτό το κείμενο στο μυαλό μου από την Παρασκευή (23/2) που βρέθηκα στο live του Ορέστη Ντάντου στο Caja del Musica. Και το παιδεύω γιατί, ενώ θέλω να γράψω ένα review, όλο λοξοδρομώ. Στο κάτω – κάτω της γραφής, τι διαφορά μπορεί να κάνει ένα ακόμα review σε μια εποχή όπου ολοένα και λιγότερος κόσμος διαβάζει (γενικά και ειδικά); Από την άλλη, οι ίδιοι οι δημιουργοί διαβάζουν reviews για τις εμφανίσεις τους και αυτό «δικαιώνει» σε ένα βαθμό και την υπόσταση του μουσικοκριτικού (λέμε τώρα). Γιατί τα reviews, επί της ουσίας, όταν είναι καλοπροαίρετα και αληθινά, μπορούν ίσως να βοηθήσουν τον καλλιτέχνη. Μπορούν να του επισημάνουν κάτι που δεν είχε σκεφτεί, ίσως, ή και να του δώσουν κουράγιο με μια καλή κουβέντα σε στιγμές που λιγοψυχά.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω κάτι από τα παραπάνω και τι. Αυτό που θέλω, όμως, να γράψω (ή/και να βροντοφωνάξω) είναι ότι ο Ορέστης Ντάντος είναι περίτρανη απόδειξη ότι το επίπεδο του κοινού κατρακυλά ασταμάτητα. Και εξηγούμαι: κατά την προσωπική μου άποψη ο Ορέστης Ντάντος είναι σπουδαίος. Ενδεχομένως, ο σημαντικότερος τραγουδοποιός της γενιάς μου. Είναι εκείνος ο δημιουργός που, ακόμα και στο live, σε θέτει σε εγρήγορση. Είσαι alert, προσέχεις, παρατηρείς, συγκρατείς λόγια, εικόνες, συναισθήματα. Όλα του τα τραγούδια εμπεριέχουν σοβαρή αισθητική και νοηματική πρόταση. Για μένα, που ακράδαντα πιστεύω (και θα πιστεύω πάντα) ότι το τραγούδι είναι η ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΕΧΝΗΣ, ο Ορέστης είναι «περιβόλι». Και με θλίβει αφάνταστα που αυτό δεν γίνεται αντιληπτό ευρέως. Με θλίβει για τον ίδιο τον Ορέστη, αλλά με θλίβει και για όλους εμάς που, κυριολεκτικά, «χάνουμε». Είναι σοβαρή έλλειψη, είτε είσαι μουσικολόγος, είτε είσαι απλός ακροατής, να μην έχει αντιληφθεί την περίπτωση του Ντάντου.

Δεν θέλω να γίνω ισοπεδωτικός. Χάρηκα αφάνταστα με την επιτυχία και την αναγνώριση που είχε το «Νερό στη βάρκα» και τα «Τακούνια με καρφιά», αλλά δεν μου αρκεί.Θέλω να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου! Ο Ορέστης Ντάντος έχει πέντε (5!) προσωπικούς δίσκους. Με τραγούδια που ακουμπούν όλη την ανθρώπινη ψυχική ανάγκη (αλλά και δραστηριότητα).Είναι γλυκός (αλλά όχι μελό), σκληρός (αλλά όχι αυστηρός), πολιτικός (αλλά όχι συνθηματικός), μελωδικός (αλλά όχι «κλισέ») και, τέλος, είναι ο τραγουδοποιός εκείνος που αξίζει την προσοχή σου, αγαπητέ αναγνώστη. Το λέει και ο ίδιος σε ένα στίχο του (σ.σ. από το «Μονόδρομο», την πιο πρόσφατη κυκλοφορία του – προάγγελο ενός νέου δίσκου που, προσωπικά, αναμένω εναγωνίως): «Είπα να φτιάξω μια μπίζνα δική μου, δεν έβγαλα φράγκο από τη μουσική μου, ακροατές σιωπηλοί που δακρύζουν κρυφά είναι οι δικοί μου». Κι έχει δίκιο, ένας τέτοιος είμαι κι εγώ. Δακρύζω κρυφά, αλλά παράλληλα κορδώνομαι ή/και υψώνω ανάστημα μέσα από τα τραγούδια του, αλλά και για τον ίδιο.

Θα επανέλθω σε μια κουβέντα του Αλκίνοου Ιωαννίδη που πολύ ταιριάζει εδώ: «συνηθίσαμε να κολακεύουμε το κοινό, όμως το κοινό έχει τεράστια ευθύνη για όσα ακούει. Το κοινό καθορίζει το εκάστοτε ηχοτοπίο». Ας αναλάβει, λοιπόν, ο καθένας τις ευθύνες του.

Στο κλείσιμο αυτού του κειμένου, ας γίνω λιγάκι εγωιστής: καθόλου δε με νοιάζει, τελικά, φίλε αναγνώστη, αν δεν έχεις πάρει χαμπάρι τον Ορέστη Ντάντο. Τον έχω πάρει χαμπάρι εγώ και κάνω και τον «ψαγμένο» άμα λάχει ναούμε. Αλλά σε ρωτώ: είναι ωραίο αυτό;

Αν σου κίνησα την περιέργεια για τον αγαπημένο μου τραγουδοποιό, άκου μια playlist που ακούω και εγώ εδώ και εβδομάδες.