Πήγαμε, είδαμε (ξανά!) τη Δήμητρα Γαλάνη στο VOX

Μαζί της η Παυλίνα Βουλγαράκη

Του Γιώργου Μυζάλη

Αν με γνωρίζεις, φίλτατε αναγνώστη, πιθανότατα θα ξέρεις ότι δεν είμαι από εκείνους που προτιμούν τα «μπροστινά τραπέζια» ή τις προνομιούχες θέσεις στις μουσικές σκηνές. Για το λόγο αυτό (ή και για το λόγο αυτό) αποφεύγω τις προσκλήσεις και τα καλέσματα και συνήθως αγοράζω τα εισιτήριά μου για τις συναυλίες που σου (περι)γράφω από τη «γαλαρία». Ωστόσο, οι κανόνες είναι για να «σπάνε» και καμιά φορά οι «κακές μου παρέες» με φιλοξενούν να παρακολουθήσω κάποιο live σε κοντινή απόσταση από τη σκηνή.

Να, όπως χθες το βράδυ (14/2) στο VOX, για την εμφάνιση της Δήμητρας Γαλάνη και της Παυλίνας Βουλγαράκη. Και οφείλω εξαρχής να ομολογήσω πως ήμουν ιδιαιτέρως τυχερός σε συναισθηματικό επίπεδο που έκατσα κυριολεκτικά «πρώτο τραπέζι πίστα».

Από τόσο κοντινή απόσταση, μπορείς να συνδέσεις το τραγούδι με το συναίσθημα του ερμηνευτή, όπως αυτό αποτυπώνεται στις κινήσεις των χεριών ή των ποδιών του, στους μορφασμούς του προσώπου του, στη γενικότερη κίνηση του κορμιού του. Παράλληλα, μπορείς να δεις αν τον ζορίζουν οι ψηλές του νότες, πως αρθρώνει προκειμένου να εκφωνήσει και να επικοινωνήσει καθαρά ένα στίχο, πως αποτραβιέται από το μικρόφωνο στις μεγάλες εντάσεις, πως επικοινωνεί με τους μουσικούς και πολλές άλλες ουσιαστικές λεπτομέρειες. Τώρα, αν αυτή η κοντινή παρατήρηση είναι πάντοτε βοηθητική για την (όποια) καλοπέρασή σου, αυτό είναι άλλο θέμα (σ.σ. καμιά φορά νιώθεις λίγο αμήχανα που σε βλέπουν κι εσένα τόσο καθαρά).

Χθες το βράδυ, πάντως, η κοντινή απόσταση (με) βοήθησε. Μπόρεσα να ανατριχιάσω περισσότερες φορές. Μπόρεσα, επίσης, να εντοπίσω την ερμηνευτική στόφα (κυρίως της Γαλάνη) και στις μικρές ανεπαίσθητες λεπτομέρειες. Είναι σπουδαία τραγουδίστρια η Γαλάνη – δεν σου λέω κάτι καινούργιο φίλτατε αναγνώστη μου, το ξέρω. Ωστόσο, ακόμα και στο σήμερα, η αγαπημένη Γαλάνη καταθέτει διαπιστευτήρια. Χωρίς υπερβολές ή ακρότητες, αλλά με οδηγό και σημαία την ουσία και το συναίσθημα. Και οπωσδήποτε κάτι σημαντικό: η Γαλάνη δεν τραγουδά για πάρτη της (μόνο). Πρωτίστως ενδιαφέρεται για την ορθή μεταφορά του «μηνύματος» κάθε τραγουδιού και στον τελευταίο ακροατή πίσω – πίσω. Δεν την τρομάζει ο χρόνος που έχει περάσει, δεν επιχειρεί να τραγουδήσει τα τραγούδια της όπως πριν από είκοσι και τριάντα χρόνια, «κραδαίνει» το συναίσθημα και το μοίρασμα ως δώρα για το κοινό. Πραγματικό σχολείο.

Σχολείο και για την Παυλίνα Βουλγαράκη που έχει την τύχη να βρίσκεται στο πλευρό της. Στην Παυλίνα ανήκει η κορυφαία χθεσινοβραδυνή στιγμή (για μένα), μια φορτισμένη και αποστομωτική εκτέλεση του «Άγριου Τσακωμού», που, από κοντινή θέση παρατηρητή, «μου πήρε το σκαλπ» (σε βαθμό που από χθες ακούω τον Τσακωμό στο repeat).Η Βουλγαράκη χθες ήταν πιο Βουλγαράκη από ποτέ. Καμία ενδιάμεση «στάση», καμία καραμπινάτη επιρροή. Μόνο ατόφια Παυλίνα, δημιουργός και ερμηνεύτρια των τραγουδιών της. Αρκετών, μάλιστα, καθώς η γενναιόδωρη Γαλάνη της έδωσε άπλετο χώρο.

Αξίζει να γίνει ξεχωριστή αναφορά σε αυτή την πτυχή της «δράσης» της Γαλάνη, τόσο εντός του οικοσυστήματος του ελληνικού τραγουδιού, όσο και στο χθεσινοβραδυνό πατάρι. Η σπουδαία ερμηνεύτρια υπήρξε πάντοτε ακομπλεξάριστη και βοηθητική για τους νέους δημιουργούς και ερμηνευτές. Έτσι, χθες βράδυ, παρουσίασε από την αρχή αναλυτικά τους συνεργάτες της (Σεραφείμ Γιαννακόπουλος: τύμπανα, Στέλιος Προβής: μπάσο, Μηνάς Λιάκος: κιθάρα, Δημήτρης Αρώνης: κιθάρα, Νικόλας Γουάστωρ: πλήκτρα, synths). Έτσι, συμπεριέλαβε τρία (3) τραγούδια από τη νέα της δισκογραφική δουλειά στο πρόγραμμα. Έτσι, μοιράστηκε ισόχρονα – σχεδόν – το πρόγραμμα με την Παυλίνα Βουλγαράκη.

Στο τέλος, από σκηνής, ευχήθηκε: και του χρόνου, να είμαστε καλά. Και είναι τόσο ουσιαστική αυτή η ευχή. Τόσο σε ανθρώπινο, όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο.