Πήγαμε, είδαμε τον Θέμη Ανδρεάδη στο Κύτταρο

Ήταν μία συγκινητική βραδιά.

 

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Συγκινητική φυσικά αλλά όχι μόνο αυτό μια και ήταν μία βραδιά αναδρομής στη μεγάλη μουσική ιστορία του Θέμη Ανδρεάδη, ενός καλλιτέχνη που έχει χαράξει τη δική του, διακριτή, πορεία στο ελληνικό τραγούδι όλα αυτά τα χρόνια και την υπηρετεί με μεγάλη συνέπεια και αφοσίωση. Και όταν δεν το κατάφερνε αυτό, για διάφορους λόγους, αποφάσισε να απέχει! Για δεκαετίες. Προτίμησε να εξαφανιστεί παρά να απαρνηθεί τα πιστεύω του. Δεν γνωρίζω και πολλούς να κάνουν κάτι τέτοιο, το αντίθετο μάλιστα, οι περισσότεροι κάνουν (κάνουμε) υποχωρήσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες.

Τέλος πάντων το live του την Παρασκευή ήταν πολύ καλό. Ομολογώ πως δεν το περίμενα πως θα το απολάμβανα τόσο. Δεν είμαι φαν του είδους αλλά αυτό, όπως αποδείχθηκε, δεν είχε καμία σημασία. Ο Θέμης Ανδρεάδης με ένα αστείρευτο κέφι έστησε μία αληθινή τρίωρη γιορτή που ξεσήκωσε όλο το μαγαζί. Με δικά του τραγούδια, παλιά και νέα, αλλά και με διασκευές. Και με εκλεκτούς καλεσμένους όπως τον Δώρο Δημοσθένους που είναι από μόνος του μία εξαιρετική περίπτωση. Αλλά και τη Βιολέτα Ίκαρη που συμμετέχει άλλωστε και στο δίσκο του Θέμη. Εκεί και ο αγαπημένος του γιος Δημήτρης.

Το φινάλε μας βρήκε με ένα αυθεντικό τσάμικο, να τραγουδούν όλοι «απ το σκοτάδι στη λευτεριά». Δεν θέλω να σας στενοχωρήσω αλλά όσοι δεν ήσασταν στο Κύτταρο, χάσατε. Και χάσατε μία βραδιά από τις λίγες. Ήταν σαν μία κραυγή του Θέμη Ανδρεάδη που περίμενε πάρα πολλά χρόνια για να τη βγάλει. Και την έβγαλε. Και όσοι την ακούσαμε νιώθουμε τυχεροί. Και ευγνώμονες.

 

Φωτογραφία: Chris Kissadjekian από το facebook του Θέμη Ανδρεάδη