Είδαμε, back-to-back, την Celebration Tour της Madonna

Το loaded.gr βρέθηκε για δύο συνεχόμενες ημέρες στο Άμστερνταμ για την Madonna

Του Ανδρέα Αλυσανδράτου

Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τι να περιμένω πετώντας για Άμστερνταμ, έχοντας στο μυαλό μου όλο το περίεργο publicity που τα τελευταία χρόνια συνοδεύει την Madonna. Προφανώς περίμενα το επίπεδο της παραγωγής να είναι συγκλονιστικό, και ήταν, προφανώς ήξερα πως το setlist είναι κορυφαίο, αφού αποτελείται από σχεδόν όλα τα classic της, η μεγαλύτερη ανασφάλεια όμως πήγαζε από την καλλιτεχνική κατάσταση στην οποία θα ήταν η ίδια. Δεν είχα διαβάσει, επίτηδες, και τα πρώτα reviews ώστε να μπορέσω να έχω μόνο την ολόδική μου άποψη.

Την πρώτη νύχτα, Παρασκευή, ήμουν στους καθήμενους και τη δεύτερη, Σάββατο, πρώτος πρώτος κάτω από την σκηνή. Ήθελα να έχω ολοκληρωμένη άποψη για το live, τη μία μέρα βλέποντας συνολικά το show και την επόμενη εστιάζοντας κυρίως στην ίδια και σε μικρές λεπτομέρειες που μόνο από τόσο κοντά μπορείς να ξεχωρίσεις.

Όντας παιδί των 80s, δεν μπορώ παρά να δώσω ένα τεράστιο respect στον τρόπο με τον οποίο απεικόνισε, σκηνοθέτησε και χορογράφησε on stage την τεράστια καριέρα της την πρώτη αυτή δεκαετία. Όσα ζούσα παράλληλα μαζί με την Madonna τότε, τα είδα ξανά 40 χρόνια μετά ολοζώντανα μπροστά μου. Club culture, DIY aesthetics, pop art, punkish graffiti, Νέα Υόρκη, Sex, fashion, όλες μου οι αναφορές έλαμπαν ξανά μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. To Live To Tell, με το οποίο αποχαιρέτησε όσους έχασε και χάσαμε από AIDS, είναι εύκολα η κορυφαία στιγμή αυτής της ενότητας, μία στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Από τα 90s και μετά, εντόπισα κάποια μικρά προβλήματα στα οποία όμως δεν θεωρώ πως φταίει η ίδια. Ενδεχομένως να φταίει το κοινό. Ένα κοινό που και τις δύο ημέρες μού φάνηκε κουρασμένο και χωρίς καμία διάθεση για δημιουργία. Ένα κοινό σχεδόν βολεμένο στην καθημερινότητά του, εν αντιθέσει με την Madonna που σε όλο αυτό το section ναι μεν εξερευνούσε εκ νέου το παρελθόν αλλά παράλληλα έκλεινε το μάτι και στο μέλλον. Ουδεμία στιγμή δεν αισθάνθηκα πως η πλειοψηφία του κοινού ήθελε να την ακολουθήσει σε αυτό το μέλλον, περισσότερο ήθελαν να παραμείνει στάσιμη και απλά να επαναλάβει το παρελθόν. Να παραμείνει, και να παραμείνουν μαζί της, στην ασφάλεια των όσων ήδη ξέρουν.

Εν αντιθέσει λοιπόν με την συγκλονιστική απεικόνιση των 80s, η μελλοντική χροιά που έδωσε στις ενότητες των 90s και μετά πιστεύω πως δεν πέρασαν ως αίσθηση όπως έπρεπε. Από κοντά, βλέποντάς την τη δεύτερη μέρα, νομίζω πως και η ίδια το αντιλήφθηκε. Συνολικά, και έχοντας πλέον δει αρκετές φορές την Madonna live, αν η Celebration Tour είναι η περιοδεία εκείνη με την οποία, σε αυτό το scale τουλάχιστον, θα κλείσει την καριέρα της δεν θα μπορούσε να το έχει κάνει με καλύτερο τρόπο.

Top 5 κορυφαίων στιγμών του live:

• Το Live To Tell
• Η εμφάνιση της faceless lookalike της performer δίπλα της, ως ξεκάθαρο μήνυμα πως πάντα ο παλιός της εαυτός θα είναι εκεί μαζί της
• Το tribute στον Prince, με το ακυκλοφόρητο solo του για το Like A Prayer να εντυπωσιάζει
• Το stage με τους σταυρούς στο Like A Prayer
• Η Madonna