Πήγαμε, είδαμε την «Απλή Μετάβαση» στο Ακροπόλ

Το 2019 ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ο Θέμης Καραμουρατίδης, η Μαρίζα Ρίζου και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης μας σύστησαν την «Απλή Μετάβαση».

Της Νατάσας Μαστοράκου

Οι καλλιτέχνες και η παρέα τους –οι περισσότεροι στενοί φίλοι και στην πραγματική ζωή- θέλησαν να κάνουν ένα ελληνικό μιούζικαλ που να αφορά τη γενιά τους, τα προβλήματά και τις αγωνίες της. Γιατί ωραίες οι ξένες παραγωγές, οι σπουδαίοι ρόλοι και οι εμβληματικές μουσικές των ‘00ς που αγαπάμε να βλέπουμε, αλλά ο ελληνικός λόγος έχει τη δική του δύναμη. Και είναι ο μόνος που μπορεί να εκφράσει, σε συνδυασμό με την κατάλληλη μουσική, τα δικά μας ζητήματα.

Οχτώ νέοι άνθρωποι βρίσκονται στο αεροδρόμιο και περιμένουν την πτήση που θα τους οδηγήσει πιο κοντά στο όνειρο. Ή τουλάχιστον αυτό νομίζουν στην αρχή του έργου. Γιατί πόσοι από αυτούς που θα μπουν τελικά στο αεροπλάνο είναι κάτι που δεν θέλω να σας αποκαλύψω.
Η παράσταση –παραγωγή τότε του Εθνικού Θεάτρου- παρουσιάζεται ξανά στο Θέατρο Ακροπόλ σε σκηνοθεσία Μίνωα Θεοχάρη με ένα εκλεκτό καστ και το κοινό και αυτή τη φορά την έχει αγκαλιάσει. Είναι συγκινητικό ότι το κοινό ξέρει και το «Κάποιος να με σύρει» αλλά και την «Παράβαση» την οποία ερμηνεύει υπέροχα η Νατάσσα Μποφίλιου στο ομώνυμο EP.

Το βράδυ της Τρίτης δεκάδες θεατές –κυρίως νεαρές ηλικίες- στριμώχτηκαν στη στοά της Ιπποκράτους λες και βιάζονταν και εκείνοι να μπουν στη δική τους πτήση. Λες και μπαίνοντας στο θέατρο θα έκαναν και εκείνοι το πρώτο μεγάλο βήμα για τη νέα του ζωή.

Όταν δύο ώρες μετά έβγαιναν ξανά στο κέντρο της Αθήνας τα δάκρυα στα μάτια μαρτυρούσαν τι ακριβώς είχε συμβεί.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να συμπεράνει κανείς είναι ότι το καλλιτεχνικό δίδυμο Ευαγγελάτος-Καραμουρατίδης πέτυχε το στοίχημα. Είναι πια τόσο δεμένοι που η μουσική και ο λόγος δεν έρχονται πουθενά σε ρήξη. Ο Θέμης Καραμουρατίδης κατάφερε και υπηρέτησε ένα είδος που είναι πολύ απαιτητικό με ειλικρίνεια και πάθος χωρίς να αφήνει έξω το εαυτό του και φυσικά δεν μας έλειψαν οι σπαρακτικές μπαλάντες και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος έδωσε σάρκα και οστά στα όνειρα, τις ανησυχίες και τα διλήμματα μιας ολόκληρης γενιάς.

Οι ηθοποιοί επί σκηνής πραγματικά κεντούσαν με το κοινό πάρα πολλές φορές να διακόπτει και να χειροκροτεί αρκετή ώρα μετά από κάθε ερμηνεία. Η Μαρίζα Ρίζου μεγάλη νικήτρια της βραδιάς αποδεικνύει ότι μπορεί να σταθεί και σε πρόζα με τεράστια άνεση και φυσικά να διαπρέψει στα μουσικά μέρη.

Η υπόθεση του έργου δεν είναι πρωτότυπη. Αν και όλα διαδραματίζονται το 2016 είναι σοκαριστικό πόσο σημερινά μοιάζουν. Όλοι σε αυτό το έργο θα βρούμε ένα κομμάτι της ζωής μας. Θα ταυτιστούμε με την ερωτευμένη κοπέλα που ακολουθεί τον καλό της στην άκρη του κόσμου, θα κλάψουμε για τα τρία πτυχία που δεν μπόρεσαν να μας εξασφαλίσουν στην Ελλάδα τη ζωή που θέλουμε, να θυμηθούμε τους φίλους που χαιρετίσαμε κάποτε στο αεροδρόμιο. Θα αναλογιστούμε πώς θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε πάρει τότε την απόφαση να φύγουμε για το εξωτερικό ή αν η ζωή μας εδώ θα ήταν καλύτερη αν μπορούσαμε να την μοιραστούμε με όλους αυτούς που έκαναν το βήμα και μπήκαν στο αεροπλάνο.

Η ζωή δυστυχώς δεν είναι τόσο απλή όσο μοιάζει στην «Απλή Μετάβαση». Οι ήρωες του έργου δίνουν τη δική τους μάχη για να πετύχουν το αυτονόητο, να διεκδικήσουν μια ζωή στο Λονδίνο χωρίς την παρουσία της πιεστικής μαμάς, να ακούσουν από τον μεγάλο έρωτα αυτό το σπαρακτικό «μείνε», να συνειδητοποιήσουν ότι η ευτυχία δεν βρίσκεται ακριβώς στο δρόμο που έχουν πάρει.
Και το κάνουν με μαεστρία κυρίως χάρη στη μουσική και όχι τόσο στη σκηνοθεσία που σε πολλά σημεία μοιάζει αμήχανη.

Βγαίνοντας ξανά στην Ιπποκράτους όμως ξέρεις καλά ότι όσοι έφυγαν για πάντα δεν νοσταλγούν την Ελλάδα όσο ο τρομερά ταλαντούχος Κωνσταντίνος Γαβαλάς, ότι πολλά ζευγάρια αν και ήξεραν ότι δεν ταιριάζουν έφυγαν μαζί για το άγνωστο και φυσικά τράβηξαν χωριστούς δρόμους εκεί και ότι η παντρεμένη με τον μεγαλογιατρό μαμά δεν θα αφήσει τόσο εύκολα την στρωμένη ζωή της για να διεκδικήσει την ελευθερία της.

Αυτά όμως είναι ζητήματα που θα τα λύσει η ζωή και όχι το θέατρο. Μια παράσταση αυτό που μπορεί να κάνει –και στην περίπτωση της «Απλής Μετάβασης» το κάνει πολύ καλά- είναι να σε πάρει από το χέρι, να σου δείξει την αλήθεια των ηρώων και να σου προτείνει να τους ακολουθήσεις. Στην συγκεκριμένη περίπτωση προκαλώντας κόμπο στο στομάχι και δάκρυα στα μάτια. Αλλά αυτό είναι και η επιτυχία της.