Πήγαμε, είδαμε τη συναυλία για τον Οδυσσέα Ιωάννου στο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή

«Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια», οι στίχοι του γοήτευσαν.

Της Νατάσας Μαστοράκου

«Πέρασαν κι όλας 30 χρόνια;». Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα όταν έμαθα για το μεγάλο αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ιωάννου που θα γίνει στο Christmas Theater στις 6 Νοεμβρίου, μεγάλο απόσπασμα του οποίου είδαμε το Σάββατο στο 49ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή.

31 για την ακρίβεια, φροντίζει να διορθώνει ο ίδιος ο Οδυσσέας, «αλλά δεν είναι αυτός τίτλος για συναυλία». Για εμάς που μάθαμε τον στιχουργό από τα κείμενα του σε περιοδικά και εφημερίδες, που τον αγαπήσαμε μέσα από το ραδιόφωνο, που ταυτίσαμε τη φωνή του με την «Μελωδία» και την καλή ελληνική μουσική, η ποιότητα των στίχων του δεν ήταν έκπληξη.

Έκπληξη όμως ήταν οι 20.000 –κυρίως νέοι- άνθρωποι που γέμισαν την κεντρική σκηνή του Φεστιβάλ το προηγούμενο Σάββατο. Έκπληξη ήταν η αγάπη τους για τον Οδυσσέα, ο ενθουσιασμός τους, η γνώση όλων των στίχων. Ακόμα και όταν ο Μίλτος Πασχαλίδης ξέχασε δύο τρεις λέξεις το κοινό ήταν εκεί να του τα θυμίσει όλα. Και λέξεις, και μελωδία και ρυθμό. Και αν αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο κέρδος για έναν στιχουργό, δεν ξέρω ποιο είναι.

Αυτά τα 31 χρόνια που πέρασαν από το «Το ζεϊμπέκικο της Πατησίων», την πρώτη στιχουργική απόπειρα του Οδυσσέα Ιωάννου μετά από παρότρυνση του Διονύση Τσακνή (που πολύ μας έλειψε χθες) τα λόγια του έγιναν μέρος της ζωής και των ονείρων μας.

Στη σκηνή βρέθηκαν ο Κώστας Τριανταφυλλίδης, η Ρίτα Αντωνοπούλου, η Γιώτα Νέγκα, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Μίλτος Πασχαλίδης και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Αλλά πρωταγωνιστής ήταν άλλος.

Ήταν οι στίχοι του Οδυσσέα, ήταν αυτό το υπέροχο «εσένα το ταξίδι σου δύο καρφωμένες ράγες» από το «Δίκιο μου», το «κι όταν θα γεννηθεί ο γιος μου, θα μου τα μάθει της ζωής τα μαγικα» από τον «Πιτσιρικά», το «Για να σου κάνω νούμερα και να πουλήσω κέφι / θέλω βροχή τα κέρματα να πέφτουνε στο ντέφι» από το «Δεν έχω χρόνο» που ερμήνευσε πρώτη η Σωτηρία Λεονάρδου και μας θύμισε στη σκηνή ο Μίλτος Πασχαλίδης.

Ο Οδυσσέας Ιωάννου ανέβηκε στη σκηνή πολύ συγκινημένος. Όπως ακριβώς ήταν σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Κοιτούσε στη σκηνή τους φίλους του να ερμηνεύουν λόγια της ψυχής του, τους αγκάλιαζε κατεβαίνοντας σαν μικρό παιδί μετά από πάρτι και παράλληλα καμάρωνε για τις γυναίκες της ζωής του που ήταν φυσικά εκεί να του κρατούν το χέρι.

Λίγο πριν ανέβουν όλοι μαζί στη σκηνή για να πουν τις «Μικρές Νοθείες» ο στιχουργός ζήτησε μια χάρη από το κεντρικό συμβούλιο της ΚΝΕ αφού φυσικά ευχαρίστησε το κοινό. «Ευχαριστώ πολύ την ΚΝΕ για την πρόσκληση. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 όταν ο Οδηγητής άλλαξε μορφή και έγινε από εφημερίδα περιοδικό, οι πιο πολλοί από εσάς δεν το ξέρετε, δεν θα το θυμάστε, είσαστε πολύ μικροί. Στο πρώτο τεύχος που ήταν και ιστορικό μου είχαν ζητήσει να γράψω ένα άρθρο. Ήμουν πιτσιρικάς 20 χρονών, φοιτητής της ΑΣΟΕΕ και βέβαια μέλος της Πανσπουδαστικής. Αυτό το τεύχος δεν το έχω. Αν κάποιος από το κεντρικό συμβούλιο της ΚΝΕ έχει κρατήσει αυτό το τεύχος τα γενέθλια μου είναι 5 Ιανουαρίου θα περιμένω με μεγάλη χαρά να μου το στείλουνε».

Και στη συνέχεια φρόντισε να μας θυμίσει το λόγο που οι στίχοι του μιλούν κατευθείαν στην καρδιά μας. Και τον λόγο που η ΚΝΕ αποφάσισε να τον τιμήσει.

«Τα τραγούδια που αγαπάμε, τα αγαπάμε γιατί μας περιγράφουν όμορφους, μας περιγράφουν ωραίους. Μιλάνε για την καλή εκδοχή του εαυτού μας. Αυτή που πάντα πρέπει να κοιτάμε σε μια εποχή που πάνε να μας πείσουν ότι πρέπει να είμαστε άνθρωποι χαμηλών προσδοκιών. Δεν πρέπει.Σε μια εποχή που το βασικό δόγμα του νεοφιλελευθερισμού είναι τρεις λέξεις. "Δεν χωράμε όλοι". Χωράμε. Εκείνο που δεν χωράει είναι η μισαλλοδοξία, ο φασισμός, ο ρατσισμός και η φτώχεια που απλώνεται σε πολλά στρώματα της κοινωνίας.

»Τα τραγούδια είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να μαζευόμαστε και να κοιτάμε προς την καλή πλευρά του εαυτού μας. Μας περιμένουν πολλές ήττες αλλά και πολλές νίκες. Μας περιμένουν υπέροχες μέρες. Είμαι σίγουρος για αυτό. Εύχομαι να μαζευόμαστε και να κάνουμε αυτό που λέει και το επόμενο τραγούδι, και που έδωσε και τον τίτλο στη συναυλία. Να μαζευόμαστε και να ονειρευόμαστε τα επόμενα ταξίδια που θα κάνουμε».

Ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς η συνύπαρξη του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και της Νατάσσας Μποφίλιου στο «Μέρες που δικάζουν». Το τραγούδι μετράει πολλές πρωτιές και είναι από τις λίγες φορές που το ακούμε ζωντανά. Πρώτη φορά που ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου αλλά και η Χάρις Αλεξίου τραγούδησαν μελωδία του Σταμάτη Κρανουνάκη, και πρώτη φορά που οι δυο τους βρέθηκαν μαζί σε ένα ντουέτο. Η ερμηνεία της Νατάσσας Μποφίλιου έδωσε μια διαφορετική δυναμική στο τραγούδι και μόλις η δεύτερη φορά που βρέθηκε στη σκηνή δίπλα στον Βασίλη έδωσε μεγάλη χαρά και στους δύο και στο κοινό.

Φεύγοντας από το Πάρκο Τρίτση συνειδητοποίησα την τεράστια προσέλευση του κόσμου. Και στις σκηνές του Φεστιβάλ αλλά και σε όλους τους χώρους του Πάρκου υπήρχαν χιλιάδες μικροί και μεγάλοι που γιόρταζαν και υπόσχονταν νέους αγώνες, υπό τους ήχους του Μίλτου Πασχαλίδη που έπαιζε στην Κεντρική Σκηνή και του Φοίβου Δεληβοριά που τραγουδούσε λίγα μέτρα πιο πέρα.

Από τη συναυλία του Σαββάτου έλειπε τελικά μόνο ένας. Ο Θάνος Μικρούτσικος. Η πληθωρική του φιγούρα στο πιάνο αριστερά της σκηνής, τα λόγια του, οι μελωδίες στο πιάνο. Είναι βέβαιο όμως ότι από κάπου θα καμάρωνε τόσο τον Οδυσσέα όσο και τους χιλιάδες νέους που με όχημα τη μουσική συνεχίζουν να ονειρεύονται.