Πήγαμε, είδαμε Death Disco Athens Open Air Festival, Ημέρα Δεύτερη

Let's go goth...

Του Δημήτρη Σταματίου

Φωτογραφίες Sisters of Mercy: Τάσος Παπαϊωάννου

 

Θα το ομολογήσουμε από την αρχή: αν και το line-up ήταν σκέτος πειρασμός, η προοπτική δύο ημερών εν μέσω καύσωνα στην Τεχνόπολη μας προβλημάτισε πολύ.

 

Έτσι, μετά λύπης (αγαπάμε πολύ και Sad Lovers & Giants και VNV Nation...) αποφασίσαμε τελικά να πάμε μόνο στη δεύτερη ημέρα του Death Disco Athens Open Air Festival, η οποία και φιλοξενούσε το πολύ μεγάλο όνομα, τους ιστορικούς Sisters of Mercy, τους οποίους και δεν είχαμε καταφέρει να δούμε τις προηγούμενες φορές που είχαν περάσει από Ελλάδα.

 

Όπως και την πρώτη ημέρα, έτσι και τη δεύτερη, το φεστιβάλ ήταν χωρισμένο σε δύο σκηνές: την κεντρική (στο προαύλιο της Τεχνόπολης) και την «κλειστή» στον χώρο του Μηχανουργείου, και πρέπει να σημειωθεί ότι και οι δύο προσέφεραν μερικές πολύ ενδιαφέρουσες επιλογές, αν και επικεντρωθήκαμε στα συγκροτήματα της πρώτης (θα εξηγήσουμε γιατί...).

 

Η ημέρα αρχισε γύρω στις 7 το απόγευμα με τους δικούς μας Data Fragments, με το κουαρτέτο να δείχνει θάρρος μπροστά στην αποπνικτική ζέστη και να παίζει ένα ενδιαφέρον σετ, στηριγμένο σε έναν ήχο αρκετά οικείο για όσους ακούν dark/post punk μουσική. Αν ξεχωρίζαμε κάτι από την εμφάνισή τους, εκτός, φυσικά, από το κουράγιο τους να παίξουν την ώρα που έπαιξαν, είναι τα καλαίσθητα και διακριτικά περάσματα των synths που «γέμιζαν» τον ήχο τους χωρίς να μπαίνουν front-and-center.

 

Λίγο μετά τις 8 την κεντρική σκηνή κατέλαβε το – κατά την άποψή μας, καλύτερο – συγκρότημα της ημέρας, όσον αφορά στο live, οι Καναδοί Actors. Με εξαιρετικό ήχο, δυναμική σκηνική παρουσία και πολύ κέφι, το κουαρτέτο από το Βανκούβερ ξεσήκωσε το κοινό που όλο και πύκνωνε, ενώ ο frontman Jason Corbett ήταν ένας πραγματικός star επί σκηνής, καλώντας τον κόσμο να έλθει πιο κοντά στη σκηνή, ώστε να τον... αγκαλιάσει. Η μουσική των Actors είναι ευχάριστα μπιτάτη χωρίς να χάνει ίχνος από τους ατμοσφαιρικούς στόχους της, το συγκρότημα αρέσει πολύ – και δικαίως – και κέρδισε με τη μία το κοινό.

 

Μόλις τελείωσαν οι Actors, κατευθυνθήκαμε στο Μηχανουργείο, όπου είχαν ήδη αρχίσει να παίζουν οι κλασσικοί Mecano Un.Ltd., η μπάντα από την Ολλανδία που υπάρχει από τα τέλη της δεκαετίας του '70 και συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Το λίγο που ακούσαμε μας άρεσε πολύ, ωστόσο, ο κλειστός χώρος γέμισε ασφυκτικά και προτιμήσαμε να μη ρισκάρουμε... θερμοπληξία, οπότε επιστρέψαμε στην κεντρική σκηνή για το ντουέτο από την Τουρκία, τους She Past Away.

 

Οι Volkan Caner (κιθάρα, φωνητικά) και Doruk Öztürkcan (keyboards, drum machine) έχουν κοινό στην Ελλάδα, το οποίο και τους υποδέχθηκε ζεστά και οι ίδιοι ανταπέδωσαν. Μουσικά οι She Past Away εντάσσονται, θα λέγαμε, στην darkwave/EBM, ενώ τα τούρκικα που είναι γραμμένοι οι στίχοι μοιάζουν να ταιριάζουν... ταμάμ στη μουσική και την ατμόσφαιρα που δημιουργούν.

 

Εν τέλει λίγο μετά τις 10:30 τη σκηνή κατέλαβαν οι Sisters of Mercy, δηλαδή ο Andrew Eldritch και οι μουσικοί που τον συνοδεύουν στα live που δίνει (δύο κιθάρες και ένας κιμπορντίστας, ο οποίος προφανώς έχει και την ευθύνη της τελευταίας εκδοχής του Doktor Avalance, του drum machine που «σφράγισε» από την πρώτη στιγμή τον ήχο του συγκροτήματος.

 

Κατ' αρχάς, να θυμίσουμε ότι το συγκρότημα έχει να κυκλοφορήσει νέα μουσική από το 1993 και, σύμφωνα με τον Eldritch, δεν προτίθεται να κάνει κάτι τέτοιο στο ορατό μέλλον, με τους Sisters of Mercy απλώς να κάνουν κατά καιρούς περιοδείες, παίζοντας το κλασσικό ρεπερτόριό τους. Από τη συναυλία, λοιπόν δεν έλειψε κάτι: και το «Alice» έπαιξαν, και το «Marian» (το οποίο και... έτρεξαν σε σχέση με την εκδοχή του δίσκου) και το «Lucretia» και το «Temple of Love» και το «This corrosion» και μια διασκευή από Sisterhood και απ' όλα. Εν ολίγοις, το setlist ήταν όπως έπρεπε.

 

Ωστόσο, και παρά τον ενθουσιασμό του κοινού (που ήταν μεγάλο), εμάς μας φάνηκε ότι κάτι έλειπε από τη συναυλία: η ένταση που χαρακτηρίζει τα κομμάτια των Sisters of Mercy και που, εντέλει, κάνει τις πρώτες δουλειές τους (ξέρετε, εκείνα τα σινγκλάκια και τα E.P. που έπρεπε να δώσεις μισό... νεφρό για να τα αποκτήσεις, πριν τη συλλογή «Some Girls Wander By Mistake»...), αλλά και το «Floodland» να θεωρούνται ur-texts της goth μουσικής, ήταν απούσα.

 

Κατά την άποψή μας, το βασικό ζήτημα ήταν ότι ο Eldritch – η φωνή του οποίου κυριαρχεί στις studio εκτελέσεις των τραγουδιών – έμοιαζε να χάνεται πίσω από τα beat, τις κιθάρες και τα synths: ουκ ολίγες φορές πιάσαμε τους εαυτούς μας να ακούν περισσότερο τα backing vocals από τους δύο κιθαρίστες, παρά τον ίδιο τον τραγουδιστή. Επίσης, η ίδια η φωνή του μοιάζει να έχει χάσει κάτι από το βάθος της και να έχει αποκτήσει περισσότερο «γρέζι», πιθανόν και λόγω ηλικίας (είναι 64 χρονών πλέον...).

 

Όπως και να 'χει, πάντως, ο κόσμος φάνηκε να απολαμβάνει τα κομμάτια και να περνάει καλά, έστω κι αν εμάς η συναυλία δεν μας ενθουσίασε. Κλείνοντας, πρέπει να πούμε ότι ελπίζουμε το Death Disco Athens Open Air Festival να γίνει άλλο ένα συναυλιακό institution για την Αθήνα, καθώς το συνολικό αποτέλεσμα (από τη διοργάνωση μέχρι και τις τελευταίες λεπτομέρειες) ήταν εξαιρετικό.