Πήγαμε, είδαμε: καταιγιστικοί Prodigy, θανάσιμα βαρετοί Primal Scream στο Release

Από αλλού το περιμέναμε και από αλλού μας ήρθε.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Φωτογραφίες: Τάσος Παπαϊωάννου

Για τους Primal Scream πήγα βασικά, αυτούς ήθελα περισσότερο να δω, αλλά οι Prodigy ήταν τελικά που μας πήραν το μυαλό. Και αν αναρωτιέστε πόσο σημαντική είναι η απουσία του Keith Flint από το συγκρότημα σας λέω πως ναι μεν είναι, αλλά όχι και τόσο μια και οδηγούνται σε μία διαφορετική κατεύθυνση, πιο dark, οπότε καλύπτουν με άλλους τρόπους το κενό. Άλλωστε η δεσπόζουσα μορφή του γκρουπ ήταν και παραμένει ο Liam Howlett.

Oι Prodigy λοιπόν βγήκαν στη σκηνή στις 23;15 και με τη μία τους σήκωσαν όλους στον αέρα. Breathe, Voodoo People, Smack My Bitch Up, No Good (Start the Dance) και άλλα πολλά μεγάλα τραγούδια, κάπως ξεπερασμένα ως ήχος πλέον, αλλά πάντοτε σπουδαία. Ειδικά για συναυλίες. Και όλα αυτά με το καλύτερο light show που έχουμε δει έως τώρα στο Release, μέχρι και λέιζερ υπήρχαν, μπήκαμε σε club-ίστικη ατμόσφαιρα. Είδαμε και τα πρώτα καπνογόνα στη διάρκεια του φεστιβάλ, ευτυχώς όμως ήταν λίγα και ευτυχώς οι άνθρωποι της παραγωγής τα μάζευαν με τη μία και τα έσβηναν. Δεν θέλουμε να ζήσουμε κι εδώ ατμόσφαιρες Θανάση και γηπέδων, δεν μας αρέσουν και δεν τις χρειαζόμαστε.

Στις 21:15 βγήκαν οι Primal Scream και, πραγματικά, δεν τους έχω ξαναδεί τόσο χάλια. Ο Bobby Gillespie έδειχνε σαν υπνωτισμένος, σαν να είχε κάτι ή σαν να έκανε αγγαρεία. Άντε να παίξουμε τα τραγούδια του σετ μας και να ξεκουμπιστούμε από εδώ. Δεν θα πω τίποτε περισσότερο για αυτή την τραγωδία.

Χθες το βράδυ είχε γύρω στις 8 με 10 χιλιάδες θεατές. Εντελώς διαφορετικούς από εκείνους των Arctic Monkeys. Όπως συμβαίνει με όλα τα φεστιβάλ του κόσμου. Το Release Athens είναι, εδώ και χρόνια, το μεγαλύτερο φεστιβάλ της Αθήνας.