Πήγαμε, είδαμε μία απίστευτη Florence And The Machine

Τη συναυλία άνοιξαν οι Editors και οι Warpaint

Των Δημήτρη Κανελλόπουλου, Τάσου Παπαϊωάννου
Φωτογραφίες: Τάσος Παπαϊωάννου

Ήταν η βραδιά με τον περισσότερο κόσμο η χθεσινή στην Πλατεία Νερού. Απίστευτα πλήθη, κοντά στις 20 χιλιάδες, γέμισαν όλο τον χώρο μέχρι τις λαμαρίνες πίσω-πίσω. Εναν σχετικά μη λειτουργικό χώρο για τόσο πολύ κόσμο, κανονικά πρέπει όλοι να έχουν οπτική επαφή με τη σκηνή ακόμα και αν βρίσκονται τόσο μακριά ώστε να μη βλέπουν τίποτε. Δεν πειράζςι όμως, λεπτομέρειες τώρα αυτές μπροστά σε μία τόσο καταπληκτική βραδιά. Που όλοι, από εκείνους που βρίσκονταν μπροστά μέχρι εκείνους που βρίσκονταν στο βάθος. παραληρούσαν με την Florence. Και μιλάμε για ένα κοινό που αποτελούνταν κατά 70 με 80% από γυναίκες.

 Αλλά στο ξεκίνημα της βραδιάς είχαμε άλλα πράγματα. Μπορεί να ήταν η πρώτη εμφάνιση των Warpaint στην Ελλάδα, αλλά μιλάμε για ένα συγκρότημα ενεργό σχεδόν 20 χρόνια, με τέσσερις δίσκους στις αποσκευές τους. Ένα ήδη μεγάλο κοινό είχε σχηματιστεί την ώρα που οι τέσσερις Καλιφορνέζες ξεκίναγαν το σετ τους ξεδιπλώνοντας τους indie-post rock ήχους και μπορεί ο χώρος να μην ταίριαζε απόλυτα στο κάπως «νωχελικό» ήχο τους, μπορεί να ήταν σχετικά άγνωστες στο ευρύ κοινό, αλλά στο τέλος κέρδισαν την προσοχή των παρευρισκόμενων.
Το setlist μοιράστηκε και στους τέσσερις δίσκους τους, φυσικά δόθηκε βάρος στο τελευταίο τους «Radiate Like This», έπαιξαν και τα λίγο πιο «ραδιοφωνικά» New Song και Undertow και έκλεισαν με το μια χορταστική-χαοτική εκτέλεση του Disco/Very που ήταν αδύνατο στο τέλος το κοινό να μην στρέψει την προσοχή στο τζαμάρισμα της κιθαρίστριας Theresa Wayman και της μπασίστριας Jenny Lindberg. Ζεστό χειροκρότημα και ελπίζουμε να τις δούμε σύντομα σε κάποιο κλειστό χώρο.

Τη σκηνή μετά τις Warpaint κατέλαβε ένα γκρουπ που δε χρειαζόταν ιδιαίτερη σύσταση. Πρώτη επίσκεψη το μακρινό 2006, τελευταία το 2018, στον ίδιο χώρο και χθες λίγο πριν τις 9 ο Tom Smith και η παρέα του, οι Editors, είναι στη σκηνή σε μια Πλατεία Νερού που ήδη ασφυκτιούσε από τον πολύ κόσμο. Εισαγωγή με το Strange Intimacy από τον 7ο, τελευταίο και πιο ηλεκτρονικό άλμπουμ «EBM», και o Tom με το παραμορφωτικό μικρόφωνο στο χέρι, είναι ήδη λουσμένος στον ιδρώτα από την αφόρητη ζέστη. Συνέχεια με το An End Has A Start, από το ομώνυμο δίσκο και κάπου εκεί καταλαβαίνεις τη δυναμική που έχουν οι Editors στη χώρα μας και το μαγνητισμό που εκπέμπει ο Tom, με τις χαρακτηριστικές κινήσεις του και τη μπάσα φωνή του.
Φυσικά χαμός στο ιδιαίτερα αγαπητά για το ελληνικό κοινό Sugar. The Racing Rats, Munich, προτελευταίο κομμάτι είχαμε τη διασκευή στο Killer του Adamski (από τις αρχές των 90s), ιδιαίτερο ταιριαστό στον ηλεκτρονικό ήχο που έχουν υιοθετήσει πλέον οι Editors και τελευταίο κομμάτι φυσικά, ποιο άλλο, από το Papillon. Χιλιάδες κόσμου είναι στον αέρα και είχαμε το απόλυτο highlight λίγο πριν την εμφάνιση της Florence and The Machine. Αποχώρηση εν μέσω αποθέωσης λοιπόν για τον Smith και τα υπόλοιπα μέλη των Editors, η ώρα έχει πάει ήδη 10 και η σκηνή πρέπει να ετοιμαστεί για κάτι πολύ μεγάλο που θα ακολουθούσε μετά… 

Δεν ξέρουμε αν αυτή η εμφάνιση της Florence And The Machine είναι η καλύτερη στη χώρα μας (το Γαλάτσι μάλλον παραμένει αξεπέραστο), σίγουρα ωστόσο είναι η πιο συγκινητική για την ίδια. Φάνηκε άλλωστε πως αντιμετώπιζε κι ευχαριστούσε διαρκώς το κοινό. Ξεκίνησε πιο αποστασιοποιημένα με το Heaven Is Here καταρχάς και το King δεύτερο, κάπως πιο on stage φάση, σαν ζέσταμα, για να μπουν λίγο πιο μετά το Free και το Queen of Peace και να αρχίσει η Florence το πανηγύρι σε μία έντονη, απίστευτη, αλληλεπίδραση με το κοινό, τον κόσμο της. Ξυπόλητη εννοείται. Τους κυρίευσε όλους, τους αιχμαλώτισε. Και σε κάποια κομμάτια, όπως το Prayer Factory και το Dream Girl Evil έγινε ένα με το κοινό μια και κατέβηκε από τη σκηνή και τραγούδησε ανάμεσά του, ανάμεσά μας.

Πλέον είχε γίνει ένα live μεθυστικό. Πραγματικά απολαυστικό. Και αν ψάχναμε μία κορυφαία στιγμή της βραδιάς, όχι πως έχει σημασία, θα μπορούσε να ήταν το Dog Days Are Over. Αλλά ας μην αναζητούμε επιμέρους στιγμές όταν αυτό που ζήσαμε, στο σύνολό του, ήταν μαγικό. Ήταν το κάτι άλλο το συγκεκριμένο live. Μοναδικό.