Πήγαμε, είδαμε James Bay και Robbie Williams στο Rockwave Festival

«Let me, enterntain you»… βεβαίως Robbie μου... Εξάλλου ποιος δε θα ήθελε τον Robbie να τον διασκεδάσει;

Του Τάσου Παπαϊωάννου

Φωτογραφίες: Τάσος Παπαϊωάννου

20 χρόνια Rockwave Festival στη Μαλακάσα λοιπόν και τι θα ήταν το Rockwave χωρίς αυτά που αγαπήσαμε τόσα χρόνια; Σίγουρα θα ήταν κάτι άλλο.

Ουρές παντού. Ουρές να φτάσεις, ουρές να παρκάρεις, ουρές για μάρκες, ουρές να φας, ουρές να πιεις, ουρές για να πάει κάποιος τουαλέτα, ουρές για να φύγεις… Και το χειρότερο; Τα κινητά χωρίς σήμα. Πώς θα κάνουν socializing τόσες χιλιάδες κόσμου; Πώς θα ανεβάσουν  στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις selfies και τα stories; Σκεφτείτε όμως και πόσες ευκαιρίες για socializing σε πραγματικό χρόνο έχουν κάποιοι στις τόσες ουρές. Άρα πρόσημο θετικό…;

Ως εκ τούτου και με τόσες ουρές, τον Mika δεν τον είδαμε.

Πληροφορίες από παρευρισκόμενους που προσπέρασαν τις ουρές ξεκινώντας από νωρίς το μεσημέρι, λένε πως ήταν πολύ καλός. Επιφυλασσόμαστε λοιπόν για την επόμενη φορά.

Στις 9 ακριβώς και για την επόμενη μια ώρα, η σκηνή άνηκε στον James Bay. Και τι δουλειά έχει ένας «Βαy» στα βουνά; Μάλλον γιατί ένα ήδη διψασμένο για Robbie κοινό είχε δημιουργήσει λαοθάλασσα. Και ο James Bay, ήταν καλός. Ένα μείγμα από Ed Sheeran, Luminneers & άλλων Άγγλων τραγουδοποιών, ζέστανε και  προετοίμασε κατάλληλα τον κόσμο για τον επερχόμενο χαμό. Είπε 10 τραγούδια, άλλαξε 10 κιθάρες, είπε τη μεγάλη του επιτυχία «Ηold Βack Τhe River», ο κόσμος το τραγούδησε, τα χέρια και τα κινητά σηκώθηκαν, έδειξε να έχει και το κοινό του, όλοι πέρασαν καλά αλλά το μεγάλο όνομα ήταν άλλο και είχε έρθει η ώρα του.

Τι είδαμε λοιπόν; Με την περιοδεία  του, XXV, ο Robbie Williams γιορτάζει την κυκλοφορία του τελευταίου του  άλμπουμ και τα 25 χρόνια σόλο καριέρας στη μουσική βιομηχανία, καθώς έχει περάσει ένα τέταρτο του αιώνα από την κυκλοφορία του ντεμπούτου σόλο άλμπουμ του, Life Thru A Lens του 1997.

Πριν καν αρχίσει το σόου, το κέντρο της σκηνής κοσμούσε μια replica του Robbie γυμνού, αναπαριστώντας  το εντυπωσιακό έργο τέχνης The Thinker του Auguste Rodin, με μόνο τα χέρια και τα πόδια του να καλύπτουν τα επίμαχα σημεία.

Η έναρξη με το Hey Wow Yeah Yeah, ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή ενώ η συνέχεια με το Let Me Enterntain You ήταν το σύνθημα που περίμενε τόσες χιλιάδες κόσμου για να ξεκινήσει το πάρτυ!

O Robbie Williams εμφανίστηκε στη σκηνή του Terra Vibe ντυμένος στα χρυσοποίκιλτα, πλαισιωμένος εκτός από την μπάντα του και από μια ομάδα χορευτριών που θα τον συνόδευαν σχεδόν σε κάθε του μουσική στάση.

Ο Robbie, στην πρώτη του επικοινωνία μαζί μας, μας συστήθηκε με τον δικό του τρόπο «I am Robbie- fucking- Williams, this is my band, this is my ass, who wants to come with me?» για να μας ρωτήσει στη συνέχεια αν είμαστε φίλοι και- μετά την ενθουσιώδη καταφατική μας ανταπόκριση- να δηλώσει ότι οι φίλοι μοιράζονται τα πάντα μεταξύ τους, κάτι που μας πήρε λίγη ώρα μέχρι να καταλάβουμε τι πραγματικά εννοούσε.

Βέβαια η συνέχεια δεν ήταν αντίστοιχη με την εισαγωγή, καθώς φάνηκε πως ο Robbie είχε περισσότερη διάθεση για κουβέντα παρά για μουσική.

Long Covid, όπως μας είπε, ίσως ήθελε παραπάνω ανάσες, επίσης μεγάλη και η διάθεση του για αυτοκριτική, μεγάλη και η διάθεση του να αντιμετωπίσει  την περιοδεία ως μια γιγαντιαία ψυχοθεραπεία. Κάθε τραγούδι ήταν σαν μια συνεχιζόμενη ανάγνωση της αυτοβιογραφίας του από τις μέρες των Take That, την άνοδο, την έπαρση, τις καταχρήσεις, τα σεξουαλικά σκάνδαλα, την καλλιτεχνική ύφεση, την αυτογνωσία, την αγάπη του κόσμου, την αγάπη της γυναίκας του και των παιδιών του.

Όπως και να’ χει, ο κόσμος φυσικά και τον ευχαριστήθηκε, δεν έλειψε σχεδόν καμία μεγάλη επιτυχία από την setlist του: Let Me Entertain You, Angels, Feel, Kids, Rock DJ, No Regrets, She s the One.

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές ήταν το Love my Life με τα κομφετί να γεμίζουν τον ουρανό του Terra Vibe και τον Robbie να δηλώνει πως στα σχεδόν 50 του χρόνια βρίσκεται στην καλύτερη φάση της ζωής του.

Είχαμε διασκευές, Land of 1000 Dances αλλά και το Don’t Look Back In Anger, φόρος τιμής στους Oasis με τους οποίους μοιράστηκε τη σκηνή του Glastonbury το 1995.

Κλείνοντας την εμφάνιση του ο Robbie αναφέρθηκε εκτεταμένα στα προβλήματα ψυχικών διαταραχών και καταχρήσεων που έχει αντιμετωπίσει αλλά και στον τρόπο που όλα αυτά τα χρόνια, η αγάπη και οι επευφημίες του κοινού του κατάφερναν να σωπαίνουν τις φωνές των εσωτερικών του δαιμόνων.

Κι εμείς σε αγαπάμε Robbie για τη φωνή σου, για τα σόου σου, για το άστρο σου και κυρίως γιατί ποτέ δεν είχε πρόβλημα να πεις αυτά που ακριβώς σκέφτεσαι.