Πήγαμε, είδαμε: Baxter Dury, Wet Leg και Madrugada στο Release

των Τάσου Παπαϊωάννου, Δημήτρη Κανελλόπουλου

 

Περίεργη -λόγω εκλογών- μέρα για κάποιους απ' όσους βρεθήκαμε χθες το βράδυ στο Release Athens, στην Πλατεία Νερού.

 

Όχι για όλους φυσικά, κάποιοι δεν ενδιαφέρονταν και πολύ για την εκλογική διαδικασία. Πάντως, αν αυτό εξηγεί κάτι, χθες είχε τον λιγότερο κόσμο από όλες τις μέρες του φεστιβάλ. Και δεν ξέρουμε αν γι αυτό ευθύνονται οι εκλογές ή οι Madrugada με τις τόσο συχνές επισκέψεις στη χώρα μας. Τελευταία φορά έπαιξαν τον περασμένο Σεπτέμβριο μαζεύοντας 15 με 20 χιλ. κόσμο στο Καλλιμάρμαρο, πολύ πρόσφατα δηλαδή. Anyway, μας αγαπάνε και τους αγαπάμε.

* Η ώρα ήταν 8:30 όταν ο Baxter Dury πήρε τη θέση του στη σκηνή του, έχοντας δίπλα του στα πλήκτρα την βασική του συνεργάτιδα Madeline Hart για να υποστηρίξει (και) φωνητικά την ιδιότυπη μουσική του παλέτα. Και μπορεί ο Baxter να  φέρει ένα βαρύ επίθετο (γιος του Ian Dury), όμως αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις κινήσεις του στη σκηνή.

 

Ανάλαφρος και ορεξάτος, με τις ιδιαίτερες χορευτικές φιγούρες του, άλλες φορές κινούταν σαν χορευτής μπαλέτου, άλλες φορές σαν αθλητής πολεμικών τεχνών, αλλά ούτε μια στιγμή δεν έμεινε στατικός. Γδύθηκε, ντύθηκε, ήπιε τις μπίρες του, εξέφρασε την αγάπη του στο κοινό και πέρναγε από τους down tempo minimal ήχους σε ηχητικά ξεσπάσματα, έπαιξε και τις μεγάλες του επιτυχίες «Miami» «I’m Not Your Dog» «Cocaine Man». Πέρασε ο Baxter καλά, περάσαμε κι εμείς.

* Στις 10 παρά 5 ήρθε η ώρα του πιο φρέσκου ονόματος όλου του φετινού Release, των Wet Leg.

 

Είδαμε ένα πολύ hot γκρουπ όχι μόνο την ώρα που συμβαίνει αλλά την ώρα που ξεκινάει, που ανατέλλει, που αναδύεται.

 

Των δύο κοριτσιών, της σέξι Rhian Teasdale στα φωνητικά και την κιθάρα και της Hester Chambers. Έπαιξαν για κάτι λιγότερο από μία ώρα (έναν δίσκο έχουν άλλωστε) μαζί με την (καλοκαιρινή) μπάντα τους και έφεραν φρεσκάδα στην Πλατεία Νερού.

 

Το δίδυμο από το Isle of Wight ξεκίνησε πιο μαζεμένα και τελείωσε καταιγιστικά με το Chaise Longue και τον κόσμο να χορεύει. Σημείο καμπής η κραυγή, το ουρλιαχτό, στο Ur Mum που τους ξεσήκωσε όλους. Άκρως επικοινωνιακή η Rhian Teasdale μιλούσε πολύ στο κοινό με φουλ βρετανική προφορά. Εντάξει, τα κατάφερε, την ερωτευτήκαμε κι εμείς.

* Πόσο εύκολα μπορεί να επανέλθει κάποιος όταν πριν από μερικά λεπτά έχει περάσει ο σίφουνας των Wet Leg; Αν είναι οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού Madrugada, είναι σχετικά πιο εύκολο. «Είμαστε οι Madrugada από τη Νορβηγία και επιστρέψαμε στη χώρα μας» μας είπε ο Sivert Hoyem και κανείς δε θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τη σχέση των Νορβηγών με τη Ελλάδα και τους fans τους.

 

Και μπορεί η λέξη  «Madrugada» να περιγράφει την Ανατολή του ηλίου, αλλά ο Hoyem, ντυμένος στα μαύρα, ως συνήθως, είχε έρθει να προσφέρει τους dark ήχους και στίχους του, που ο συνδυασμός τους έχει καταφέρει να χτίσει μια απίστευτη σχέση αγάπης με το ελληνικό κοινό, μια σχέση που κρατάει σχεδόν είκοσι χρόνια πια.

Εισαγωγή με το «Salt» λοιπόν από το «Industrial Silence» και για την επόμενη μιάμιση ώρα θα έχουμε μια παρέλαση αγαπημένων τραγουδιών. Ο 1ος δίσκος τους (και ο καλύτερος) θα έχει και την πιο δυνατή παρουσία στη setlist με έξι τραγούδια, ο Hoyem όπως πάντα, φωνητικά θα είναι αλάνθαστος, η μπάντα του απίστευτα δεμένη.

 

Στο «Norwegian Hammerworks Corp.» o Hoyem θα φορέσει το σακάκι-ντισκομπάλα για να ντύσει αστραφτερά τα καθαριστικά σόλο, στο «The Kids Are On High Street» η βροχή θα επισκεφτεί για τη διάρκεια του τραγουδιού την Πλατεία Νερού, δίνοντας μεγαλύτερη ώθηση τόσο στο κοινό, όσο και στους Madrugada.

 «Honey Bee» «Black Mambo» και «Valley Of Deception» για το encore, ο Ηoyem θα μας πει ότι θέλει κάθε χρόνο να ανανεώνει τη σχέση τους με το ελληνικό κοινό (δεν ξέρω αν στα αυτιά κάποιων ακούστηκε σαν απειλή) και κάπου εκεί άλλη μια συναυλία των Madrugada, έλαβε τέλος με πρόσημο κάτι παραπάνω από θετικό.

 

Και του χρόνου λοιπόν…