Πήγαμε, είδαμε τους Converge στο Gagarin 205

For the hearts still beating

του Δημήτρη Σταματίου

Όταν πριν από πολλά-πολλά χρόνια είχα δει για πρώτη φορά τους Converge στο ΑΝ, τρία ήταν τα πράγματα που μου είχαν αποτυπωθεί:

• Πρώτον, το «στράβωμα» του τραγουδιστή της μπάντας, Jacob Bannon, επειδή το moshpit μπροστά στη σκηνή δεν ήταν αρκούντως άγριο.
• Δεύτερον, ο πολύ φιλικός μπασίστας, Nate Newton, ο οποίος μετά το τέλος της συναυλίας και ενώ έσταζε από τον ιδρώτα, έπιασε ψιλή κουβεντούλα με τον υπογράφοντα για τη διάρκεια του show, αν του άρεσε το κοινό και διάφορα άλλα.
• Και τρίτον, πόσο τρομακτικό συγκρότημα είναι οι Converge.

To βράδυ του Σαββάτου στο Gagarin 205 κάποια πράγματα είχαν αλλάξει: ο Bannon ήταν σε πολύ καλή διάθεση (μέχρι και «we love you» είπε στο κοινό) και δεν κατάφερα να πιάσω κουβέντα με τον μπασίστα.

Ωστόσο, οι Converge παραμένουν ένα τρομακτικό συγκρότημα.

Πώς είναι ο ήχος των Converge; Φανταστείτε να βρίσκεστε μέσα σε έναν ανεμοστρόβιλο από σπασμένο γυαλί και θα έχετε μια καλή ιδέα: απίστευτη ταχύτητα, γωνιώδη riffs, απότομες ρυθμικές αλλαγές, breakdowns κατάλληλα για κατεδαφίσεις πολυκατοικιών και, στο κέντρο όλου αυτού του οργανωμένου χάους, οι φωνές και τα ουρλιαχτά του Bannon, ο οποίος παραμένει αεικίνητος - δεν σταμάτησε καθόλου να οργώνει τη σκηνή - παρά τα 46 του χρόνια.

Θεωρητικά, οι Converge παίζουν μια εξαιρετικά βίαιη και μουσικά περίπλοκη εκδοχή μεταλλικού hardcore, ωστόσο, εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, από τον δίσκο «Jane Doe» και ιδίως από το «You Fail Me» του 2004, έχουν αρχίσει σταδιακά και ευφυώς να μπολιάζουν το σχεδόν αλγεβρικό τους μουσικό ιδίωμα και με άλλες τάσεις: πιο αργά κομμάτια, περισσότερη μελωδία (το περσινό «Bloodmoon: I», με την Chelsea Wolfe ήταν μια πραγματική αποκάλυψη) και οι συνεργασίες τους με άλλους καλλιτέχνες στους δίσκους τους έχουν εισάγει και νέες επιρροές.

Φυσικά, η λίγο παραπάνω από μία ώρα διάρκειας συναυλία τους επικεντρώθηκε, και σωστά, σε αυτό που η μπάντα κάνει καλύτερα από οιονδήποτε άλλο: φρενιτιώδη riffs, «μαθηματική» ρυθμική επίθεση και απίστευτη ένταση. Ωστόσο, ένα από τα πρώτα μεγάλα highlights της βραδιάς ήταν το ελεγειακό «You fail me», με τον Bannon να περνά από ουρλιαχτά σε κραυγές με τρομακτική άνεση.

Από κει και πέρα, ακούσαμε και το «Concubine», και το «First Light/Last Light», και το «The Saddest Day» και όσα κομμάτια μπορούν να συμπιεστούν σε μια ώρα, χωρίς το συγκρότημα να καταρρεύσει επί σκηνής από την εξάντληση (κανένα μέλος δεν πέρασε περισσότερα από μερικά δευτερόλεπτα ακίνητο καθόλη τη διάρκεια του show). Το εντυπωσιακό, δε, είναι ότι για τόσο «πυκνή» μουσική, τίποτα δεν φαίνεται παράταιρο ή υπερβολικό.

Κλείνοντας, δεν μπορώ να παραλείψω να αναφερθώ και σε κάτι ακόμα: για ένα συγκρότημα που υπάρχει ήδη σχεδόν 35 χρόνια, οι Converge μου φάνηκαν ακόμα «πεινασμένοι», ακόμα... λυσσασμένοι επί σκηνής, ακόμα αποφασισμένοι να κατακτήσουν το κοινό και να το διευρύνουν. Μπορεί το εποικοδόμημά τους να έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια, αλλά η μπάντα έχει ακόμα τη δυναμική και την αποτελεσματικότητα ενός καλοακονισμένου ξίφους.