Πήγαμε, είδαμε: Αυθεντικοί και καταιγιστικοί The Waterboys στο Ηρώδειο

Αμερικάνικο ροκ σε ωδείο...

 

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

 

Για να είμαι ειλικρινής δεν το περίμενα χθες το βράδυ στο Ηρώδειο. Όχι πως δεν ήξερα πόσο καλά live δίνουν οι Waternoys, άλλωστε τους είχα δει ξανά στην τελευταία τους επίσκεψη στη χώρα μας, στις 23 Νοεμβρίου 2019 στο Piraeus 117 Academy, λίγες εβδομάδες πριν την πανδημία. Απλώς σε αυτόν τον ορυμαγδό από live που βλέπουμε το καλοκαίρι σε μερικά πηγαίνεις μάλλον διεκπεραιωτικά θα έλεγα. Κι εκεί κρύβονται οι μεγάλες εκπλήξεις.

 

Και φάνηκε ξεκάθαρα από την πρώτη στιγμή χθες, στις 21:15 ακριβώς, όταν βγήκε μόνος του ο Mike Scott και έπαιξε στο πιάνο, σόλο, το Don’t Bang the Drum. Λες, «εδώ είμαστε». Και όντως ξεκινά μετά ένα καταιγιστικό δίωρο με αμερικάνικο κάντρι-ροκ. Με το This Is the Sea, με το Fisherman's Blues φυσικά, με το The Return of Pan σόλο ο Mike Scott με κλαρίνο τον Παναγιώτη Σκούτερη, με το (καλύτερο κομμάτι τους) The Pan Within σε medley με το Because the Night, με το Medicine Bow προς το τέλος και, εννοείται, με το The Whole of the Moon στο encore, για το φινάλε σε ένα Ηρώδειο φωτισμένο από τους φακούς των κινητών.

 

 

Δύο ώρες με ένα live που νομίζω ότι τους ικανοποίησε όλους. Και με τη διαπίστωση για ακόμα μία φορά πως το Ηρώδειο είναι ακατάλληλο για τέτοιου είδους συναυλίες. Να κάθεσαι καθιστός, στριμωγμένος, ακούγοντας south; Ενώ θα έπρεπε να είσαι όρθιος, με μία μπύρα στο χέρι; Αβολο. Μόνο θετικό οι πολλοί ξένοι θεατές, είναι μαγνήτης οι εκδηλώσεις του αρχαίου ωδείου. Μιλώντας με διοργανωτές μου λένε ότι ένα 25% των εισιτηρίων αγοράζεται με κάρτες του εξωτερικού. 

Κατάμεστος ο χώρος. ωραία ατμόσφαιρα, απολαυστική εικόνα. Τρίτο Ηρώδειο μέσα σε λίγες ημέρες μετά από Ξαρχάκο και John Cale, αλλά το άξιζε και με το παραπάνω.