Πήγαμε, είδαμε: Στη βραδιά των Röyksopp (και όχι μόνο)

Των Κωνσταντίνου Βρεττού, Τάσου Παπαϊωάννου και Δημήτρη Κανελλόπουλου

Photos: Τάσος Παπαϊωάννου

 

Η δεύτερη μέρα του Release Athens X SNF Nostos (που αποδεικνύεται μία πολύ καλή συνεργασία) μας έβρισκε, χθες Τετάρτη, μία στην Πλατεία Νερού και μία στο Ξέφωτο στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.

 

Ενα κουραστικό μεν αλλά γοητευτικό πέρα-δώθε που θυμίζει φεστιβάλ του εξωτερικού, εκεί που φτιάχνεις από νωρίς το πρόγραμμα πηγαίνοντας από σκηνή σε σκηνή.

 

Πιο electro η χθεσινή βραδιά, γύρω στις 10 χιλιάδες ο κόσμος, 100% διαφορετικός από εκείνον της Rosalia, πρέπει να ήμασταν ελάχιστοι που κατεβήκαμε και τις δύο νύχτες στο Φάληρο.

 

«Θυμάμαι τότε που χορεύανε όλοι, δεν κοιμότανε ποτέ αυτή η πόλη», μας έλεγαν κάποτε  οι Μίκρο  και αυτό ήταν και το χαρακτηριστικό της χθεσινής βραδιάς. Χόρεψαν όλοι, κανείς δεν ήθελε να κοιμηθεί σε αυτή την πόλη. Μια μέρα με έντονη ζέστη και το ξεκίνημα μας βρήκε στην επανένωση των Μίκρο στο Ξέφωτο, 8 χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση  τους.

 

Ανελέητος ο ήλιος, εξωφρενική η κίνηση στους δρόμους, άχαρη η ώρα έναρξης, λιγοστός ο κόσμος, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την παρέα του Νίκου Μπιτζενη να μας θυμίσει τις επιτυχίες τους και με τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού να μας υποσχεθούν…. ότι θα ξαναβγούν μετά τους Royksop.

 

Ακριβώς στις 8, ο Andy McCluskey και οι OMD έχουν πάρει τη θέση της στη σκηνή του Release όπου για μια ώρα, μπήκαμε ξανά στη μηχανή του χρόνου που μας γύρισε αυτή τη φορά 40 χρονια πίσω με soundtrack όλες τις μεγάλες επιτυχίες που τους καθιέρωσαν παγκοσμίως. Λίγο πριν γιορτάσει τα 64 του χρόνια, ιδιαίτερα  ορεξάτος, ο Andy μόλις στο 2ο τραγούδι, το Electricity θα πάρει  το μπάσο του και με τις χαρακτηριστικές του φιγούρες θα αρχίσει να ξεδιπλώνει τους τόσο χαρακτηριστικούς ήχους τους. Electricity, Messages, Sailing on the Seven Seas…

 

Χαρακτηριστικό αυτού του ταξιδιού στον χρόνο ήταν η στιγμή που οι OMD έπαιξαν το If You Leave με τις φωτογραφίες της Molly Ringwold από το Pretty in Pink να γεμίζουν την οθόνη σε μια απόλυτη επιστροφή στα 80s.

 

Η βραδια έκλεισε φυσικά με το Enola Gay να κάνει την εμφάνιση του στις οθόνες του Release, τους OMD να μας υπόσχονται ότι θα τα πούμε ξανά πολύ σύντομα και τον κόσμο να χοροπηδά ασταμάτητα υπό τους ήχους μιας από τις μεγαλύτερες και πιο διαχρονικές επιτυχίες της παγκόσμιας μουσικης βιομηχανίας.

 

Λίγο μετά τις 9, ο περισσότερος κόσμος μετακινήθηκε προς τη σκηνή στο Ξέφωτο, για την Tash Sultana. Γέμισε ο χώρος για μία μουσικό-πολυεργαλείο που παίζει όλα τα όργανα μόνη της (και δεν έχει ανάγκη κανέναν). Ωραίο ακούγεται, ωραίο δείχνει, αλλά δεν λειτουργεί.

 

Είναι και ο ήχος της αυτός ο γλυκερός, πολύ flat για live, αντιπαραγωγικός, ιδανικός ωστόσο για lounge φάσεις σε μία βεράντα, χωρίς απαιτήσεις. Όσο (την) είδαμε πάλευε να πετύχει την κορύφωση, άλλοτε με ένα σαξόφωνο άλλοτε με ένα αστείο κιθαριστικό σόλο, αλλά περισσότερο έμοιαζε με «μπάντα» κρουαζιερόπλοιου που πιάνει Σαντορίνη έτοιμο να ξεφορτώσει τρεις χιλιάδες τουρίστες, ανυπόμονους να ξεχυθούν στα σοκάκια.

 

Η συνέχεια ανήκε ολοκληρωτικά στην παρέα του Antony Gonzalez. Τους Μ83.

 

Ο σπειροειδής γαλαξίας Messier 83 ενέπνευσε τον Gonzalez για το όνομα της μπάντας του, αυτό το σπειροειδή ήχο ανέπτυξε από σκηνής και αυτή την σπειροειδή αίσθηση μετέφερε στο κόσμο που πλέον είχε γεμίζει την πλατεία νερού.

 

Gonzalez στο κέντρο της σκηνής, ενορχηστρωτής, Kaela Sinclair στα πλήκτρα και το ηχητικό πανηγύρι που ανέπτυξαν είχε φρενήρεις ρυθμούς.

 

Από το ambient στο post-rock και από εκει στο progressive rock και ξανά στην electronica.

 

Ξεκίνημα λοιπόν με το Water Deep, από τον τελευταίο τους δίσκο «Fantasy» και για την επόμενη σχεδόν μιάμιση ώρα ένα ανυποψίαστο κοινό δε μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια μου από τη σκηνή, ενώ τα πόδια με αντιστρόφως ανάλογη ευκολία  είχαν ξεκολλήσει από το έδαφος. Προτελευταίο τραγούδι το Midnight City, με το κοινό πλέον να βρίσκεται στον αέρα και τελείωμα  με το οργιαστικό Mirror, από τον ίσως καλύτερο δίσκο τους Hurry up, We’re Dreaming.

 

Κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος, αρκετοί είχαν μετανιώσει για την επιλογή τους να δουν την Tash Sultana, αλλά σίγουρα το outrο των M83 είχε προετοιμάσει τους πάντες  για την επόμενη ηχητική καταιγίδα που ήταν προ των πυλών.

 

Λίγα λεπτά μετά, οι Röyksopp εμφανίστηκαν στην σκηνή και ο χαμηλός ρυθμός εξαφανίστηκε. Οι Svein Berge και Torbjørn Brundtland πήραν θέση στα decks και τέσσερις εξαιρετικά ταλαντούχοι χορευτές μπροστά τους μετέτρεπαν κάθε κομμάτι σε ένα ιδιότυπο vídeo clip, παίζοντας με το σώμα τους αλλά και με τα εκφραστικά τους βλέμματα, όταν κοίταζαν στην κάμερα.

 

Όσοι έμαθαν τους Röyksopp από το “inevitable end”, μάλλον περίμεναν να πιαστούν χέρι χέρι με το φίλο τους και να κοιτάζουν τον ουρανό. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές, οποιοδήποτε τέτοιο σενάριο είχε ήδη σκιστεί από τους Νορβηγούς «σκηνοθέτες». Αν ήταν ταινία η χθεσινή τους εμφάνιση, μάλλον θα έμοιαζε με το “clímax” του Γκασπάρ Νοέ.

 

Τα transitions από το ένα κομμάτι στο άλλο ήταν τόσο προσεκτικά που δεν άφηναν τον κόσμο να φύγει από την στιγμή. Πολλοί από αυτούς κοίταγαν αποσβολωμένοι, άλλοι τα visuals και άλλοι τα vogueing και waacking χορευτικά στο μπροστά μέρος της σκηνής. Στο climax υπήρχαν πολλές στιγμές δυσφορίας, στους Röyksopp καμία.

 

Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, η νύχτα αναπόφευκτα έφτασε στο τέλος, γιατί στην ζωή υπάρχει ένα “inevitable end” σε όλα εκείνα που κάνουν για λίγη ώρα τον χρόνο να σταματά. Και μαζί με τον χρόνο, όλες οι σκέψεις που δεν σε αφήνουν να υπάρξεις στην στιγμή. Η εμφάνιση των Röyksopp κράτησε ακριβώς μιάμιση ώρα. Ενενήντα λεπτά στα οποία χιλιάδες κόσμος απολάμβανε ένα μοναδικό οπτικοακουστικό show, το οποίο τον έκανε κομμάτι του, αλλά το πιο βασικό, τον κράταγε στο τώρα, στη στιγμή που συμβαίνει.