Πήγαμε, είδαμε: Ένα μαγικό οπτικοακουστικό ταξίδι με οδηγούς τους BICEP

Βράδυ 30ης Απριλίου,, στο ΟΑΚΑ.

 

Του Κωνσταντίνου Βρεττού

Όλοι θυμόμαστε το καλειδοσκόπιο, το οπτικό όργανο που συνηθίζεται να χρησιμοποιείται ως παιδικό παιχνίδι. Ένας σωλήνας που τοποθετείται στο μάτι και σε μεταφέρει σε ένα κόσμο διαφόρων χρωματικών σχηματισμών. Σε ένα τέτοιο κόσμο μεταφέρθηκαν την Κυριακή το βράδυ έξι και παραπάνω χιλιάδες κόσμος που βρέθηκε στο ΟΑΚΑ.

Οι Matt McBriar και Andy Ferguson πριν γίνουν “BICEP”, διατηρούσαν ένα blog με όνομα “feel my bicep”, στο οποίο μοιράζονταν αγαπημένες μουσικές. Το ρήμα «αισθάνομαι» δεν βγαίνει τυχαία. Στους ηλεκτρονικούς τους ήχους απουσιάζουν οι στίχοι, γιατί καμιά φορά και τα λόγια περισσεύουν.

Το κοινό στο ΟΑΚΑ είχε ζεσταθεί από το εξαιρετικό Dj Set της Romy και όταν το ρολόι έδειξε 23:45 όλα τα βλέμματα ήταν πια καρφωμένα στα decks. Ματιές φίλων δεξιά και αριστερά, χέρια στον αέρα που άγγιζαν αόρατες κονσόλες και χορός. Το Plissken ξέρει να φτιάχνει το κοινό του και για άλλη μια χρονιά έπιασε τα πολύ υψηλά standards του.

Τα πολύ απαλά transitions ανάμεσα στα κομμάτια δεν άφηναν το κοινό να «εγκαταλείψει» ούτε δευτερόλεπτο τον μαγικό κόσμο που είχαν δημιουργήσει για αυτόν οι BICEP, συνοδευόμενο από καταπληκτικά visuals που αποτελούσαν προέκταση του ήχου. Άλλο να τα βλέπεις στο youtube κι άλλο να είσαι κομμάτι αυτής της εμπειρίας.

Το αγαπημένο “glue” ξεπρόβαλε στο encore, σερβιρισμένο με ένα μοναδικό intro και η κατάσταση “feel my bicep” έφτανε στο πικ της. Στα 90’ λεπτά ακριβώς, οι BICEP κατέβηκαν από τη σκηνή και άφησαν πίσω κόσμο που ήθελε λίγο ακόμα. «Έλειπε η κορύφωση» έλεγαν δυο φίλοι δίπλα μου. Πάντα θέλεις λίγο ακόμα, είναι λογικό. Η μιάμιση ώρα πάντως πέρασε πολύ γρήγορα, όντως. Αυτό όμως δεν είναι κακό, το αντίθετο.

Ο κόσμος υποδέχτηκε τον Μάιο παρέα με τους BICEP και έφυγε από το ΟΑΚΑ πιο ανθισμένος σίγουρα.

Πώς ήταν λοιπόν το live; Σαν ένα καλειδοσκόπιο για μεγάλα παιδιά.