Πήγαμε, είδαμε: Bruce Springsteen στη Βαρκελώνη

Για το «αφεντικό» στο Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης.

Του Γιώργου Μυζάλη

Από την πρώτη φορά που τον είδα live, περίμενα την επόμενη. Σε σχέση, δε, με εκείνη την «πρώτη μου φορά» (που ήταν η καλύτερη συναυλία που είχα δει στην, έως τότε αλλά κι έκτοτε, ζωή μου), τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Από το (φαντάζει μακρινό) 2016 μέχρι σήμερα, και τί δε ζήσαμε (πρωτίστως συλλογικά και δευτερευόντως προσωπικά/ατομικά): πανδημία, εγκλεισμός, απαγορεύσεις, σιωπή (μουσική, και όχι μόνο). Και όλοι εμείς οι «συναυλιάκηδες» μια αγωνία είχαμε, μια ανησυχία μοιραζόμασταν: θα ζήσουμε ξανά τις μεγάλες ροκ συναυλίες των σταδίων;

Αυτά σκεφτόμουν Παρασκευή βράδυ (28/4), στις 20:57, καθισμένος οκλαδόν, μόνος, στην αρένα του Ολυμπιακού Σταδίου της Βαρκελώνης, περιμένοντας τον πιο αγαπημένο μου καλλιτέχνη να βγει. Αυτά σκεφτόμουν και ήμουν τόσο, μα τόσο, συγκινημένος. Μια συγκίνηση που έβλεπα παντού ολόγυρά μου από τα «αδέρφια» μου τους «συναυλιάκηδες». Ο νους μου για ένα λεπτό έκανε ένα τεράστιο ταξίδι με πιλότο κι οδηγό την ευγνωμοσύνη. Σκεφτόμουν πόσα χρωστάω στη μουσική και στο τραγούδι. Πόσες φορές έχω βιώσει αυτή τη γλυκιά αναμονή (την πολλές φορές τρίωρη) για την έναρξη ενός live. Και πόσο δικαιούμαι να «σφετερίζομαι» τον πολυαγαπημένο εκείνο στίχο της Λίνας Νικολακοπούλου!

Γιατί, ναι!
…εγώ στα νιάτα μου (αλλά και αργότερα) ξημέρωνα
Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική,
ό,τι αγαπούσα το αποθέωνα,
ήσουν – δεν ήσουνα (επιτρέψτε μου) εκεί,
τραγούδια, στάδια, συγκροτήματα
καρδιά μου, αγάπη μου γλυκιά,
μας φάγανε όλα μας τα χρήματα,
αλλά μας έμεινε η ροκιά.

Σκεφτόμουν, επίσης, πόσοι άνθρωποι δε «χαμπαριάζουν» από τέτοια, δεν έχουν βάλει στο ψηλότερό τους βάθρο τη μουσική, δεν έχουν ευεργετηθεί από τη φροντίδα της, δεν έχουν θεραπευτεί από τα «χάδια», είναι – και πάλι επιτρέψτε μου – λειψοί. Γιατί, τι άλλο είναι η μουσική αν δεν είναι «φάρμακο» (για όλες τις πληγές).

Όλα αυτά σκεφτόμουν, για ένα λεπτό μόνο. Κι ένα ακόμα λεπτό προτού με «πάρουν τα ζουμιά», η μουσική με «έσωσε» ακόμα μια φορά: στις 20:58 τα φώτα έσβησαν και τα μέλη της θρυλικής E-Street Band έκαναν ένα – ένα την εμφάνισή τους στη σκηνή. Τελευταίος, ο πιο αγαπημένος από όλους, ο ένας και μοναδικός (για τους χθεσινούς 60.000 παρευρισκομένους – και όχι μόνο) Bruce Springsteen. Πρώτο τραγούδι; Μια ευχή, μια υπόσχεση, ένας όρκος που μας δένει όλους: No surrender.

Για δύο ώρες και πενήντα λεπτά, ζήσαμε κάτι υπερβατικό. Κάτι που έμοιαζε με εξωσωματική εμπειρία. Ένα ταξίδι που δεν σε νοιάζει που θα βγάλει καθώς έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη, τόσο στον καπετάνιο και το πλήρωμα, όσο και στους υπόλοιπους συνταξιδιώτες. Για να ακούς Springsteen, φανατικά, δε μπορεί παρά να είσαι «δικός μας».

Για μένα, ελάχιστη σημασία έχουν άλλες λεπτομέρειες. Αν το playlist ήταν ίδιο με τις υπόλοιπες συναυλίες της περιοδείας. Αν η Michelle Obama ανέβηκε στη σκηνή να τραγουδήσει. Αν ο ίδιος ο Obama ήταν στο κοινό. Αν δεν άκουσα το Point Blank ή το Long Walk Home. Αυτά, ας τα καταγράψουν και ας τα κρίνουν οι «μαθηματικοί» της δουλειάς.

Εγώ θα σταθώ και πάλι στην ευγνωμοσύνη. Απέναντι σε έναν κορυφαίο songwriter που, χρόνια τώρα, με φροντίζει, απέναντι σε μια μπάντα που είναι καλύτερη από το πιο παλιό και ακριβό κρασί, απέναντι στην ίδια μου τη ζωή που μου επιτρέπει να βρίσκομαι εκεί, απέναντι σε φίλους από τους πιο αγαπημένους που μοιραστήκαμε αγκαλιές πριν και μετά το live (καθώς δεν στεκόμασταν στο ίδιο σημείο της αρένας), απέναντι στο ίδιο μου το σώμα που αντέχει την ορθοστασία και την καταπόνηση χάριν της ευχαρίστησης και της ανάγκης μου να το ζήσω όπως επιθυμώ από τα βάθη της ψυχής μου. Δεν τα γράφω για να ζηλέψει κανείς, δεν κάνω τον έξυπνο, δεν είμαι καυχησιάρης.

Είμαι, όμως, προκλητικός, μου λένε όσοι ξέρουν: σήμερα Κυριακή θα είμαι πάλι εκεί. Στην ίδια αρένα. Με τους ίδιους φίλους. Για τον ίδιο άνθρωπο και ενδεχομένως για το ίδιο playlist. Είναι τόσο κακό να επαναλαμβάνεις την ευτυχία;

Υ.Γ.1. Αυτή η περιοδεία, μοιάζει αποχαιρετιστήρια. Στην playlist της «φωλιάζει» μια διαπραγμάτευση με το «τέλος», τόσο μέσα από τα τραγούδια, όσο και μέσα από τις αύρες που ανταλλάσσονται πάνω στη σκηνή και κάτω στο κοινό. Για αυτό το σκοπό, θα προσπαθήσω να την ακολουθήσω κι αλλού.

Υ.Γ.2. Αυτό το κείμενο αφιερώνεται στη Σόνια και το Γιάννη που είναι φίλοι της καρδιάς, της ψυχής και του μυαλού. Τυχερός που τους έχω. Τυχερός που μοιραστήκαμε τη βραδιά. Ελπιδοφόρος για όσα μας περιμένουν παρακάτω.

Υ.Γ.3. Τίποτα δεν είναι σαν τη μουσική. Τίποτα.

SET LIST

No Surrender
Ghosts
Prove It All Night
Letter to You
The Promised Land
Out in the Street
Candy's Room
Kitty's Back
Nightshift
Human Touch
Mary's Place
The E Street Shuffle
Pay Me My Money Down
Last Man Standing
Backstreets
Because the Night
She's the One
Wrecking Ball
The Rising
Badlands
Thunder Road

 

 

Encore

Born in the U.S.A.
Born to Run
Glory Days
Bobby Jean
Dancing in the Dark
Tenth Avenue Freeze-Out
I'll See You in My Dreams