Πήγαμε, είδαμε: Ενας συγκινητικός και απροσδόκητα σούπερ Marc Almond

Παρασκευή βράδυ στο Christmas Theater.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Ήταν 9 ακριβώς (ούτε λεπτό καθυστέρηση!) όταν ο Marc Almond ανέβηκε στη σκηνή. Στην κάπως απομακρυσμένη σκηνή του Christmas σε σχέση με τις θέσεις των θεατών. Μόλις μισή ώρα χρειάστηκε ωστόσο, ίσως τρία τέταρτα, ώστε να ξεσηκώσει τον κόσμο και να τους φέρει σχεδόν όλους, σιγά-σιγά, όρθιους μπροστά στη σκηνή. Πρέπει να ήμασταν, συνολικά, 1000 με 1500 θεατές. 

Ομολογώ ότι δεν το περίμενα, ούτε πριν, ούτε και στο ξεκίνημα του live που έμοιαζε σαν να βρισκόμαστε να παρακολουθούμε την ορχήστρα σε ένα πλοίο της αγάπης, love boat. Ομως όχι. Γρήγορα ο Marc Almond το πήρε πάνω του και παρά τα χρόνια, τις δεκαετίες που μετράει, αποδείχθηκε πολύ ενεργός.

Το έναυσμα δόθηκε με το Something's Gotten Hold of My Heart (ο ύμνος με τον Gene Pitney), τότε ήταν που όλοι βρέθηκαν μπροστά του να χορεύουν και να τραγουδούν. Ενα κοινό μέσης ηλικίας, πολύ μέσης θα έλεγα, που ξανάνιωσε. Με αυτόν τον πολύ γλυκό και συγκινητικό indie crooner που έδωσε ένα δίωρο, πολύ τίμιο, live. Ξέρετε πόσο χρονών είναι ο Marc Almond; Γεννηθείς το 1957, έφτασε αισίως τα 66-67. Με τους Soft Cell να μεσουρανούν στη δεκαετία του 80, έτσι, στις πολύ αρχές; Επαιξε αρκετά Soft Cell χθες βράδυ...

Πολύ καλή στιγμή το A Lover Spurned, εννοείται το The Days of Pearly Spencer και το σπαρακτικό Tears Run Rings, αλλά εκεί που ο Marc Almond έφτασε στα καλύτερα του ήταν στο θεατρικό Jacky του Jacques Brel. Διασκεύασε και Bowie (John, I'm Only Dancing) ενώ λίγο πριν το τέλος έπαιξε -φυσικά- και το Tainted Love.

Δεν θυμόμουν να έχω δει ξανά live τον Marc Almond και χθες βράδυ πήγα περισσότερο με τουριστική διάθεση. Πόσο λάθος ήμουν τελικά. Και ευτυχώς που δεν τον έχασα.