Είδαμε τους Amenra στο Gagarin 205

Μονοχρωματικό post-metal έπος

του Δημήτρη Σταματίου

Το γεγονός ότι η συναυλία των Amenra στην Αθήνα ήταν sold-out εδώ και πολλές εβδομάδες, λέει πολλά για το πόσο δημοφιλής είναι στη χώρα μας η extreme μπάντα/συλλογικότητα από τη βελγική Φλάνδρα.

Γεγονός διόλου άδικο, αν κάποιος λάβει υπόψη ότι το κουιντέτο από το Kortrijk, καθώς πλησιάζει τα 25 χρόνια καριέρας, ακολουθεί μια διαρκώς ανοδική δημιουργική πορεία σε ένα χώρο/υποείδος που μοιάζει σταδιακά να εξαντλείται.

Έτσι, το βράδυ της Παρασκευής πολλές εκατοντάδες fans συνέρρευσαν στο Gagarin 205, προκειμένου να απολαύσουν άλλη μια συναυλία/τελετή από τους Βέλγους μαέστρους του post-hardcore/post-metal και μάλλον δεν απογοητεύτηκαν.

Τα… τεκταινόμενα άρχισαν λίγο μετά τις 9 με τo τρίο των Sevengill, οι οποίοι, αν είχαν εμφανιστεί περί τα μέσα της δεκαετίας του 2000 – ή αν ενδιάμεσα δεν είχαν υπάρξει συγκροτήματα όπως οι ISIS, οι Pelican ή οι Cult of Luna – σίγουρα θα είχαν κάνει θραύση.

Το ζήτημα με τους Sevengill, κατά την άποψή μας, είναι ότι, παρότι παίζουν με ικανότητα και πάθος την εκδοχή τους πάνω στο post-hardcore, από τον ήχο τους λείπει η υπνωτική heavosity των συγκροτημάτων που αναφέρθηκαν πιο πάνω.

Με λίγα λόγια, οι Sevengill δεν είναι καθόλου κακοί, ειδικά αν το στιλ αυτό της μουσικής (soft-LOUD-soft-LOUD) αρέσει σε κάποιον, ωστόσο, ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν τον ήχο τους να μας «ρουφήξει» πραγματικά.

Εν πάση περιπτώσει, λίγα λεπτά μετά τις 10, τη σκηνή του Gagarin 205 κατέλαβαν οι Amenra, οι οποίοι και έδωσαν κάτι παραπάνω από μια συναυλία, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά ότι οι τίτλοι των πρώτων δίσκων τους (Mass, Λειτουργία) δεν ήταν τυχαίοι.

Με το pacing των κομματιών να είναι πραγματικά υπνωτικό (η heavosity που λέγαμε πιο πάνω), η μουσική των Amenra θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως υπερβατικό post-metal/post-doom, με το συγκρότημα να την προσεγγίζει με σχεδόν τελετουργικό τρόπο.

Από τα drones που ενώνουν τα κομμάτια σε μια ενιαία σουίτα/concept, μέχρι τον φωτισμό (μόνο λευκοί προβολείς και strobes) και τα ασπρόμαυρα σουρεαλιστικά βίντεο που προβάλλοντα (και) πάνω στα μαυροντυμένα μέλη του συγκροτήματος, όλα δίνουν την αίσθηση μιας τελετής, αφιερωμένης στο «heavy».

Στο επίκεντρο όλου αυτού του ελεγχόμενου χάους βρίσκονται τα ουρλιαχτά και οι ψίθυροι του τραγουδιστή Colin H. van Eeckhout, που διαρκώς διατρυπούν το τείχος από ήχο των υπολοίπων τεσσάρων εξαιρετικών μουσικών (δύο κιθάρες, μπάσο και ντραμς), προσθέτοντας ακόμα περισσότερο σκοτάδι (αλλά και φως) στη μονολιθική «βαρύτητα» του συγκροτήματος.

Σχεδόν μιάμιση ώρα μετά, οι Amenra αποχώρησαν από τη σκηνή, προφανώς αφήνοντας το κοινό διψασμένο και για άλλη μουσική. Ωστόσο, όσοι βρέθηκαν στο Gagarin 205 το βράδυ της Παρασκευής είδαν για άλλη μια φορά ένα συγκρότημα που βρίσκεται σε δημιουργική, καλλιτεχνική αλλά και performative κορύφωση.