Πήγαμε και είδαμε: ο Παύλος Παυλίδης κατέκτησε τη Στέγη

Η πρώτη παράσταση με τα τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου, Παρασκευή βράδυ.

 

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Ενα έργο πρέπει να το κρίνεις στο σύνολό του και όχι επιμέρους. Το λέω αυτό γιατί ευθύς εξαρχής ο Παύλος Παυλίδης, όταν ανέλαβε να διασκευάσει κάποια τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου είχε ένα concept στο μυαλό του που περιλάμβανε το άλμπουμ μεν, αλλά και τις παραστάσεις. Προσοχή, όχι τις συναυλίες αλλά τις παραστάσεις. Γιατί μιλάμε για μία παράσταση με σενάριο και σκηνοθεσία. Και μάλιστα εμπνευσμένη σκηνοθεσία από τον Χρήστο Σαρρή. Μεταβιομηχανική θα έλεγα.

Η Στέγη χθες βράδυ ήταν κατάμεστη με ένα μεικτό κοινό. Υπήρχαν και οι νεαροί οπαδοί του Παύλου, όλοι αυτοί που συναντιόμαστε στις συναυλίες του, αλλά υπήρχαν και άλλοι, μεγαλύτεροι σε ηλικία και μάλλον ξένοι ως προς τη μουσική του. Εχει και το δικό της κοινό η Στέγη άλλωστε. Μία ώρα κι ένα τέταρτο κρατάει η παράσταση. Ολοι στη σκηνή βρίσκονται φορώντας μία ολόσωμη φόρμα. Ο Παύλος, η μπάντα του, το πολυφωνικό σχήμα Διώνη καθώς κι ένα κουαρτέτο εγχόρδων. Ακούμε όλο το άλμπουμ με την ίδια σειρά των τραγουδιών. Και με το σκηνικό να αλλάζει. Στην αρχή βλέποντας ένας μέρος της σκηνής μόνο, μετά με ένα πανό από πίσω (Στέφανος Ρόκκος λογικά κι εδώ) και, τέλος, με ένα μεγάλο video wall.

Και ο Παυλίδης σε έναν εντελώς νέο ρόλο. Εκτός του γεγονότος ότι ήταν η πρώτη φορά που δεν λέει δικά του τραγούδια επί σκηνής, ήταν και ότι λειτουργούσε ως performer και όχι ως ερμηνευτής μόνο. Κάνοντας συγκεκριμένες κινήσεις ανάλογα το τραγούδι και παίρνοντας συγκεκριμένες θέσεις. Το μεγαλύτερο χειροκρότημα το κέρδισε «Η Ρόζα η ναζιάρα» αλλά ο κόσμος έμοιαζε να ξεκλειδώνει με τα «Μαλαματένια λόγια». Τουλάχιστον ο πιο μη... σχετικός κόσμος αν μου επιτρέπεται να τον πω έτσι.

Κοιτάξτε όμως τη διαφορά του δίσκου με το live. Ενώ στο άλμπουμ δεν μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση ούτε τα «Μαλαματένια λόγια», ούτε και «Τα λόγια και τα χρόνια», στη Στέγη ήταν καταιγιστικά. Ξεσηκωτικά. Είναι και το ύφος τους, έτσι. Βέβαια παρουσίασε και κομμάτια εκτός δίσκου, όπως το «θα πάω στη Ζούγκλα με τον Ταρζάν» στο οποίο ο Παύλος βγήκε εντελώς έξω από τον εαυτό του. Επαιξε και το «Πώς να τραγουδήσω» (Ξυλούρης). Και έχωσε κι ένα δικό του κομμάτι ανάμεσα στα κομμάτια του Μαρκόπουλου, ένα και μοναδικό. Ήταν ιδέα του Χρήστου Σαρρή και ήταν πολύ καλή ιδέα όπως αποδείχθηκε. «Λένε ότι άμα το πιστέψεις / κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί / κάτι νύχτες σαν αυτή / με το βλέμμα καρφωμένο».

Οσο για τον ίδιον τον Παυλίδη, χρειάστηκε μόλις ένα-δύο τραγούδια για να «λυθεί» και να το απολαύσει.

Σήμερα Σάββατο και αύριο Κυριακή θα έχει άλλες τέσσερις παραστάσεις, από δύο κάθε βράδυ. Νομίζω πως αξίζει να το δείτε αυτό το έργο. Γιατί είναι μοναδικό έτσι όπως παρουσιάζεται στη Στέγη και δεν ξέρω αν θα έχετε άλλη ευκαιρία.