Είδαμε Pan Pan και Παιδί Τραύμα στο Gagarin

Παρασκευή βράδυ στο εδώ και μέρες sold out Gagarin...

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Χωρίς να είναι διόλου ο ήχος μου ήθελα να πάω στο Gagarin γι' αυτό το double bill από Pan Pan και Παιδί Τραύμα. Το Παιδί Τραύμα μου αρέσει για να είμαι ειλικρινής, ο Pan Pan είναι που δεν αντέχω. Αλλά, λέω, δεν μπορεί να γίνεται τόσο χαμός μαζί του, κάποιο λάθος θα κάνω. Είναι και τα Echo Tides στη μέση (που είναι φυσικά καλύτερα και βγάζουν και νέο άλμπουμ στην United We Fly, το «Ανδρομέδα FM»), οπότε ήθελα απαραιτήτως να τον δω live.

Κατάμεστο το Gagarin με κοινό αποκλειστικά 20αρηδες, αγόρια και κυρίως κορίτσια. Που ήταν εκεί, κυρίως, για τον Pan Pan και λιγότερο για το Παιδί Τραύμα. Κοινό που ήθελε βασικά να διασκεδάσει. Κάτι το οποίο φάνηκε μετά το τέλος του σετ του Pan Pan (ο οποίος βγήκε πρώτος) όταν και το Gagarin αραίωσε από κόσμο. Με τον Pan Pan ένιωσα σαν να ήμουν σε ένα club, με τον dj να βάζει Αννα Βίσση και τον κόσμο να παραληρεί από κάτω. Σαν να βάζει Πασχάλη, σαν να βάζει το «να παίζει το τρανζίστορ τα αμερικάνικα». Γιατί και στο Gagarin ο κόσμος το απολάμβανε και περνούσε σούπερ. Χόρευε και τραγουδούσε με αυτά τα τραγούδια του... νέου κύματος. Δεν μπήκα ποτέ στον κόσμο του(ς). Δεν «κατηγορώ» τον Pan Pan βέβαια που δείχνει να έχει πολύ πράγμα μέσα του (αλλά σε έναν ήχο που δεν με ενδιαφέρει).

Η δυνατή συναυλία βέβαια ήρθε αμέσως μετά από το Παιδί Τραύμα. Το μεγάλο όνομα της βραδιάς. Που βγήκε και άλλαξε την ατμόσφαιρα. Τέλος τα χαρωπά τραγουδάκια, σειρά πήραν πλέον οι ιστορίες αστικής υφής, κάτι σαν σύγχρονους Στέρεο Νόβα (αν και το Παιδί Τραύμα είναι φανερά επηρεασμένο από Παύλο Παυλίδη). Ωραίο light show, ωραίος ήχος, ωραία μπάντα. Δεν είναι τυχαίο που Αγγελάκας και Παυλίδης τον διάλεξαν για support το καλοκαίρι.

φωτό: Orestis Seferoglou