(Δεν) Είδαμε τη Νατάσα Μποφίλου μέσα στα σκοτάδια

Πρωτόγνωρη φάση...

 

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Ηταν μία πραγματικά μοναδική συναυλία. Που όμοιά της δεν είχαμε ξαναζήσει. Την Τρίτη το βράδυ η Νατάσα Μποφίλιου έπαιξε στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Ήταν ένας τρόπος ώστε όλοι εμείς, οι θεατές, να μπούμε στη θέση των ανθρώπων που δεν βλέπουν. Και όταν λέμε απόλυτο σκοτάδι εννοούμε απόλυτο και από την αρχή έως το τέλος. Σκεφτείτε ότι τη Νατάσα δεν την είδαμε ποτέ. Ούτε και μετά που άναψαν τα φώτα για να φύγουμε. Μόνο την ακούσαμε. Κι έτσι ήταν το σωστό, δεν υπήρχε κανένας λόγος να μας αποχαιρετήσει στο φως. 

Πριν αρχίσει η περίεργη αυτή συναυλία μας έδωσαν από το Ιδρυμα από έναν μικρό φακό να έχουμε μαζί μας μήπως και χρειαστεί για οποιοδήποτε λόγο να σηκωθούμε (δεν σηκώθηκε κανένας). Και πριν αρχίσει το κανονικό live μας άφησαν ένα περιθώριο 5 λεπτών μέσα στο σκοτάδι, να νιώσουμε πως είναι γιατί μπορεί κάποιοι να τους φαινόταν κάπως άσχημα. Ενα δοκιμαστικό πεντάλεπτο με μουσική από τα ηχεία. Ουδείς, φυσικά, αποχώρησε. Ημασταν όλοι προετοιμασμένοι. 

Πώς είναι να βλέπεις μία συναυλία χωρίς να βλέπεις; Περίεργη αίσθηση ειλικρινά. Ζόρικη μερικές φορές. Το θεωρούσα παιχνιδάκι και πήγα άνετος αλλά δεν ήταν έτσι. Ήταν μία αίσθηση τρομακτική, ειδικά όταν αναλογιζόσουν ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας είναι μόνιμα έτσι. Στη σκηνή υπήρχε μόνο ένα πιάνο. Και η Νατάσα που μας μιλούσε και μας τραγουδούσε. Χωρίς να βλέπουμε τίποτε. Σιγά-σιγά χωνόσουν στο κάθισμά σου και έκλεινες τα μάτια. Δεν είχα άλλωστε νόημα να τα κρατάς ανοιχτά. 

Ξέρετε τι παρουσίαζε πραγματικά πολύ ενδιαφέρον; Το πόσο διαφορετικά λειτουργούσαν κάποια κομμάτια στο σκοτάδι. Άλλα τραγούδια έκαναν γκελ προχθές το βράδυ και άλλα κάνουν σε μία κανονική συναυλία με φώτα. Αναδεικνύονται τραγούδια που δεν το περιμένεις και, ναι ναι, δεν είναι οι μεγάλες επιτυχίες. Οχι όλα φυσικά. Λογικά θα το ένιωσε και η Μποφίλιου και θα έβγαλε κάποια συμπεράσματα. Μία ώρα και είκοσι λεπτά κράτησε η όλη φάση.

Φτάνοντας στο χώρο και πριν μπω στο ασανσέρ προηγήθηκε μία κοπέλα με το συνοδό της σκύλο. Μπροστά ο σκύλος, πίσω το κορίτσι σε γρήγορο ρυθμό, χωρίς να κοντοστέκουν ούτε δευτερόλεπτο. Αέρας! Μέσα και στην αίθουσα ο σκυλάκος, στα σκαλιά του διαδρόμου, ήσυχος να ακούει τη Μποφίλιου.

Μετά τη συναυλία μας μίλησε κι ένας από τους διοργανωτές της βραδιάς, τυφλός και ο ίδιος. «Σκεφτείτε πως είναι που εσείς ζήσατε 80 λεπτά στο σκοτάδι όταν άλλοι ζουν μία ολόκληρη ζωή έτσι». Δεν έχω να πω τίποτε.