Είδαμε τους Fuzztones στο Gagarin 205

They’re wicked

Του Άρη Κατωπόδη

Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη δεν αποτελεί σύμπτωση. Η συνταγή είναι γνωστή και δεν απογοητεύει ποτέ. Οι Fuzztones λοιπόν, τρία χρόνια μετά την τελευταία τους επίσκεψη, ξανά στη Λιοσίων και το Gagarin 205, "το σπίτι τους μακριά απ' το σπίτι" σύμφωνα με τον ίδιο τον εμβληματικό τους frontman, Rudi Protrudi. Τέσσερις και πλέον δεκαετίες  γνήσιας garage αλητείας απέναντι σε ένα, κατά κύριο λόγο, μυημένο κοινό που μετά από τόσες φορές ακόμα δεν χάνει ευκαιρία να ανανεώσει το ραντεβού του με τους νεοϋορκέζους θρύλους. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;

Την ατμόσφαιρα ανέλαβαν να ζεστάνουν οι Sparn Dame. Η ώρα είναι περίπου 21:45 όταν το νεοσύστατο rock trio από την Αθήνα ανεβαίνει στην σκηνή του Gagarin για να παρουσιάσει την παρθενική του δισκογραφική δουλειά, "Bitter Cherry". Για τον ήδη αρκετό, μέχρι εκείνη την ώρα παρευρισκόμενο κόσμο, ο κατά κύριο λόγο 90s alt ήχος τους αποτελεί καλή αφορμή για την πρώτη κατανάλωση μπύρας και τους πρώτους χορούς.  Με grunge, αλλά και πιο heavy σε ορισμένα σημεία, στοιχεία, έβαλαν το κοινό στην γκρούβα τους και μετά από ένα μισάωρο σετ αφήνουν πίσω τους μόνο καλές εντυπώσεις και ανυπομονησία για την συνέχεια.

Το ρολόι δείχνει 22:40 και το Gagarin είναι πλέον γεμάτο. Οι Fuzztones ανεβαίνουν στη σκηνή κουβαλώντας μαζί τους την αυθεντικότητα, την αισθητική και κυρίως την αλητεία μιας άλλης εποχής. Με το "Bad news travel fast" βάζουν το κοινό από νωρίς σε γνώριμα και αγαπημένα μονοπάτια. Οι περισσότεροι είμαστε ήδη υποψιασμένοι για το τι θα ακολουθήσει. Ο αγέραστος Rudi και η παρέα του πλημμυρίζουν το χώρο με τον θόρυβο του garage revival των 80s και το ετερόκλητο, ηλικιακά, κοινό ταξιδεύει μαζί τους στον χρόνο, με τα "Highway 69" και "Ward 81" να αποτελούν αξιομνημόνευτα στιγμιότυπα.

Αν και οι νεοϋορκέζοι είναι πλέον διασκορπισμένοι στην Ευρώπη, κατάφεραν εν μέσω πανδημίας, να μπουν στο studio προκειμένου να μας δώσουν φέτος το "Encore" στο οποίο αφιερώνουν κάποια ώρα στην συνέχεια του σετ. "Barking Up the wrong tree" και "Eyes in the back of my head" ξεχωρίζουν αν και είχαν ξαναπαιχτεί live.

Και ενώ το κοινό μπαίνει όλο και βαθύτερα στην ψυχεδελική δίνη του ήχου τους ακολουθούν τα "I never knew" και "She's wicked" για να αποχωρήσουν προσωρινά απ τη σκηνή, εν μέσω παροξυσμού. Δεν περνάει πολύ ώρα και επιστρέφουν, βρίσκοντας τον ζεσταμένο κόσμο εκεί που τον άφησαν. Το οριστικό "καληνύχτα" θα έρθει λίγο  αργότερα με την γνωστή διασκευή του "Strychnine" των Sonics, μετά από μιάμιση ώρα με το "πόδι στο γκάζι".

Αυτό που διαχρονικά πετυχαίνουν οι Fuzztones, με το χθεσινοβραδινό να μην αποτελεί εξαίρεση, πέρα από το να γεμίζουν μεγάλους χώρους, 40 και πλέον χρόνια μετά την αρχή τους, είναι να τους γεμίζουν με κόσμο ηλικιακό φάσματος από την εφηβεία ως τα 60+. Πόλυ μεγάλο κατόρθωμα για μια μπάντα  αυτής της γενιάς, που έχει αφήσει τέτοιο αποτύπωμα σε αυτή τη σκηνή να γεννάει συνεχώς νέους ακροατές μετά από τόσα χρόνια.

Μέχρι το επόμενο, το οποίο, αν κρίνουμε από την συχνότητα των επισκέψεων τους, δεν θα αργήσει.