Είδαμε: Demons Gate Festival, Day 2

Τελετή λήξης…

του Δημήτρη Σταματίου

Με την πρώτη ημέρα να έχει θέσει πολύ υψηλά στάνταρ, ομολογούμε ότι περιμέναμε με ιδιαίτερη αδημονία τη δεύτερη και τελευταία ημέρα του Demons Gate Festival στο Κύτταρο Club, ιδίως δε την εμφάνιση των headiners Tiamat. Και πρέπει να το πούμε εξαρχής ότι δεν απογοητευτήκαμε καθόλου. Το αντίθετο, μάλιστα.

Η ημέρα άρχισε με τους Abyssick και τους The Temple, ωστόσο το κυρίως πιάτο άρχισε να σερβίρεται με τους Γερμανούς Ophis (ναι, κανονικά, Όφις) και το σύγχρονο extreme doom metal τους, όπερ σημαίνει κομμάτια μεγάλης διάρκειας, πολύ αργοί ρυθμοί, riffs που η βαρύτητά τους χρειάζεται προσφυγή στην κοσμολογία για να περιγραφεί και brutal φωνητικά. Ωστόσο, το κουαρτέτο από το Αμβούργο έχει εξαιρετική αίσθηση της δυναμικής και έτσι δεν περιορίζεται στο να προσπαθεί να κονιορτοποιήσει το ακροατήριο, αλλά προσθέτει στα κομμάτια του έξυπνες «ανάσες» μελωδίας και καθαρής μουσικής (χωρίς παραμορφώσεις) που επιτρέπουν στον ακροατή να έχει από κάπου να πιαστεί για την επόμενη θύελλα σε αργή κίνηση. Μια χαρά και θέλουμε να τους ξαναδούμε.

Στη συνέχεια τη σκηνή κατέλαβαν οι Σουηδοί Isole, που είναι οι Ereb Altor της πρώτης μέρας με άλλο όνομα και άλλη προσέγγιση στο dark metal τους. Αν και πάλι τα περισσότερο κομμάτια είναι mid-tempo, τα riffs είναι πιο μελωδικά, όπως και τα φωνητικά και τα κομμάτια πιο ατμοσφαιρικά, σε σχέση, τουλάχιστον με αυτά των Ereb Altor. Παρά ταύτα, η αίσθηση της επικής διάθεσης διαπνέει και τους Isole, παρά τα πιο μελαγχολικά περάσματα που βρίσκουμε στα τραγούδια τους, ενώ και η συνθετική προσέγγιση μοιάζει λίγο πιο progressive. Το συγκρότημα, πάντως, έχει διάθεση να τα δίνει όλα επί σκηνής και δικαίως ξεσήκωσε το κοινό.

Προτελευταία μπάντα ήταν οι επίσης Σουηδοί Memory Garden, οι οποίοι έχουν πάρει το όνομά τους από τραγούδι των Trouble, οπότε λίγο-πολύ ξέρουμε τη να περιμένουμε: κλασσικό doom, εμπνευσμένο από τα συγκροτήματα αναφοράς του είδους, αλλά «μπουσταρισμένο» με υγιείς δόσεις επίσης κλασσικού metal και εντυπωσιακών guitar heroics από τους δύο κιθαρίστες της μπάντας. Front-and-center, φυσικά, βρίσκεται ο τραγουδιστής Stefan Berglund, ο οποίος είναι ένας κινητικός frontman με διαρκώς καλή διάθεση και ενδιαφέρουσα φωνή που προσιδιάζει στο κλασσικό metal. H μουσική –ακόμα και στις doom-y στιγμές της- είναι ενεργητική, το συγκρότημα δεμένο (διάολε, υπάρχουν από το 1992!) και το κοινό ανταποκρίθηκε με το δέον πάθος.

Τελικά, λίγο πριν τις 11 επί σκηνής βγήκαν οι (επίσης) Σουηδοί Tiamat, που ήταν και το μεγαλύτερο όνομα του φεστιβάλ. Τα πέντε μέλη της μπάντας εμφανίστηκαν με κάτι-σαν-corpse-paint (σήμα κατατεθέν του black metal), ωστόσο, καλό είναι να μην αφήνουμε τις πρώτες εντυπώσεις να μας παρασύρουν: οι Tiamat παραείναι «επεκτατικοί» στη μουσική τους για να κατηγοριοποιηθούν εύκολα, αφού οι συνθέσεις τους απλώνονται από το κλασσικό και το doom metal, μέχρι το goth metal και το συμφωνικό black metal, όλα, όμως, περασμένα μέσα από τη σαρδόνια αισθητική και προσέγγιση του «εγκέφαλου» της μπάντας, τραγουδιστή και κιθαρίστα και ιδιόρρυθμου frontman, Johan Edlund.

Με εμφάνιση καουμπόη-από-την-κόλαση και διαρκή διάθεση για «πειράγματα» προς το κοινό (μέχρι και στα ελληνικά ποδοσφαιρικά πράγματα αναφέρθηκε…), ο Edlund και η μπάντα του επιδόθηκαν σε ένα εντυπωσιακό και εντυπωσιακής ακρίβειας και ποιότητας live που (από)κάλυψε σχεδόν όλες τις πτυχές της μουσικής των Tiamat, από τις πιο προσβάσιμες μέχρι τις πλέον ερμητικές. Συνολικά, θα λέγαμε ότι οι Tiamat τίμησαν και με το παραπάνω το ρόλο των headliners σε ένα φεστιβάλ που ήταν γεμάτο ποιότητα.

Υ.Γ.: Θα ήταν άδικο να μη γίνει και μια αναφορά στον ήχο του φεστιβάλ, ο οποίος, παρά τις διάφορες προσεγγίσεις των συμμετεχόντων συγκροτημάτων, παρέμεινε εξαιρετικός σε όλο το διήμερο και προφανώς προσέθεσε κι άλλο value σε μια άψογη διοργάνωση.