Είδαμε τους Arcade Fire στο Μιλάνο

Μια εξαιρετική συναυλία με μια απίστευτη ανταπόκριση και συμμετοχή από τον κόσμο που διασκέδασε με την ψυχή του.

Του Τάσου Παπαϊωάννου

Τι θα γίνει τελικά με τους Arcade Fire; Ήρθε ίσως η σειρά τους για να καταρρεύσει η αφοσίωση του κόσμου σε ένα από τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα της τελευταίας εικοσαετίας; Θα δείξει… «Every time you close your eyes, lies lies» μας τραγουδούσαν στο πρώτο τους άλμπουμ και σίγουρα οι στίχοι αυτοί έρχονται ξανά στη σκέψη μας σε μία χρονική στιγμή που η σχέση των fans με το γκρουπ δεν βρίσκεται στο καλύτερο σημείο.

Λίγους μήνες πριν και αμέσως μετά την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ «We», με μεγάλη λύπη είχαμε πληροφορηθεί για την αποχώρηση του Will Butler, ιδρυτικού μέλους της μπάντας και αδερφού του frontman, Win. Μία αποχώρηση που έσκασε σαν μετεωρίτης για τους φίλους της κολεκτίβας από τον Καναδά που γνωρίζουν πολύ καλά πως εκτός από την προσφορά του και στο συνθετικό κομμάτι, η παρουσία του Will στη σκηνή ήταν καταλυτική σε κάθε live.

Οι εξελίξεις όμως ήταν ακόμα πιο σοβαρές και απρόσμενες στη συνέχεια, καθώς, παράλληλα με την έναρξη της περιοδείας του γκρουπ στα τέλη του Αυγούστου, το Pitchfork δημοσίευσε καταγγελίες για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά του τραγουδιστή του γκρουπ Win Butler απέναντι σε 4 νεαρές γυναίκες, την περίοδο 2015-2020.

Με τα σύννεφα να έχουν σκεπάσει τον ουρανό του συγκροτήματος και με την περιοδεία να συνεχίζεται κανονικά (χωρίς όμως την παρουσία της Feist που εμφανιζόταν ως support και αποχώρησε μετά τη δημοσίευση των καταγγελιών), οι fans του γκρουπ -αν και μουδιασμένοι- συνέχισαν να συρρέουν στους χώρους της ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Σε έναν από αυτούς, στο Mediolanum Forum, βρεθήκαμε κι εμείς, μαζί με αρκετούς ακόμα Έλληνες αλλά και φίλους του συγκροτήματος που είχαν ταξιδέψει στο Μιλάνο από πολλές άλλες χώρες.

Μετά την αποχώρηση της Feist, το «ζέσταμα» του κόσμου έχει αναλάβει o DJ Cosmo Gonik που από τα decks της Stage B έδινε τον ρυθμό με Caribbean ήχους καθώς όλοι μας περιμέναμε την άφιξη των Arcade Fire.

Όταν το ρολόι έδειξε 9 ακριβώς, το γκρουπ διέσχισε την αρένα, περνώντας ανάμεσα από τον κόσμο (κάτι που συνηθίζουν στις εμφανίσεις τους από την περιοδεία του “Εverything Now” και έπειτα) και πήρε τη θέση του στην πραγματικά εντυπωσιακή σκηνή που περικλειόταν από μια αψίδα πάνω στην οποία προβάλλονταν άλλοτε αστέρια, άλλοτε ο γαλαξίας και άλλοτε κεραυνοί και λάμψεις, που μαζί με τους έντονους προβολείς σχημάτιζαν εκρήξεις από χρώματα και εικόνες.

Η έναρξη της συναυλίας έγινε με το Αge Of Anxiety I και με τις πρώτες νότες του η ενέργεια του γκρουπ διαχύθηκε αμέσως στον χώρο. Αμέσως μετά, σειρά είχε το πρώτο anthem τους αλλά και το πρώτο rotation της μπάντας, με τον Jeremy Gara να αφήνει τα ντραμς και να αναλαμβάνει την κιθάρα, αλλά και τη Regine να αναλαμβάνει τα ντραμς στο εμβληματικό Neighborhood #1 (Tunnels). H προσπάθεια εξιλέωσης, λοιπόν, στα μάτια και τα αυτιά του κόσμου ξεκίνησε από νωρίς, με τη μουσική δίνη του Νeighborhood να ρουφάει το κοινό στο Forum που έδειχνε πια να είχε αποφασίσει πως για τα επόμενα λεπτά η μουσική των αγαπημένων Arcade Fire θα ήταν η πρωταγωνίστρια.

Κάπου εκεί, και με τον Win να ανεβάζει τον ρυθμό, ήταν που τον είδαμε να παραπατά και να πέφτει θεαματικά μπροστά στα έντρομα μάτια της συζύγου του που έσπευσε προς βοήθειά του, όπως βέβαια και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Εκείνος, σηκώθηκε κουτσαίνοντας, προσπάθησε να προσποιηθεί ότι δεν έγινε κάτι σοβαρό, ενώ παράλληλα ξαναβρέθηκε μπροστά στο μικρόφωνο για να μας πει πως «δυστυχώς, αυτό είμαστε, μια γαμημένη μάζα από σάρκα οστά και αίμα»... Δεν έχει και τόσο άδικο, ειδικά όταν νιώθαμε κι εμείς τόσο ευάλωτοι στο άκουσμα ενός από τους ροκ ύμνου της γενιάς μας...

Επόμενο τραγούδι το Half Light I και η συνέχεια ήταν καταιγιστική: ο Win έδειχνε ότι έχει ξεπεράσει το χτύπημα του και το κοινό θα έπαιρνε ξανά ανάσα μετά από 13 τραγούδια. Το Forum έχει πια μετατραπεί σε μια τεράστια disco rock arena και το πάρτι μόλις είχε ξεκινήσει.
Τι ακούσαμε σε αυτό το διάστημα; Put Your Money On Me, Afterlife, Reflector (το τελείωμα έγινε με snippet από το Fame του Bowie), Age Of Anxiety II (Rabbit Hole) από το τελευταίο τους άλμπουμ σε μια από τις πιο δυνατές στιγμές τις βραδιάς και στη συνέχεια το Lightning I & II- το πρώτο single από το WE- σε μια εκτέλεση που ξεδίπλωσε με τον καλύτερο τρόπο τη μουσική φαρέτρα των Arcade Fire αλλά και τη μοναδική δυναμική τους πάνω στη σκηνή.

Ακολούθησε το Generation Α για να ξαναγυρίσουμε στο Funeral και να δημιουργηθεί εκ νέου κατάσταση παροξυσμού στο κοινό με το Rebellion (Lies) και με τον Win να επαναλαμβάνει φωνάζοντας στο φινάλε, ίσως με διάθεση αυτοκριτικής, «Shame, shame, shame» αλλά και με το «νέο» μέλος της μπάντας, τον Paul Beaubrun να μας δηλώνει με την καταιγιστική εμφάνιση του ότι είναι κάτι παραπάνω από πολυοργανιστας του γκρουπ, αναλαμβάνοντας τη θεατρική περσόνα του Will Butler στο συγκεκριμένο κομμάτι, χτυπώντας οργισμένος τα τύμπανα, τα όργανα της samba και τις σφυρίχτρες που κρέμονταν από το λαιμό του και στο τέλος να ανεμίζει τη σημαία της Αϊτής, πατρίδας του ίδιου και της Regine.

Αμέσως μετά ήταν η σειρά των Ready To Start, Suburbs και Unconditional (Lookout Kid) όσο η σκηνή είχε εν τω μεταξύ γεμίσει με πολύχρωμα λέιζερ και πλαστικές φουσκωτές μαριονέτες σε μια πραγματικά πανηγυρική στιγμή έξαψης, χαράς και αυθορμητισμού τόσο από τη πλευρά του γκρουπ όσο και από την πλευρά του κοινού.
Κάπου εκεί, ήταν που πια βεβαιωθήκαμε ότι η μουσική ακεραιότητα στη σχέση του κοινού με το γκρουπ παραμένει στενά δεμένη και η βραδιά θα συνέχιζε και θα έκλεινε όπως ξέραμε όλοι όσα χρόνια τους ακολουθούμε πιστά.

Τη σκυτάλη αμέσως μετά την ανέλαβε ξανά η Regine, όπου λες και μια αόρατη Debbie Harry να της ψιθύρισε στο αυτί το Heart Of Glass, να την πήρε από το χέρι για να διασχίσουν μαζί την αρένα και την άφησε στη Σκηνή B για να μας χαρίσει μια φανταστική εκτέλεση το Sprawl ΙΙ (Mountains Beyond Mountains) με τον κόσμο σε αρένα και κερκίδες να χορεύει ασταμάτητα και να αποθεώνει τη Regine και τις χαρακτηριστικές χορευτικές της κινήσεις.
Ο χορός συνεχίστηκε με πιο φρενήρη ρυθμό όταν ολόκληρο το συγκρότημα, έχοντας κυριευτεί από το πνεύμα των Abba έπαιξε το Everything Now, σε μια ακόμα έκρηξη ενέργειας ανάμεσα στο κοινό και το γκρουπ. Αυτό ήταν και το κλείσιμο του πρώτου μέρους, λίγο πριν το γκρουπ διασχίσει ξανά την αρένα για να ανεβεί στο Stage B, πάρει τις ανάσες του παίζοντας τα Εnd Of Empire of I-ΙII και End Of Empire IV (Sagittarius A) και μας αποχαιρετήσει οριστικά με -ποιο άλλο φυσικά;- το Wake Up σε μια ακόμα οργιαστική εκτέλεση, με τον Richard Reed Perry να χτυπάει μανιασμένα το τύμπανο του και τον Win ανεβασμένο πάνω στο πιάνο να κατευθύνει τη χορωδία της αρένας και των κερκίδων.

Τι είχαμε λοιπόν σε αυτό το σετ των 2 ωρών; Μια εξαιρετική συναυλία με μια απίστευτη ανταπόκριση και συμμετοχή από τον κόσμο που διασκέδασε με την ψυχή του. Έχοντας δει όλες τις περιοδείες των Arcade από το Neon Bible και μετά, μπορώ με σιγουριά να πω πως είναι μια από τις καλύτερες συναυλίες τους που έχω παρακολουθήσει. Μπορεί συνθετικά να υπάρχει μία αναμφισβήτητη κούραση- είναι εμφανής στα τελευταία δυο άλμπουμ τους-, μπορεί οι ίδιοι έχουν μεγαλώσει και η απώλεια του Will να είναι μεγάλη, όμως και πάλι, τα καινούργια τραγούδια έχουν τον τρόπο να λειτουργούν εξαιρετικά στο live. Και αυτό γιατί μετά από 20 χρόνια δισκογραφίας, με 6 άλμπουμ στο ενεργητικό τους, οι Arcade Fire έχουν μια μουσική παλέτα που τους επιτρέπει να διαλέγουν κομμάτια που συναυλιακά θα τα απογειώσουν- και μαζί με αυτά κ τον κόσμο-, συνεχίζοντας την παράδοση που έχουν σαν γκρουπ να παρουσιάζουν αυτή τη συμπαγή εμφάνιση και υπενθυμίζοντας σε όλους για ποιο λόγο παραμένουν μετά από δυο δεκαετίες ένα από τα καλύτερα live συγκροτήματα στον κόσμο που αρνείται πεισματικά να αφήσει στην άκρη όλον αυτό το μαγνητισμό που εκπέμπουν.

Τι θα γίνει λοιπόν με τους Arcade Fire;

Ο Win, αφήνοντας τη σκηνή, μας είπε «θα επιστρέφουμε κάθε φορά που μας το επιτρέπετε». Και εμείς, μέχρι να καθίσει η σκόνη των τελευταίων μηνών, πήραμε, για την ώρα, το δρόμο της επιστροφής προς το μετρό του Mediolanum Forum, ενώ μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο που βρέθηκε εκεί, συνεχίζαμε να τραγουδάμε χορωδιακά το Wake Up. Και ξέρετε, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να συμβεί αυτό έξω από το χώρο μιας συναυλίας που μόλις έχει τελειώσει, πρέπει πραγματικά να σε έχει συνεπάρει αυτό που μόλις είδες και άκουσες (ομολογώ πως μόνο μία ακόμα φορά μου έχει συμβεί, το ποτάμι της επιστροφής να φτιάχνει μια τεράστια χορωδία- όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία και όχι της παρούσης).

Για να δούμε λοιπόν, Win, πότε και πως θα είναι η επόμενη φορά που θα συναντηθούμε;
“You don’t get to choose, some you win, some you lose..(when the lightning comes)…”