Είδαμε τους Iron Maiden στο ΟΑΚΑ: το «θηρίο» είναι ολοζώντανο

Περισσότεροι από 40 χιλιάδες θεατές στην, τελικά, πιο πολυπληθή συναυλία του καλοκαιριού.

Δημήτρης Σταματίου

Photos: Αλεξάνδρα Κατσαρού

 

Ήταν 1982 όταν ο εγκέφαλος του υπογράφοντος «εξερράγη» καθώς άκουσε -ξανά και ξανά μέχρι σημείο αποστήθησης- το φοβερό και τρομερό «The Number of the Beast», τον δίσκο που μετέτρεψε τους Iron Maiden από μια απλώς ανερχόμενη μπάντα σε πραγματικούς τιτάνες του (new wave of british) heavy metal.

 

Σαράντα χρόνια μετά, καθώς το ΟΑΚΑ ετοιμαζόταν να υποδεχθεί την νέα συναυλία του συγκροτήματος στην Ελλάδα (οι Iron Maiden πρέπει να είναι ένα από τα πιο δημοφιλή ονόματα της ξένης μουσικής στη χώρα), πολλά πράγματα έχουν αλλάξει: το heavy metal «σαλαμοποιήθηκε» ακόμα περισσότερο από την εποχή που οι Maiden αποτελούν την πιο «καυτή» property του είδους.

 

Τα μουσικά γούστα έχουν, επίσης, αλλάξει και κατευθυνθεί προς άλλες ατραπούς, πολύ πιο ακραίες από τον «καθαρό» ήχο που χαρακτηρίζει το συγκρότημα. Αλλά και οι ίδιοι οι Maiden έχουν μεγαλώσει (ο ντράμερ Nicko McBrain είναι 70 χρονών, ο μπασίστας και «ηγέτης» του συγκροτήματος, Steve Harris, 66, ο τραγουδιστής και frontman, Bruce Dickinson, 64 ετών...).

 

Θα μπορούσε η μπάντα να ανταποκριθεί στις προσδοκίες για μια συναυλία που θα συνέπαιρνε τις χιλιάδες κόσμου που πλημμύρισαν από νωρίς το ΟΑΚΑ;

 

Όπως λένε και οι Αμερικανοί, does the bear sh@t in the woods?

 

Από τις εννέα το βράδυ του Σαββάτου -με εισαγωγή το προηχογραφημένο «Doctor, doctor» των UFO, μάλλον μια μικρή υπόκλιση του συγκροτήματος στις ηχητικές ρίζες του, και πρώτο κομμάτι το υποβλητικό «Senjutsu», από τον ομώνυμο τελευταίο δίσκο τους του 2021-, οι Iron Maiden απέδειξαν γιατί δικαίως παραμένουν ένα από τα κορυφαία -αν όχι το κορυφαίο- heavy metal συγκροτήματα στον πλανήτη.

 

Για να το πούμε απλά: για σχεδόν δύο ώρες είδαμε επί σκηνής έξι επαγγελματίες μουσικούς που έχουν στήσει ένα εξαιρετικά περίπλοκο και εντυπωσιακό show -με εναλλαγές σκηνικών, ανάλογα με τα τραγούδια, φωτιές, βίντεο και επιβλητικούς φωτισμούς-, το οποίο όμως ποτέ δεν μπήκε πάνω από τη μουσική, η οποία ξεσήκωσε και σε ορισμένες περιπτώσεις (ειδικά στα παλιότερα χιτς) προκάλεσε πραγματικό χαμό στο κοινό.

 

Ταυτόχρονα, όμως, είδαμε και έξι ανθρώπους, οι οποίοι εμφανέστατα αγαπούν τρελά αυτό που κάνουν και τα δίνουν όλα επί σκηνής, με προεξάρχοντα τον Dickinson, ο οποίος δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να τρέχει πάνω-κάτω, να παρακινεί τον κόσμο να τραγουδήσει μαζί με τη μπάντα ή να «υποδύεται» τους ήρωες του κάθε κομματιού (φορώντας από στολή Άγγλου στρατιώτη στον πόλεμο της Κριμαίας για το ιστορικό «The Trooper», ως ημίψηλο και μάσκα στο «Fear of the dark») και η φωνή του να πιάνει ακόμα και σήμερα τις «ψηλές» νότες που του είχαν δώσει κάποτε το παρατσούκλι «Air-raid Siren».

 

Αν κάποιος θέλει να γκρινιάξει, ασφαλώς θα βρει λόγους: από το setlist έλειπαν πολλά αγαπημένα κομμάτια του παρελθόντος, μεταξύ αυτών και το «Alexander the Great» (αυτά συμβαίνουν όταν από το 1980 ως σήμερα έχεις κυκλοφορήσει 17 στούντιο δίσκους...). Ο Dickinson «μανούριασε» από τα πολλά καπνογόνα που άναψαν στο «The number of the beast» και αποχώρησε για λίγο από τη σκηνή, αν και σύντομα επέστρεψε και όλα συνεχίστηκαν κανονικά. Οι δύο εμφανίσεις του Eddie the 'ead, της, εχμ, χαριτωμένης μασκότ του συγκροτήματος, μας φάνηκαν παρεμπιπτούσες. Για τα κομμάτια που μας έλειψαν από το setlist σας είπαμε;...

 

Ωστόσο, εν τέλει, παρότι οι Iron Maiden βρίσκονται σε μια φάση της καριέρας τους που κυριολεκτικά δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα, το συγκρότημα μας έδωσε μια συναυλία που τα είχε όλα: ένταση, πάθος, μουσικάρες, θέαμα και κυρίως μια εμφανέστατη αγάπη του συγκροτήματος για αυτό που κάνει. Μάλιστα, ακούγοντας το τραγούδι «Iron Maiden» από το μακρινό 1980, εύκολα κάποιος συνειδητοποιεί πόσο μπροστά από την εποχή της ήταν η μπάντα, καθώς το κομμάτι θα μπορούσε να είχε γραφτεί χθες: τόσο «φρέσκο» ακόυγεται, 42 χρόνια μετά την κυκλοφορία του.

 

Συνοψίζοντας, ας περιοριστούμε σε τρεις λέξεις: Up The Irons!