Ο,τι και να λένε για τους Scorpions, το γκρουπ προσφέρει χαρά και διασκέδαση

Είδαμε μία από τις πιο πολυσυζητημένες συναυλίες του φετινού καλοκαιριού, Scorpions και Αlice Cooper στο ΟΑΚΑ.

 

Του Γιάννη Παπαευθυμίου

Mπορεί οι πρώτοι να δίνουν κάθε φορά την «τελευταία τους» συναυλία, αλλά δύσκολα μπορεί να ισχυρισθεί κάποιος ότι δεν δίνουν το 100% των δυνατοτήτων τους.
Με το που ανακοινώθηκε πριν από μήνες η συμμετοχή του τεράστιου Αlice Cooper στο billing, πολλοί από εμάς αποκτήσαμε ένα μεγαλύτερο κίνητρο για να παρακολουθήσουμε το live. Mπορεί οι Σκορπιοί να έχουν έρθει αρκετές φορές στην χώρα μας, ο Αlice Cooper όμως ήρθε για τρίτη μόλις φορά στη μακρόχρονη καριέρα του.

Στις 7:30 ακριβώς και με αρκετό κόσμο να βρίσκεται στην αρένα και στις κερκίδες, ο Cooper ξεκίνησε ένα show αντάξιο της φήμης του. Με μια εξαιρετική μπάντα δίπλα του αλλά και με την προσθήκη της μαγευτικής κιθαρίστριας Νita Strauss, έπαιξε πρώτο το Feed my Frankenstein και τέλειωσε, όπως αναμενόταν, με το Schools out (με ολίγη από Another brick in the wall).

Στο ενδιάμεσο ακούστηκαν τεράστια άσματα από τα 70’ς (Billion Dollar babies, No More Mr. Nice guy, Under my wheels, Go to hell, I love the dead, Dead babies, Steven, I’m eighteen) αλλά και τα πιο δημοφιλή Bed of nails, House on fire, Hey Stoopid, Poison.
Tο He’s back (the man behind the mask) και το Roses on White lace ήταν ευχάριστες προσθήκες από έναν Alice που συνδύασε εξαιρετική μουσική απόδοση και θεατρικό show. Το απολαύσαμε όλοι μας. Και νομίζω ότι πέρασε καλά και ο κόσμος που ήταν εκεί αλλά, τύχαινε, να μην γνωρίζει και πολλά για τον καλλιτέχνη.
Η μόνη μου παρατήρηση έχει να κάνει με τον ήχο στην εμφάνιση του Αlice Cooper, που θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο καθαρός. 

Μετά από ένα διάλειμμά περί των 45 λεπτών, ανεβαίνουν στην σκηνή οι headliners της βραδιάς. Ήχος κρυστάλλινος, όπως αρμόζει στο στάδιο αλλά και σε ένα τέτοιο event, και τον κόσμο να έχει αρχίζει να πυκνώνει. Με το ολοκαίνουργιο Gas in the tank θα ορμήσουν στην σκηνή και θα παραμείνουν σε αυτήν για μιάμιση ώρα. Εχουν και νέο δίσκο στις αποσκευές τους (Rock Believer) οπότε δεν μπορούσαν παρά να μας παίξουν κάποια από τα κομμάτια του. To Peacemaker, το oμώνυμο αλλά και το Seventh Sun λειτούργησαν ωραία στο γενικότερο setlist. Η μπάντα, με την προσθήκη του εξαιρετικού Mikkey Dee στα τύμπανα ήταν σε άριστη φόρμα και άρχισε τις ανασκαφές στο παρελθόν από νωρίς. Δεύτερο κομμάτι το Μake it real για να ακολουθήσουν τα Ζοο και Coast to Coast. Καταλαβαίνει κανείς το μεγαλείο της πρώτης περιόδου του σχήματος ακούγοντας ζωντανά τα δημοφιλή Bad boys running wild και Tease me please me.

Οι πλαϊνές, όσο και η κεντρική τεράστια οθόνη με τα graphics, βοηθούσαν να απολαύσεις περισσότερο το show. Ο Klaus Meine σταθερά ικανοποιητικός στον ρόλο του. Ο Rudolf Schenker στα 73 του αλώνιζε (!) τη σκηνή σαν παιδαρέλι. Ο Matthias Jabs παραμένει η ήρεμη δύναμη της μπάντας. Ο Μikkey Dee βρίσκεται πάντοτε σε εξωφρενική απόδοση.

Η ηχητική ανάπαυλα με τα Send me an angel και Wind of change (με αλλαγμένους στίχους για την Ουκρανία) ήταν η ευχάριστη νότα της βραδιάς χωρίς να κάνουν «κοιλιά» στο πρόγραμμα. Βlackout και Βig city nights θα ρίξουν την αυλαία - έτσι ήταν το heavy metal στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Still loving you και Rock you like a hurricane για το encore με τους 30 χιλιάδες θεατές να τραγουδούν μαζί με το συγκρότημα.

Ήταν μια πολύ καλή εμφάνιση από τους Scorpions. Eπαγγελματίες φυσικά αλλά και με αγάπη για τη χώρα μας. Ο κόσμος όλων των ηλικιών (με πάρα πολλά μικρά παιδιά) έδειξε να απολαμβάνει την συναυλία. Μπορεί ο καθένας να λέει το κοντό του και το μακρύ του για τους Scorpions (χωρίς βάσιμα επιχειρήματα αν με ρωτάτε), αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι κάθε εμφάνισή τους προσφέρει διασκέδαση και χαρά. Και μάλιστα, σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε.

Ραντεβού την επόμενη φορά που θα μας ξαναέρθουν.