Τελικά δεν είχε φάση το σκοτάδι με τους Autechre στο Ηρώδειο

Βαρέθηκα θανάσιμα.

 

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Το project είχε ως εξής χθες βράδυ: οι Autechre, ένα πραγματικά πρωτοποριακό ηλεκτρονικό ντουέτο θα έδιναν μία συναυλία μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Χωρίς κανένα φως, ούτε στη σκηνή ούτε στις κερκίδες. Ετσι ώστε να ακούμε μόνο, χωρίς να βλέπουμε.

Γι αυτό και η συναυλία ξεκίνησε στις 10 παρά τέταρτο, λίγο πιο αργά από το συνηθισμένο, ώστε να έχει πέσει το σκοτάδι. Βέβαια σκοτάδι δεν υπήρχε. Κάτι τα φώτα της Ακρόπολης, κάτι το φεγγάρι, κάτι η όχι και τόσο βαριά νύχτα, μια χαρά βλέπαμε όλοι. Μυσταγωγία δηλαδή δεν υπήρξε. Απλώς, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε κι εσείς από τη σκοτεινή φωτογραφία, δεν βλέπαμε τη σκηνή. Οι δύο Autechre, ο Sean Booth και ο Rob Brown, σκυφτοί μπροστά στους υπολογιστές τους και τίποτε άλλο.

Ηλεκτρονικές αλχημείες, πειραματική electronica στον πιο ακατάλληλο χώρο. Χωρίς να μπορείς να κινηθείς και χωρίς να ακούς και δυνατά. Αλλο να ήσουν σε ένα club, θα λειτουργούσε διαφορετικά η φάση. Δεν είναι τυχαίο που μισή ώρα μετά οι περισσότεροι, ειδικά στα ορεινά, έπαιζαν με τα κινητά τους.

Εφυγα πριν από το τέλος. Κάθισα καταρχάς έξω στο μπαλκόνι του Ηρωδείου. Ήταν κι άλλος κόσμος εκεί. Μετά κατέβηκα και κάτω, έξω από το θέατρο. Κι εκεί υπήρχε κόσμος. Και άκουγες μία χαρά. Χωρίς διαφορά από εκείνους που ήταν μέσα. Αλλωστε δεν θα είχες να δεις και κάτι...

Είχε κάνει κάτι αντίστοιχο ο Αλκίνοος πριν από κάποιες εβδομάδες παίζοντας όμως σε κλειστό χώρο, στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Είχε δώσει μία συναυλία που οργάνωσε μία ομάδα που βοηθά τυφλούς συνανθρώπους μας. Αλλά εκεί υπήρχε πραγματικό σκοτάδι, κατράμι. Σκεφτείτε ότι οι θεατές μπαίνοντας έπαιρναν κι έναν φακό μήπως συμβεί κάτι στραβό. Εκείνο ήταν εμπειρία όπως λένε, το χθεσινό όχι και τόσο για να είμαι ειλικρινής.