Πέρασαν καλά οι Iggy Pop και Liam Gallagher (κι εμείς μαζί τους)

Η 8η μέρα του Release Athens μπορούμε να πούμε πως ήταν αγγλική υπόθεση. Μέχρι ενός καθοριστικού σημείου βέβαια...

 

Των Τάσου Παπαϊωάννου, Δημήτρη Κανελλόπουλου

Το line up απαρτιζόταν από τρία αγγλικά συγκροτήματα και το ξεκίνημα έγινε με τους The K’s, με καταγωγή από το Earlstown, κάπου ανάμεσα στο Λίβερπουλ και το Μάντσεστερ. Στη συνέχεια είχαμε στη σκηνή τους Sleaford Mods από το Nottingham και την τριάδα συμπλήρωνε ο Liam Gallagher από το Manchester. Μιλώντας με ποδοσφαιρικούς όρους, θύμισε κάτι από τον περσινό τελικό του Euro ανάμεσα στην Αγγλία και την Ιταλία. Όπως έκλεψε η Ιταλία το ευρωπαϊκό κύπελλο μέσα στο σπίτι τους, έτσι και χθες, ένας Αμερικάνος γερόλυκος από το Ντιτρόιτ. σήκωσε πανηγυρικά το άτυπο κύπελλο της βραδιάς. Ο Iggy Pop φυσικά.

Η αρχή έγινε με τους The K’s. Ο ήλιος ακόμα ψηλά, αλλά η μπάρα μπροστά στη σκηνή ήδη είχε γεμίσει από Άγγλους διψασμένους για μπίρα και Liam Gallagher. Η τετραμελής μπάντα που αθροιστικά ίσως δεν ξεπερνάει ηλικιακά τον Iggy, ήταν ιδιαίτερα κεφάτη κάτω από τον καυτό ήλιο της Αθήνας, έπαιξαν για σχεδόν 45 λεπτά τα singles τους -μιας και δεν έχουν ακόμα ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά- και στη συνέχεια έγιναν ένα με το κοινό του Release για να δουν τους επόμενους.

Οκτώ παρά τέταρτο και στη σκηνή είχαμε το δίδυμο των Sleaford Mods. Χωρίς κανένα φυσικό όργανο, ο Andrew Fearn μπροστά σε ένα υπολογιστή, με τον οποίο δεν ασχολήθηκε ποτέ, ο Jason Williamson στα φωνητικά-απαγγελία, άπλωσαν τους electronic-minimalist punk-hop ήχους τους και τους στίχους τους που αφορούν την εργατική τάξη της Αγγλίας, έπαιξαν τη μεγάλη επιτυχία τους Mork n Mindy από τον πιο γνωστό δίσκο «Spare Ribs» του 2021. Η μπάντα έχει πλούσια δισκογραφία και είναι ενεργή από το 2007. Ο κόσμος πλήθυνε, λικνίστηκε, αλλά ήταν φανερό πως όλοι περίμεναν με αγωνία τον Liam.

Εννιά και τέταρτο ακριβώς, υπό τους ήχους του Fuckin In The Bushes των Oasis, o Liam και η μπάντα του -με τον Αndy Bell των Ride στην κιθάρα- είχαν πάρει τις θέσεις τους πάνω στη σκηνή για την έναρξη του σετ τους.
Και τι έναρξη, 3-in-a-row με τραγούδια των Oasis: Hello, Rock’n’Roll Star, Morning Glory. Αναμενόμενος χαμός και καπνογόνα, μπλούζες της Μάντσεστερ Σίτυ, μπλούζες των Oasis και της Εθνικής Αγγλίας στον αέρα, πανό, παραγγελίες γραμμένες σε χαρτόνια, στριμωξίδι, ιδρώτας και χορός από τους ένθερμους φαν.

Με τον αέρα και την αυτοπεποίθηση του σταρ, με το ιδιαίτερο και σαρκαστικό χιούμορ του, πότε με τις maracas του, πότε με το ντέφι του και πάντα με τη γνωστή στάση του κάτω από το μικρόφωνο, έδωσε ενέργεια στο ήδη πολυπληθές κοινό. Μας τόνισε πως έχουμε καιρό να τα πούμε (κάποιοι ίσως να θυμηθήκατε το φιάσκο των Oasis στο Rockwave το μακρινό 2000, σε μια συναυλία που δεν τελείωσε ποτέ, όπου ο Liam ήταν ο μοναδικός παρόντας από τους Oasis μιας και είχε προλάβει να τσακωθεί με τον αδερφό του Noel), απάντησε σε ένα ένθερμο φαν που του φώναξε ότι είναι μύθος ότι φυσικά και είναι μύθος, και πέρασε στη «δεύτερη φάση» της συναυλίας του.

Η συνέχεια περιλάμβανε τραγούδια από τους προσωπικούς του δίσκους και από το δίσκο με τους Beady Eye καθώς και δύο ακόμα τραγούδια των Oasis. Όπως ήταν φυσικό, έκανε την αναμενόμενη «κοιλιά» μιας και είναι αδύνατο τα νέα του τραγούδια να υπερκαλύψουν τα παλιά αλλά έσωσε την παρτίδα τελειώνοντας με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο παίζοντας άλλα τρία τραγούδια των Oasis στη σειρά. Cigarettes And Alcohol, Wonderwall, με το κοινό να αναλαμβάνει τα φωνητικά και έναν Liam ιδιαίτερα ευχαριστημένο και, για κλείσιμο, το Champagne Supernova σε μια οργιαστική εκτέλεση που δεν άφησε κανένα ασυγκίνητο.

Ήταν η δεύτερη φορά μέσα σε μια εβδομάδα που κάναμε ταξίδι στο χωροχρόνο της μουσικής, την Πέμπτη με τους Pet Shop Boys στη δεκαετία του 80 και χθες με τον Liam στη δεκαετία του 90. Θυμηθήκαμε τους απίστευτους καβγάδες, το διαχωρισμό των οπαδών των Oasis και των Blur, τους υπέροχους δίσκους που έβγαζαν, την Brit Pop στα καλύτερα της. Και τι έμεινε από όλα αυτά, σχεδόν 30 χρόνια μετά; Σίγουρα κάποια σπουδαία τραγούδια, σίγουρα μια αξιοπρεπέστατη συναυλία, οπαδοί, τουρίστες, μπαμπάδες και μαμάδες μαζί με τα παιδιά τους, με μπλούζες των Oasis βγαλμένες από τη ναφθαλίνη, όπως και οι αναμνήσεις μας…

Η συνέχεια όμως ανήκε σε άλλον, έναν κύριο από το Detroit, που έχει καταργήσει το χωροχρόνο, τα στεγανά και τα καλούπια της μουσικής. Στις 11 και τέταρτο ακριβώς βγήκε στη σκηνή ο ταλαιπωρημένος αλλά ανθεκτικός Iggy Pop. Ζώσα ιστορία της μουσικής, ένας πραγματικός θρύλος που κερδίζει το σεβασμό μας και την προσοχή μας με την παρουσία του και μόνο. Άλλωστε, πόσες φορές θα έχουμε ακόμα την ευκαιρία να τον δούμε ζωντανά; Και, αντίθετα με όσα συνηθίζει στις άλλες συναυλίες της περιοδείας του, χθες βγήκε με αλλαγμένο σετ. Τα έφερε όλα ανάποδα και ξεκίνησε με τις μεγάλες επιτυχίες του πρώτα, I Wanna Be Your Dog, Lust for Life και The Passenger, οπότε και καταλάβαινε τι έγινε. Μεγάλες στιγμές. Η φωνή του δεν έβγαινε, ακουγόταν βραχνιασμένη, αλλά και τι έγινε; Ήταν ο σπουδαίος Iggy ο οποίος πλησιάζει τα 80. Κι έπαιζε για μιάμιση ώρα οργώνοντας τη σκηνή.

Δεν νομίζουμε πως θα υπάρχει άνθρωπος από τις 8-10 χιλιάδες θεατές που ήταν εκεί που δεν θα (τον) προσκύνησε χθες. Και που δεν θα ευχαριστήθηκε τη βραδιά, συνολικά.