Pet Shop Boys , τελικά ήταν αμαρτία…

Είδαμε: Thievery Corporation και Pet Shop Boys στο Release Athens

 

Γράφει ο Δημήτρης Σταματίου

Φωτογραφίες: Τάσσος Παπαϊωάννου

 

Μπροστά σε τεράστιο κοινό – τον περισσότερο κόσμο που έχει μαζέψει ως τώρα το φετινό Release Festival, 15 χιλιάδες -  οι «γερουσιαστές» της βρετανικής ηλεκτρονικής pop κατάφεραν να συνεπάρουν το κοινό που έσπευσε από νωρίς στην Πλατεία Νερού για μια βραδιά ευχάριστης χορευτικής μουσικής.

 Το σύνθημα της έναρξης έδωσαν με τις διαδοχικές εμφανίσεις τους ο δικός μας Κωνσταντίνος Βήτα και οι Thievery Corporation. Ειδικά οι δεύτεροι φρόντισαν χάρη στις ευφυείς εξερευνήσεις που κάνουν στον χώρο της dance μουσικής – την οποία μπολιάζουν με ισχυρές δόσεις reggae, dub και exotica – να παρουσιάσουν ένα setlist που άρεσε στο ελληνικό κοινό και άρεσε πολύ.

 Όπως συνήθως συμβαίνει όταν σχήματα της electronica παίζουν ζωντανά με φυσικά όργανα, ο ήχος των Αμερικανών ήταν πιο ζωηρός, πιο in-your-face και πιο δυναμικός απ’ ό,τι στους δίσκους, κάνοντας τον κόσμο να χορεύει, ενώ και οι ίδιοι φάνηκαν να το καταδιασκεδάζουν επί σκηνής. Μια χαρά, και μια πολύ καλή «εισαγωγή» για αυτό που θα ακολουθούσε.

 Κι αυτό που ακολούθησε ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Παρότι υπάρχουν ως σχήμα από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, οι Pet Shop Boys έχουν κατορθώσει (κάνοντας μικρές αναβαθμίσεις στον ήχο τους) να παραμείνουν relevant ως σήμερα, όπως το ντουέτο – ενισχυμένο με μια κιμπορντίστρια και έναν περκασιονίστα – απέδειξε με μεγάλη άνεση στην Πλατεία Νερού.

 Από τα πρώιμα, πιο minimal κομμάτια τους («Opportunities (Let's Make Lots of Money)», «Rent», «Suburbia» με το οποίο άρχισε η συναυλία), μέχρι τις μετέπειτα πιο πλούσιες ενορχηστρώσεις και αναφορές σε πιο καινούργια dance ρεύματα), ο Neil Tennant και ο Chris Lowe έδειξαν ότι η ιδιοφυία τους έγκειται στο ότι μπορούν να γράφουν μελωδίες που αρέσουν, τις οποίες και ντύνουν με μια ελαφρώς σαρδόνια διάθεση στους στίχους, κάνοντας τα κομμάτια ανθεκτικά στο χρόνο και στα trends.

 Προσθέστε στα παραπάνω το showmanship του Tennant, ο οποίος «τσίγκλαγε» διαρκώς το κοινό να τραγουδήσει, το εντυπωσιακό light show, τις αλλαγές εμφανίσεων του συγκροτήματος (από… κερασφόρες μάσκες μέχρι φαρδιά λαμέ παλτό) και τον εξαιρετικό ήχο, και η επιτυχία της συναυλίας ήταν εγγυημένη. Το έβλεπες, άλλωστε, στα γελαστά πρόσωπα του κόσμου.

Για το τέλος οι Pet Shop Boys κράτησαν τα highlights: «Go West», «It’s a sin», «West End Girls» (το πρώτο σινγκλάκι του συγκροτήματος) και «Being Boring», με το τέλος της συναυλίας να αφήνει τον κόσμο απολύτως ικανοποιημένο, καθώς δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου filler. Ηταν αμαρτία, αλλά όχι πολύ…