Μας άρεσαν οι London Grammar (αλλά δεν τους χορτάσαμε)

Χθες βράδυ στο Release Festival

 

Των Δημήτρη Κανελλόπουλου και Τάσου Παπαϊωάννου

 

Τρία χρόνια μετά, στον ίδιο χώρο, την ίδια ώρα, με σχεδόν ίδια playlist, αλλά με την πρώτη τους τραγουδίστρια, την Geike Arnaet, οι Hooverphonic ανέλαβαν την άχαρη -λόγω ώρας- προθέρμανση του κοινού σε μια περίεργη μέρα όσον αφορά το ποιος έπρεπε να είναι headliner. Οι Hooverphonic λόγω ιστορίας; Η LP λόγω διάρκειας ή οι London Grammar λόγω δημοφιλίας;

Σαν να ήθελαν όλοι και παράλληλα δε μπορούσε κανείς. Γιατί ούτε με μια επιτυχία μπορείς να παίζεις δεύτερο όνομα σε φεστιβάλ, ούτε να είσαι headliner με διάρκεια set μια ώρα και δέκα λεπτά.

 

Γι αυτό και στο τέλος της βραδιάς, όλοι είχαν περάσει καλά, αλλά κανένας δεν είχε ξετρελαθεί, καθένας για τους δικούς του λόγους.

 

Το βελγικό γκρουπ των Hooverphonic τίμησε όλη την δισκογραφία του, έπαιξε σχεδόν όλες τις μεγάλες επιτυχίες του, ο ηγέτης της μπάντας Alex Callier ήταν ζεστός και επικοινωνιακός απέναντι στο κοινό, μας ενημέρωσε για τη διάρκεια του set τους, (75 λεπτά όσο και οι London Grammar σχεδόν), μας γκρίνιαξε ευγενικά ότι τα τραγούδια τους είναι καλύτερα όταν δεν έχει πολύ φως. Η παρουσία και η φωνή της Arnaet έδωσε το κάτι παραπάνω και αυτό που όλοι είχαμε διαπιστώσει πως έλειπε από το γκρουπ το 2019. Εμάς τους πιο παλιούς μας γύρισε στη δεκαετία του 90, τότε που οι Hooverphonic μεσουρανούσαν και συναυλιακά και ραδιοφωνικά. Αλλά πλέον έχουμε 2022 και το ελληνικό ραδιόφωνο και κοινό έχει -δικαίως- άλλους ήρωες και επιλογές και οι πρωταγωνιστές της βραδιάς ήταν άλλοι.

Ακολούθησε η LP στις 9, αγαπητή στην Ελλάδα και με το δικό της κοινό όπως φάνηκε. Αλλά είναι τόσο αδιάφορη πλέον. Και τόσο στάσιμη. Μην καταλήξει να είναι one hit wonder στο τέλος.

Οι London Grammar βγήκαν στις 11 ακριβώς και έπαιξαν για λίγο παραπάνω από μία ώρα, όπως σας είπαμε. Είναι εντυπωσιακό αλλά είχαν να κάνουν συναυλία πολύ καιρό. Και μέσα στο καλοκαίρι θα είναι το support των Coldplay με ίσως μία-δύο δικές τους εμφανίσεις. Περίεργο, θα λέγαμε. Χθες πάντως ήταν εξαιρετικοί. Πολύ ατμοσφαρικοί. Και ο ήχος τους γεμάτος, καλύτερος από τις ηχογραφήσεις τους, πιο μεστός. Η Hanna Reid έχει κάτι ξεχωριστό, οφείλουμε να ομολογήσουμε. Και ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι, εν γένει, το Wasting My Young Years. Οπως διαπιστώνετε και από τις φωτογραφίες είναι και πολύ καλό light show. Ήταν μία εμφάνιση υψηλής αισθητικής. 

Πρέπει να είχε περισσότερους από 5-6 χιλιάδες θεατές χθες στην πλατεία Νερού. Το Release Athens, αλλά και οι συναυλίες συνολικά, πηγαίνουν σφαίρα αυτό το καλοκαίρι. Αισιόδοξο.