Είδαμε: Meden Agan, Rhapsody of Fire, Rotting Christ και Manowar στο Release Athens

Warriors of Metal

Του Δημήτρη Σταματίου

Photos: Τάσος Παπαϊωάννου

Πριν γραφτεί οιαδήποτε λέξη για την συναυλία στην Πλατεία Νερού, ίσως θα άξιζε να αναρωτηθούμε τι σκέφτονταν τα πιτσιρίκια και οι –πολλοί- γονείς τους που τα συνόδευαν στα Mad VMAs για το πλήθος με τα μούσια, τα μαλλιά, τα τατουάζ και τα μπλουζάκια με τις «τρομακτικές» στάμπες που κατευθυνόταν δίπλα τους. It’s a thought, που λένε και οι Αμερικανοί.

Εν πάση περιπτώσει, το βράδυ της Τετάρτης στο πλαίσιο του Release Athens γιόρταζε το heavy metal, το «αληθινό», σύμφωνα με τους «ευαγγελιστές» του από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, τους Αμερικανούς Manowar, οι οποίοι, μαζί με τους δικούς μας Meden Agan, τους Ιταλούς Rhapsody of Fire και τους επίσης δικούς μας Rotting Christ μας υπόσχονταν μια πολύ «βαριά» βραδιά.

Θα μπορούσε, πάντως, κάποιος να πει ότι οι Meden Agan και οι Rhapsody of Fire, οι οποίοι έπαιξαν με ήλιο μπροστά σε ένα διαρκώς αυξανόμενο κοινό, ήταν τα hors d’ oeuvre και ότι το κυρίως πιάτο της βραδιάς άρχισε με την εμφάνιση επί σκηνής των Rotting Christ, οι οποίοι εδώ και πολλά χρόνια αποτελούν ένα institution στο χώρο του extreme metal, καθώς οι δίσκοι τους λαμβάνουν διθυραμβικά σχόλια σε διεθνή ΜΜΕ, έχουν κοινό –φανατικό- σε πολλές χώρες και δεν θα μας εξέπληττε αν μαθαίναμε ότι υπήρχε κόσμος στην Πλατεία Νερού που είχε πάει σχεδόν αποκλειστικά γι’ αυτούς.

Και, όχι άδικα, καθώς από τα πρώτα λεπτά της εμφάνισης του συγκροτήματος επί σκηνής, ο Σάκης Τόλης και η παρέα του παρέσυραν το κοινό σε πραγματικό ντελίριο με το εξαιρετικά δυνατό set list τους, αλλά και με το πάθος τους –είχαν σχεδόν τρία χρόνια να δώσουν συναυλία και βγήκαν αποφασισμένοί να τα δώσουν όλα μπροστά σε ένα κοινό που πραγματικά τους λάτρεψε.

Με ένα μείγμα από παλιά και πιο καινούργια τραγούδια, με τον Σάκη να παρακινεί διαρκώς τον κόσμο να «χτυπηθεί» (το έλεγε κάπως αλλιώς, αλλά το νόημα ήταν το ίδιο…), με τον ήχο να είναι πεντακάθαρος και κάθε χτύπημα στο floor tom ή κάθε pinch harmonic στις κιθάρες να «τρυπάει αυτιά» και με μια definitive εκτέλεση του επικού «Non Serviam» να κλείνει ένα σετ σχεδόν 65 λεπτών, οι Rotting Christ απέδειξαν για πολλοστή φορά γιατί είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα σχήματα που έχει βγάλει ποτέ η χώρα, αλλά και έθεσαν τον πήχη πολύ ψηλά για τους headliners, τους ιστορικούς Manowar.

Full disclosure: οι Manowar, μαζί με τους Iron Maiden, τους Motorhead και τους Black Sabbath ήταν –στις αρχές της δεκαετίας του ’80- τα «entry drugs» για τον κόσμο του heavy metal για τον υπογράφοντα. Ωστόσο, σύντομα η προσέγγισή μου προς το Αμερικανικό συγκρότημα άρχισε να γίνεται πιο, ας πούμε, μεταμοντέρνα: το κόλλημά τους με το «αληθινό metal», οι στίχοι τους που έμοιαζαν με αποσπάσματα από ταινία τύπου «Κόναν ο Βάρβαρος», η υπερβολική θεατρικότητά τους, άρχισαν να με κάνουν να απομακρύνομαι από το στιλ αυτό.

Ωστόσο, από τις πρώτες νότες του μπάσου του Joey De Maio και την πρώτη τσιρίδα του -70χρονου, παρακαλώ- Eric Adams όλα αυτά μπήκαν στην άκρη και οι Manowar κάλυψαν το... σύμπαν με το επικού μεγέθους και άκρως θορυβώδες power metal τους. Μάλιστα, όταν το συγκρότημα έπαιξε δίπλα-δίπλα, νωρίς μέσα στο set list, τα «Dark Avenger» και «Defender» (το τελευταίο με τη φωνή του Orson Welles να «σκεπάζει» την Πλατεία Νερού από άκρη σ’ άκρη), όπως και να το κάνουμε, ένα δέος το αισθανθήκαμε όλοι.

Από εκεί και πέρα, ο De Maio στο υποχρεωτικό σόλο μπάσο της συναυλίας μας άφησε άφωνους με μια εξαιρετική διασκευή του «Little Wing», είδαμε και ακούσαμε αποσπάσματα από το magnum opus των Manowar, το «Revenge of Odysseus» που είναι βασισμένο στην «Οδύσσεια» και στο οποίο συμμετέχουν ως αφηγητές (του πρωτότυπου κειμένου, παρακαλώ…) οι Κώστας και Κωνσταντίνος Καζάκος, επί σκηνής ανέβηκε ο γνωστός βετεράνος ηθοποιός James Cosmo για live αφήγηση σε ένα τραγούδι και μετά από μια μικρή ανάπαυλα μπήκαμε στο τελευταίο κομμάτι της συναυλίας, στο οποίο το συγκρότημα έπαιξε μια σειρά από πολύ δυνατά κομμάτια του, με το show να κλείνει με τον De Maio να σπάει και να μοιράζει στο κοινό της χορδές του μπάσου του και το συγκρότημα να αποχωρεί εν μέσω πυροτεχνημάτων.

Κι όλα αυτά μπροστά σε ένα τεράστιο κοινό που τραγουδούσε διαρκώς, συμμετείχε φανατικά στη συναυλία και φάνηκε να απολαμβάνει δεόντως το επικό μέγεθος του show που το συγκρότημα έστησε. ΟΚ, μπορεί μετά το τέλος της συναυλίας να μην θέλαμε να αρπάξουμε σπάθες και να κυνηγήσουμε stone trolls, όμως η μουσική και το πάθος των Manowar κάθε άλλο παρά ασυγκίνητους μας άφησε. Hail and Kill, indeed!