Προσκυνήσαμε όλοι τον Nick Cave

Περισσότεροι από 12 χιλιάδες θεατές στη δεύτερη ημέρα του Release Athens.

Του Αντρέα Μαντά

Περισσότεροι από 12 χιλιάδες θεατές στην πλατεία Νερού και, σίγουρα, έφυγαν όλοι εκστασιασμένοι. Ειδικά από τον Nick Cave που ήταν μεγαλειώδης και καθηλωτικός.

Τώρα τι να σας πω.

Ο Cave είναι μια όπερα και ένας μύθος.
Ο Cave είναι ένστικτο.
Ο Cave είναι διαίσθηση.
Ο Cave είναι συναισθήματα.
Ο Cave είναι νόηση.
Ο Cave είναι ο Μπάιρον και ο Ουγκό μαζί.
Ο Cave είναι ο Ίγκυ και ο Λέοναρντ σε ένα.
Ο Cave είναι ηφαιστειακή δραστηριότητα.
Ο Nick Cave είναι ανθρώπινος ψυχισμός.
Τι άλλο θέλετε να σας πω;

Πες ό,τι θές για τους τελευταίους δίσκους του, πες ό,τι θες για το βαμμένο μαλλί του, πες ό,τι θες για το συγκρότημά του. Όχι ρε φίλε δεν είναι Bad Seeds. Ε και; Πες μου έναν που κάνει τέτοιο live; Έναν θέλω. Κανένας. 65 χρόνια ζωής και 40 πλούσιας δημιουργικότητας δεν είναι και λίγα για να δικαιωθεί μια ύπαρξη.
Δεν θα ξαναπάω μπροστά στη σκηνή. Όχι, δεν θα ξαναπάω μπροστά στη σκηνή. Πήγα μπροστά στη σκηνή και θα ξαναπάω και την επόμενη φορά μπροστά στη σκηνή.
Μα πώς το κάνει; Όλοι την ώρα λέγαμε με τους φίλους μου. Πώς;
Ο Cave κατέχει το μυστικό. Το μυστικό του «δεν κάνω τέχνη». Παίζει τη ζωή του κορόνα γράμματα σε μια άγρια πάλη, με τα πιο άγρια στοιχεία της φύσης, τα οποία προσπαθεί να καθυποτάξει με μία κίνηση του χεριού του και με μία μουσική που βγαίνει απ’ τα κύτταρα ολοκλήρου του κορμιού του.
Και δεν σταματάει να τραγουδάει το τραγούδι του έρωτα και του θανάτου.
From Her To Eternity, There She Goes My Beautiful World, Get Ready For Love, Tupelo, Carnage, Waiting For You, City of Refuge, I Need You, Higgs Boson Blues, Jubilee Street, The Mercy Seat.
Ας πει ό,τι θέλει.
Αυτός που φοβάται το θάνατο είναι ήδη πεθαμένος, κι αυτός που αγαπάει πολύ τη ζωή χορεύει γύρω απ’ τον τάφο του.
From Him To Eternity.

 

Το δεύτερο μεγάλο όνομα της βραδιάς ήταν οι Mogwai

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το μεσημέρι του Απρίλη του 2001. Οι Mogwai θα κυκλοφορούσαν το Rock Action και ο Γιάννης Πετρίδης έπαιξε στην εκπομπή του το Mogwai Fear Satan. Ολόκληρο! Και τα 16 λεπτά! Τους έχω δει κ άλλες φορές. Πάντα τίμιοι. Καλά live, αλλά μέχρι εκεί. Χθες ένιωσα εκείνο το συναίσθημα που με είχε κατακλύσει εκείνο το μεσημέρι είκοσι χρόνια πίσω. Ένιωσα πάλι έφηβος. Οι Mogwai παίζουν Post όπως κανένας άλλος. Οδηγός τους σ’ αυτό το ταξίδι στην καρδιά του μεγάλου αγνώστου ο Stuart Braithwaite. Πάντα εκεί. Βλέποντας τους Mogwai δεν σ ενδιαφέρει αν θα παίξουν τα: To the Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth, White Noise, Ritchie Sacramento, Bow to Be a Werewolf, Hunted by a Freak, Ceiling Granny, I’m Jim Morrison, I’m Dead, Drive the Nail... Ακούγοντάς τους μένεις στο «αιώνιο παρόν», τη ζωή έξω από το χρόνο, όπου ο διαχωρισμός σε παρελθόν, παρόν και μέλλον χάνει το νόημα του. Έτσι ένιωσε και ο 13χρονος Αντρέας τότε.

 

 

Στις 19:15 ακριβώς βγήκαν οι Fontaines DC

Αν κι έχουν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2022 στις αποσκευές τους, στη σκηνή ψιλοχάθηκαν. Ίσως να αδικήθηκαν και από την ώρα που έπαιξαν, δεν είναι εύκολο να δημιουργήσεις κατάσταση με το φως της ημέρας. Ίσως να μην είναι και για μεγάλα φεστιβάλ ακόμα, ταιριάζουν περισσότερο σε ένα κλειστό club. Είναι ένα από τα πιο ωραία ονόματα του σήμερα πάντως χωρίς να παίζουν κάτι το καινούργιο. Τίμιοι και, όπως φάνηκε, δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι θεατές που πήγαν από νωρίς προκειμένου να τους δουν live.

Στη συνέχεια κατέβηκαν στο κοινό και παρακολούθησαν μαζί μας τον Nick Cave. Ετσι είναι το ροκ...